Woehoe het is eindelijk begonnen, de reis waar we zolang over gedroomd hebben is dan eindelijk begonnen. We zitten in het vliegtuig naar Canada, iets waar we zo lang niet over durfden te dromen of na te denken. Het is voor ons beide lang geleden dat we in een vliegtuig hebben gezeten en dat blijft toch altijd iets speciaals hebben. Op weg naar Toronto maken we eerst nog een tussenstop in Lissabon waar we zo’n korte overstap hebben dat op het moment dat we de gate bereiken voor ons vliegtuig naar Toronto het boarden praktisch al was begonnen. Eenmaal in het vliegtuig blijkt er niemand naast ons te zitten, wat een geluk. Lon heeft de hele weg kunnen liggen slapen op de twee stoelen en ik heb vooral films gekeken. Mijn grootste hobbie als we in het vliegtuig zitten. Een ding wat we zeker niet gemist hadden was het vliegtuig eten, we hadden aangegeven dat we vegetarisch zijn en kregen elke keer netjes apart het eten geserveerd. Helaas was dit een stuk magerder qua eten dan de gerechten die de andere passagiers kregen en heel vaak waren de opties die zij kregen ook nog vegetarisch. Maar goed voor het eten hoef je dan ook niet een vliegtuig te nemen hahah. Na 9 uur hangen in het vliegtuig landde we op Pearson International Airport. We hadden al heel veel verschillende documenten en apps moeten invullen voordat we naar Canada gingen vliegen. Dus we waren nieuwsgierig hoe makkelijk we het land binnen zouden komen. Bij aankomst moesten we bij een machine ons paspoort scannen en wat informatie invullen, zoals hoe lang we zouden blijven, waarna we een papier kregen die we weer moesten laten zien aan een douane beambte. Deze stelde nog een paar vragen maar eigenlijk konden we heel snel verder lopen. Lon merkte op dat het allemaal wel heel makkelijk en soepel ging toen we bij een splitsing aan kwamen en ons formuliertje door een mevrouw moesten laten controleren. Na een blik op ons formulier werden naar rechts gestuurd waar we meteen in een nieuwe rij uitkwamen. Hmm misschien gaat het toch allemaal niet zo soepel als dat het leek. Lon het duidelijk iets te vroeg gesproken, na een uur in deze rij kwamen we in een volgende rij uit. Hier werd duidelijk dat we in de groep mensen terecht waren gekomen waarbij ze een probleem voorzagen. De mensen die we bij de balies zagen, moesten 9 van de 10 keer geholpen worden door een vertaler (ze spraken namelijk gaan Engels en alleen Spaans). Ook was er nog een mevrouw die op een gegeven moment bijna hysterisch begon te huilen en te smeken of de douane beambte echt geen uitzondering kon maken. De meeste mensen stonden zeker 20 min bij de balie voordat ze binnen werden gelaten. En een enkeling moest iedere keer gaan zitten waarna de douane beambte heftig ging overleggen of op zijn computer te werk ging. De rij kroop echt vooruit. Ondertussen stonden we al 2 uur in de rij te wachten. We begonnen ons al af te vragen of we onze bus wel zouden halen richting ons workaway adres. Deze was in Owen Sound zo’n 3 uur rijden van Toronto. Onze host had heel lief aangeboden ons halverwege te komen ophalen. Alleen om bij die ophaal locatie te komen moesten we een bus nemen en elke minuut die wij bij de douane moesten wachten moest onze host dus ook wachten op ons. Na 3 uur in de rij te hebben gestaan waren we dan eindelijk aan de beurt. De douane beambte bekeek onze paspoorten en vroeg naar onze plannen. We vertelde dat we onze bus zouden gaan ophalen in Halifax zodra deze 2 weken later aangekomen was, waarna we richting Vancouver zouden rijden en vervolgens de weg naar het zuiden, naar Argentinie, zouden gaan inzetten. Hij was vrij verbaast of ons plan en zei dat hij nog nooit iemand met zo’n plan tegen was gekomen. We mochten na 2 min met een stempel in ons paspoort en een visum voor 6 maanden het land binnen komen. Tijd om hier even bij stil te staan en van te genieten was er helaas niet. We moesten meteen de haast modus in om zo snel mogelijk onze tas op te halen bij de baggage band en een manier te zoeken om bij het busstation te komen waarvandaan we de bus naar Orangeville konden nemen waar Emma (onze host) op ons aan het wachten was. We besloten een uber naar het busstation te nemen, we vertelde meteen dat we een bus moesten halen en dat we precies zouden aan komen op het moment dat hij zou vertrekken. De taxi chauffeur bood aan om wat harder te rijden en nou dat deed hij. Hij scheurde door de stad op weg naar ons busstation, helaas was het niet snel genoeg en zagen we de bus echt voor ons neus wegrijden. De volgende bus zou pas over 1.30 uur gaan en het vooruitzicht om hier nog 1.30 uur te wachten op dit busstation stond ons niet echt aan. Ook voelde we ons wel schuldig voor Emma die maar op ons aan het wachten was. We besloten daarom vrij snel om een Uber naar Orangeville te nemen, dit bleek maar 30 min met een uber te zijn en ook niet een te gekke prijs. En toen een heel stuk later dan we verwacht hadden ontmoette we Emma in de KFC. Emma had honger gekregen en had wat te eten besteld bij de KFC, ondertussen hadden wij ook al wel echt heel erg dorst gekregen. We bestelde dus wat te drinken en leerde meteen Emma kennen. Het was nog 1.30 uur rijden naar het huis van Emma, Patrick, Rosalie, Quinlan and Nelliana. Onderweg zagen nog maar weinig sneeuw liggen, wat we allebei wel wat teleurstellend vonden we hadden echt wel zin in de sneeuw. Maar naarmate we dichterbij het huis van Emma en Patrick kwamen hoe meer we sneeuw op de weg zagen. Bij hun huis blijkt er echt een dik pak sneeuw te liggen, echt super leuk om dit nog even mee te pakken. We waren allebei aardig kapot van al het wachten en de vlucht en doken snel ons bed in. We hadden een kamertje apart van het huis in de enorme schuur hier op het land, ook wel de blauwe kamer genoemd door de kleur van de muren (zoals je wel kan raden zijn die blauw).
Het eerste contact met Emma en Patrick is echt heel erg fijn. Ze zijn heel erg aardig en heel gast vrij, de eerste dag bij de familie nemen we vooral de tijd om kennis te maken. Met Patrick en Emma maar natuurlijk ook met de kinderen Rosalie van 7, Quinlan van 5 en Neliana van 2.5. In de woonkamer hangen twee gymnastiek ringen, er is een klimwand en er hangen hangmatten van het plafond waar de kinderen de hele dag in en uit klimmen. Zoals Enzio al eerder had gezegd toen we vertelde over de workaway, is het net een uit de hand gelopen kinderfeestje. Het is echt een heerlijk warm bad van chaos waar we binnen komen. Tijdens de kennismaking komen we al snel op het langlaufen, iets wat we allebei nog nooit gedaan hebben en graag zouden willen doen en ervaren hier. Vooral nu er nog sneeuw ligt. Voor we het weten hangt Patrick al aan de telefoon met een verhuur bedrijf en heeft hij ski’s voor ons geregeld die we de volgende dag kunnen ophalen. De daarop volgende drie dagen bestaan uit het helpen in het huishouden en Langlaufen. De eerste dag gaan we naar een stuk land wat de familie heeft om ooit een huis op te bouwen. Het is een heel groot stuk land waar we met de langlauf ski’s onze eerste meters rustig kunnen afleggen. Lon heeft heel haar leven al op de latten gestaan, maar nog nooit op langlauf latten en dat blijkt toch wel echt andere koek dan op je latten naar beneden zoeven. Ze valt een heel aantal keer op haar kont en opstaan als je gevallen bent met deze lange ski’s is niet makkelijk. Zie een pasgeboren bambi voor je en je hebt een beetje een beeld bij hoe het eruit zag. Ook ik heb nog nooit op langlauf ski’s gestaan, maar ik heb uberhaupt nog nooit op ski’s gestaan. En ik kan toch wel met enige trots zeggen, dat ik minder vaak op mijn billen ben gegaan. Het was zeker spannend en het zag er allemaal echt niet soepel uit maar het ging best aardig. Ook van de kleine heuveltjes af. Het was leuk om op deze manier een rondleiding over hun stukje land te krijgen en we genoten allebei met volle teugen van dit natuur schoon en van de langlauf ervaring. Omdat we de smaak lekker te pakken hadden gingen we de volgende dag met Patrick naar een echt langlauf gebied toe, hier waren de paden netjes aan gestampt in twee mooie gleuven waar we heerlijk doorheen konden zoeven. We vergelijkte het met een winterse variant van wandelen, je bent gewoon heerlijk in beweging door een mooi bos. Ook echt weer eentje voor in de boeken, wat een heerlijke manier om je door de natuur te bewegen. De laatste dag langlaufen gingen we naar een natuurpark waar ook weer langlauf paden doorheen liepen. We gingen op weg naar het bevroren meer en langlaufde zo het meer op. Wat een bizarre ervaring ook weer om zo over een meer op te ski’en. We eindigde aan de rand van het bevroren deel van het meer waar het ijs hoog op was gestuwd en er een hoge ijsrand was ontstaan. Wat kan de natuur toch weer een bijzondere vormen aan nemen. Hier waren we in ons eentje dus nooit gekomen, maar door Patrick en Emma kwamen we op deze prachtige plek uit die we niet hadden willen missen.
En toen was de grote dag dan eindelijk daar, 15 Maart 2022, Lon haar verjaardag. Ik had nog geen echte verrassing geregeld op haar verjaardag dat zal later komen (7 April), maar een ontbijt op bed met zelfgemaakte croissantjes en vers geperste sinaasappelsap (onze traditie) kon natuurlijk niet uit blijven. Gefeliciflapstaart lieve Lonnie ?. We maakte samen nog een wandeling met de hond van de familie door het bos en bakte een appeltaart. Het was een beetje een andere verjaardag dan anders maar niet minder leuk. In de avond gingen we nog met Emma en Patrick naar een tweedehands winkel als uitje.
Gedurende de week hadden er al verschillende oefensessies in het huis plaatsgevonden van de gelegenheidsband van Emma en Patrick. Ze zouden gaan optreden tijdens St. Patricks day, tijdens een boek presentatie van een boek vol met limericks. Tijdens die oefensessies stond het huis op zijn kop en waren er vaak 3/4 andere muziekanten in het huis en werd er dus veel muziek gemaakt. Het waren allemaal Ierse volksnummers die wij nog nooit hadden gehoord, maar het was leuk om even een inkijkje te krijgen in hoe je je voorbereid op zo iets. We bleven meestal niet de hele avond hangen en trokken ons na een paar nummers terug in de rust van onze blauwe kamer. Het optreden van de band was heel erg leuk, het was in een zaal met een heus podium die Patrick zelf had gebouwd. We ontmoette heel veel familie en vrienden van Patrick en Emma, het is zo grappig hoe makkelijk je mensen spreekt hier in Canada. Als dit in Nederland was geweest hadden we waarschijnlijk de hele avond niemand gesproken, maar hier hebben we met iedereen wel even een praatje gemaakt. Het was leuk om hun na al het oefenen ook echt te zien optreden en het was leuk om weer eens een avondje ergens naar toe te gaan.
In het weekend maakte we samen met de familie nog een wandeling naar een grote waterval, deze was nog voor een heel deel bevroren en de wandeling er naar toe was ook echt glibberen en glijden. Er lag nog steeds wat sneeuw ondanks dat de dooi flink had ingezet. We hadden al een dag heerlijk buiten in de zon zonder jas kunnen genieten van het weer. Maar de waterval was nog voor een deel bevroren wat echt een heel bijzonder gezicht was. We zijn echt precies op het goede moment hier in Canada aangekomen, we konden nog net wat sneeuw en wintersweer mee pakken. Maar nu leek de lente toch al wel te zijn begonnen, ook al kon dat volgens Emma verradelijk zijn want wintersweer in deze tijd ligt altijd op de loer. Een andere reden waarom we op het goede moment in Canada waren was de Canadeese variant van honing, Maple Syrup. Deze zoetstof wordt gewonnen uit het sap van de maple boom. Die boom waarvan het blad op de vlag van Canada staat. Nu wilde het toeval dat de familie ook een aantal Maple bomen op hun land heeft staan en dat dit het goede moment was om hun sap te oogsten. Om dit te doen moet het snachts nog vriezen maar overdag boven nul zijn. Dan gaan de sapstromen in de boom van de bodem naar de bladjes lopen welke jij met een gatje in de bast van de boom kan opvangen. Dat sap ga je dan zolang inkoken totdat je een siroop overhoud. Hiervoor heb je dus 40 op 1 aan sap nodig, oftewel voor 1 L siroop heb je 40 L sap nodig. Het is zo leuk om te leren hoe dit soort dingen gemaakt worden en het ook daadwerkelijk zelf te maken. We gingen ook nog een dag naar een Maple Syrup festival waar we het echte werk konden bewonderen. Waar wij emmers gebruikte om het sap op te vangen liepen hier een spinnenweb aan slangen tussen de bomen door waar het sap naar een centraal punt werd geleid. Hier kookte ze ook maple syrup in grote gietijzeren pannen boven het vuur, heel bijzonder om te zien. Hier kochte we nog een eigen fles siroop en aten we een maple syrup lollie. Die werd gemaakt door hete siroop over sneeuw te schenken en die op een stokje te draaien.
Na onze aankomst zijn we echt meteen het diepen in gedoken en hebben we Canada en de Canadeese al snel goed kunnen leren kennen. Wat we van deze Workaway verwacht hadden is ook echt helemaal uitgekomen. Het is een heerlijke choas waar alles kan en je op alles voorbereid moet zijn. We gaan ons hier wel vermaken totdat we Bob hebben en aan onze echte reis kunnen beginnen.
Heel veel liefs,
Jap en Lon
Uitgave van de Week
Budget per dag €54 en per week €378 en per maand €1700
| Wat/Waar | Kosten [CAD (€)*] |
| Camping | – |
| Uit eten | 51,88 (€37,52) |
| Parkeren | – |
| Activiteiten | 180,80 (€130,76) |
| Boodschappen | 82,49 (€59,66) |
| Diesel | – |
| Overig | 139,69 (€101,03) |
| Totaal | 454,86 (€328,96) |
Route
Gereden kilometers: -
NL 
EN