Onze verhalen zijn wat saai de laatste tijd. We beleven geen grootste avonturen. Althans in onze beleving. Maar dat is alleen maar omdat we nu full on gefocused zijn op waarschijnlijk een van de grootste avonturen van ons leven. Het zou grappig en leuk zijn als je andere soms even zou kunnen laten voelen wat jij voelt. Die kriebels, de drang, het diepe diepe enthousiasme en ik zou het bijna verlangen noemen naar wat er hopelijk staat te gebeuren is zo groot. En naast al dit voelen we natuurlijk ook veel andere dingen, terughoudendheid, angst, gemis en soms twijfel, maar dat andere gevoel is Zo. Veel. Groter. En dat moet natuurlijk ook wel want waarom zou je anders zoveel achterlaten. Dan moet hetgeen wat je gaan doen wel heel groots en belangrijk voor je zijn. We doen dit niet alleen maar omdat het kan, we doen het omdat we het heel heel graag willen en dit ons heel heel gelukkig maakt. En ik denk echt niet dat veel mensen dat begrijpen. Maar soms ontmoet je mensen die dat wel doen. En waarvan je meteen weet dat ze het begrijpen omdat je het aan ze ziet. Zo ontmoette we Inge van gettin^lost. Zij reist al 5 jaar, eerst in haar Toyota door Afrika en nu staat haar auto in Argentinië. Ze heeft daar een tijd gereisd maar kwam door corona terug. Ze heeft nu een corona bus zoals ze dat zelf noemt, een prachtige oude Mercedes ambulance. Het anthousiasme wat er af spat, het begrip, het gewoon voelen dat je hetzelfde voelt is echt heel bijzonder. Ze voelt meteen, zij weet en voelt hoe belangrijk dit voor ons is en hoe gelukkig je je kunt voelen als je het kunt doen. We begonnen te kletsen met haar en ineens waren we bijna 3 uur verder.
We ontmoette haar op onze eerst plek waar we strandde in Fuerteventura, je weet wel die plek die we doorkregen van Lars en Dasja. Hier bleven we meteen 5 dagen hangen. Het weer bleef “slecht” er was een zandstorm waardoor er veel stof in de lucht hing, het hard waaide en het relatief koud was. s Avonds was er een flinke onweersbui enzovoort enzovoort. We stonden aan een prachtig strand maar echt strandweer was het niet. Dus we wandelde wat in de omgeving, met de hond van Dasja en Lars, speelde wat spelletjes met ze en streepte vooral heel veel af van onze checklist. We regelde nieuwe verzekeringen, plozen helemaal uit waar we de minste extra kosten hadden bij betaling met vreemde valuta, regelde een workaway plek voor op het moment dat we aankomen in Canada maar nog zonder Bob zijn en probeerde een schema in elkaar te zetten met afspraken voor als we terug in Nederland zijn. En juist doordat het weer niet zo goed was kregen we ook wel heel veel van deze dingen voor elkaar. Dus dat was fijn.
Na 5 dagen wilde we toch weer verder omdat we behoefte hadden aan “iets doen/ontdekken”. Dus reden we naar het plaatsje Betancuria. Onderweg maakte we een stop bij een uitzichtpunt en werden daar bijna letterlijk weggeblazen. Niet door het uitzicht, dat was niet super spectaculair maar wel door de harde wind, mijn hemel wat waaide het hard. We deden de proef om er tegen in te gaan hangen en dat lukte bijna. Gewoon lopen was in ieder geval onmogelijk. Maar we sleepte onszelf naar boven en keken er wat rond. Daarna door naar Betancuria, het was echt ini inimini maar we vonden een leuk restaurantje en lunchte daar gezellig. Omdat we het rustig aan wilde doen en kunnen doen, er is namelijk niet heel veel te zien en doen op het eiland, besloten we bij het plaatsje te blijven staan. Jap had namelijk de volgende ochtend een business meeting met andere Jasper over hun fermenteer project en hier was het internet goed.
De volgende dag werden we luidruchtig gewekt omdat ze naast ons het beton aan het open breken waren van de parkeerplaats. We staan gratis dus je hoort ons daar niet over klagen. En tegen de tijd dat Jap zijn meeting begon was het gedril over dus dat was prima. De volgende stop waren rockpools. Het weer was nog steeds niet denderend maar ja je moet wat.. We vonden prachtige pools een redelijk stuk lopen vanaf de parkeerplaats en dachten dat een dip in de blote kont hier prima kon. Lon ging chillen in de blote billen in haar bandje en Jap wilde de omgeving vastleggen met de drone. Maar kunnen jullie je nog herinneren dat het hard waaide? We waren even vergeten dat wij tussen de rotsen stonden en wij daarom geen wind voelde maar als je daar buiten komt en zelfs nog hoger als de cliffwand dat daar best sterke wind is. Oftewel, wat een pech, drone weg. Zodra Jap met de drone begon te vliegen werd de drone meteen meegetrokken door de wind en ging alleen maar verder en verder weg van ons. Jap wilde hem terug krijgen door hem in sport modus te zetten maar in plaats daarvan zette hij hem door zijn stress in scenic mode. Oftewel, extra langzaam waardoor hij nog sneller verder weg van ons ging. Gelukkig kwam hij hier redelijk snel achter en kreeg de drone met de sport stand uiteindelijk terug, niet gemakkelijk maar hij kwam langzaamaan weer dichterbij. Door de stress keek Jap niet uit met het uit de lucht grijpen van de drone en kreeg de propellers tegen zijn vinger waardoor hij door dit avontuur getekend werd met een boel kleine sneetjes. Dat paste wel bij dit avontuur. Lon zat ondertussen nog steeds in haar blote billen in het bandje. Lon was zo afgeleid door het spektakel dat ze vergat om bang te zijn in het water. Eind goed al goed.
We reden door naar onze slaapplek een stukje verderop aan de kust. Het waaide hier echter alleen de hele nacht zo hard dat we er slecht van geslapen hebben. Jap heeft uiteindelijk zijn oortjes in gedaan met wat muziek omdat hij er de hele tijd naar lag te luisteren zo’n zelfde idee zoals je naar iemand kunt gaan luisteren die naast je hard licht te snurken.
De volgende dag ontdekte we tijdens het hardlopen een ander strand waar perfecte golven waren voor Jap om te surfen, dus verhuisde daar naartoe en deden buiten dat de rest van de afgelopen dagen niet veel bijzonders.
Er is echter nog een verhaal wat ik nog op moet schrijven. Ook dit verhaal is een beetje gênant maar tekenend voor de “struggels” in de bus. We proberen het plassen in onze portapottie te beperken, want hoe meer we hem gebruiken hoe meer we hem ook weer moeten legen. We hadden een tijdje een yoghurt emmertje maar het goed afsluiten daarvan werkte toch niet zoals we wilde dus probeerde we te upgraden naar een drinkfles met een schroefdop en een grote opening. Voor Jap perfect, voor Lon, tot nu toe onmogelijk en na nu een aantal poging die uitmondde in een plasballet op de grond heeft ze voorlopig geen toestemming meer, ook niet van zichzelf om het nogmaals te proberen… Je zou denken, koop een klein trechtertje, maarja waar laat je dan weer zoiets, het is viezig en wil je niet los hebben rondslingeren in de bus. Waarschijnlijk kopen we een soort shewee met een opberg bakje ofzo om dit probleem op te lossen.
Liefs van ons
Jap en Lon
Menu van de week
| Zondag | Couscous met vegetarische balletjes |
| Maandag | Dahl soep |
| Dinsdag | Restje dahl soep |
| Woensdag | Truffel Ravioli met pompoen roomsaus |
| Donderdag | Tiroler Grostle |
| Vrijdag | Gado Gado |
| Zaterdag | Restje Gado Gado |
Uitgave van de Week
Budget per dag €54 en per week €378 en per maand €1700
| Wat/Waar | Kosten (€) |
| Camping | – |
| Uit eten | 33 |
| Parkeren | – |
| Activiteiten | – |
| Boodschappen | 22,67 |
| Diesel | – |
| Overig | 100,-* |
| Totaal | 155,67 |
Route
Gereden Kilometers: 115
NL 
EN