De update #33 De Pandamericana?

Zo, vorige week hebben jullie kennis gemaakt met ons verlangen voor een hond. Dat verlangen is er al super lang en deze week testen we uit hoe het is om een hond in een bus te hebben. En om de spanning een beetje op te bouwen vertel ik jullie eerst een beetje over de rest van de week. Ook vooral omdat het niet zo veel voorstelt. Deze week zaten we namelijk vooral achter de computer. We kwamen namelijk aan op Tenerife met een lange lijst van dingen die we graag gedaan wilde krijgen. Alleen hebben we tot nu toe vooral heel veel van het eiland verkent en lol getrapt en nog weinig gedaan met ons to do lijstje. En aangezien volgende week Enzio en Rianne al op de stoep staan, en we dan waarschijnlijk weer veel te veel leuke afleiding hebben, besloten we dat het afgelopen week tijd was voor wat discipline. Lon heeft de film van Noorwegen afgemaakt, jazeker je leest het goed. Hij is af en staat online! Nog niet gezien? Kijk dan snel even hier. We zijn er super trots op. Al was het vrij moeilijk geweest niet een prachtig filmpje te maken van zo’n prachtig land. Jap kwam wat minder aan zijn to do lijst toe maar vooral omdat er wat aan toegevoegd werd. We hadden namelijk weer lekkage. Het regende hier voor het eerst sinds we hier zijn en dat onthulde meteen een lekkage in het dakraam.. Het had twee pogingen nodig om het helemaal dicht te krijgen maar uiteindelijk lukte het.

En verder hadden we natuurlijk nog onze gewone ‘werkuren’ op de finca. De positivo’s (lees corona positieve acrobaten) waren vertrokken dus we moesten het appartement “chemisch” reinigen. En we maakte voor Amanda een website zodat ze makkelijker kan adverteren met het appartement en het met meer regelmatig kan verhuren.

Zo dat was genoeg over de rest van de week, ik zei toch dat het niet veel was? Dus Panda. Zoals we al in de vorige update schreven, Panda was op papier, op een paar puntjes na, de hond waar we altijd al van gedroomd hadden. Het is echt een heerlijk beest en we vinden het heerlijk om hem bij ons te hebben, in de Finca. Maar nu kwam dus de vraag, zijn we nog zo enthousiast met hem in de bus. Want het idee is heerlijk en we zeggen regelmatig op een wandeling tegen elkaar hoe leuk het zou zijn als er een hond met ons mee zou wandelen. Maar we zeggen ook geregeld dat het heel beperkend is en onze bus eigenlijk een beetje aan de kleine kant is. We wilde een wel overwogen beslissing nemen, want het is natuurlijk niet zomaar een besluit. Panda heeft een goed huis. Maar Amanda gunt hem een nog beter leven omdat ze denkt dat een avontuurlijk leven zo op Panda’s lijf geschreven is. Dan moeten wij er natuurlijk wel echt voor kunnen zorgen dat hij het bij ons ook daadwerkelijk beter heeft. Dus Panda kwam bij ons logeren. We sliepen gewoon net als altijd in de bus op het terrein van de Finca, maar dit was een veilige eerste stap. We verhuisde wat spullen voor panda in de bus en ’s nachts sliep hij bij ons. Hij was al geregeld overdag bij ons in de bus maar dit was toch echt al anders. We merkte al snel wat onpraktische feitjes, zoals hoe gaan we naar het toilet ’s nachts. Panda neemt namelijk letterlijk alle plek in beslag op de grond, waardoor staan en de porta pottie uit zijn kastje krijgen onmogelijk is… Maargoed dat zijn dingen die we zouden kunnen oplossen als we zouden willen. We sliepen als twee waakse ouders, werden wakker van ieder zuchtje of beweging van Panda, maar dat zou wennen zijn zeiden we tegen elkaar. So far so good. Dus we pakte nog wat meer spullen voor hem in en gingen op een mini roadtrip met hem op onze vrije dagen. We maakte een leuk Panda proof plan en trokken er op uit. 

Maar we kunnen er heel lang of kort over zijn. Panda had het heerlijk naar zijn zin, hij genoot van de wandelingen. Hij vond het heerlijk om met zijn neus uit het raam te zitten tijdens het rijden of hij keek door het raam naar buiten naar alle mensen en honden die voorbij liepen. Hij was een schat, luisterde goed en gedroeg zich uitmuntend. Maar Jap en ik voelde ons niet onszelf, zou ik bijna willen zeggen. We waren steeds zo veel bezig met Panda en het voor hem naar zijn zin maken dat we niet goed wisten wat we met onszelf aan moesten. Daarnaast zaten we elkaar met zijn drieën in de bus constant in de weg. Toen realiseerde we ons dat Jap en ik samen een perfecte dans hebben ontwikkeld, hoe je samen beweegt in de bus zonder elkaar in de weg te zitten. Maar met die lieve panda erbij werd die hele dans verstoord, en werd met name hij heel veel gestoord. Op de eerste dag van onze roadtrip keken we elkaar aan en zeiden tegen elkaar dat het hem helaas niet ging worden. Het klopte gewoon niet, we waren echt nog niet bereid om compromissen te sluiten. Niet op de vrijheid die we willen hebben in deze reis. Dus we waren heel blij dat we het uitgeprobeerd hebben, want nu kunnen we het voorlopig uit ons hoofd zetten. Het reizen met een hond in onze bus is het voor ons nu gewoon niet. De volgende dag, na nog een wandeling met Panda brachten we hem naar huis en gingen samen nog ergens lunchen. Gewoon met zijn tweeën, we kletste na over ons besluit en het voelde stiekem voor ons beide als een opluchting. We genieten zolang we op de finca zijn nog extra veel van Panda, maar helaas hij komt niet met ons mee. We hadden de trip al bijna een nieuwe naam gegeven: De Pandamericana.

Heel veel liefs, 

Jap en Lon

Uitgave van de Week

Budget per dag €54 en per week €378 en per maand €1700