De Update #109 - Niet Weer Hea!

We waren vrij! Bevrijd van de hitte! Vrij eindelijk weer een grootse natuur! We hadden een flinke omweg genomen een grote berg over om hier te komen, bij National Park Los Estoraques en het was het helemaal waard. Het was er maar klein maar we konden er helemaal alleen en prachtig kamperen. In de ochtend maakte we een mooie wandeling door het park en genoten van de mooie rotsformaties. We waren echt helemaal alleen en dat was een heerlijk gevoel. We begonnen vroeg, want ondanks dat het ’s avonds hier lekker afkoelt is de zon als die schijnt ook sterk en nog best warm. We hadden na die 2 uurtjes wandelen dus nog een hele dag voor ons en besloten verder te rijden, of eigenlijk terug, we moesten die hele berg weer terug over.

Net na de berg dachten we het ergste gehad te hebben, maar daar hebben we uuuuuuren stil gestaan in een file waarvan we geen idee hadden wat er aan de hand was. Na een hele tijd kwamen er vrachtwagens langsgereden met grote ladingen zand. Toen wisten we al hoe laat het was, een deel van een weg is weggespoeld of ingestort. Na nog veel langer wachten werd ons duidelijk wat ze gedaan hadden. Ze hadden van de hoog gelegen weg naar het zeker 4 meter lager geleden dorp, lees steile klif afgrond, een tijdelijke weg gemaakt met het zand. Door het dorp was ook nieuw zand gelegd en stonden er verkeersregelaars klaar om de mensen door het dorp te lijden. Toen we eenmaal het dorp door waren konden we een glimp opvangen van de weg die er ooit was. Hoe ze het kunnen laten gebeuren dat zo’n weg ineens kan verdwijnen is voor mij een groot mysterie. Want we snappen wel goed hoe het werkt: onder het asfalt ligt zand, het regent hard, het zand onder het asfalt spoelt weg, en het asfalt stort uiteindelijk in… Maar dat ze daar toch niets op kunnen verzinnen… Maargoed, wij konden dankzij het snelle handelen en het creëren van deze tijdelijke oplossing verder, wat superfijn was!

We reden door naar onze overnachtingsplek. In een heel klein dorpje bij het lokale zwembad. Dit zwembad is alleen in het weekend open. Ieder weekend pompen ze water uit de rivier op om het zwembad mee te vullen. Aan het eind van het weekend wordt het zwembad vervolgens weer terug in de rivier geleegd. Het was nu door de week en daardoor heerlijk rustig. De omgeving was prachtig en ontzettend groen. Het voelt ook altijd erg leuk om in hele kleine dorpjes te staan, want ondanks dat het bij het lokale zwembad is, is het ook direct gewoon het woonhuis van een familie die je met open armen ontvangen en die gekke toeristen reuze interessant vinden. Want geloof mij, die zullen ze echt niet vaak zien, alleen mensen die in een camper reizen net als wij, want anders heb je in dit dorpje niets te zoeken. Wij gebruikte deze plek ook alleen als tussenstop om onze lange rit te overbruggen.

De afstanden hier zijn duidelijk een heel stuk groter, dus de volgende dag reden we weer een hele dag om uit te komen op een plek waar we wilde zijn! De chicamocha canyon. Hier hadden we iets heel spannends op de planning staan! Een bucketlist item wordt hier weer afgervinkt! We gingen paragliden! Na de skydive in Nieuw-Zeeland in 2016 zeiden we al meteen: dit gaan we nog een keer doen. Maar dan misschien zonder de vrije val, oftewel paragliden. Dat vrijeval gedeelte is stoer om een keer gedaan te hebben maar eigenlijk alleen maar eng. Het wordt pas leuk als de parachute uit is, je zweeft en om je heen kunt kijken. We sliepen op de plek waar vandaan we de volgende dag zouden gaan vliegen. We konden vast van het uitzicht genieten over de canyon en ik moet toegeven dat mijn brein vaak heeft gedacht: “ het uitzicht vanaf hier is toch ook prachtig? Wat heeft het iets hoger zijn of het er boven kunnen zweven nog voor meerwaarde? Laat ik het maar gewoon niet doen.” Haha, ik was echt KEI zenuwachtig! Jap wat minder. Toen we de volgende ochtend wakker werden was het uitzicht 0 en zaten we midden in de wolken en het regende. Alles in mij was opgelucht, want nu zou het niet doorgaan en hoefde ik dit enge toch niet te doen. Terwijl dat natuurlijk onzin is, ik heb het zelf bedacht dat ik dit wil en als het vandaag niet doorgaat dan blijven we nog een dag wachten en doen we het morgen. Hahaha. Maar “gelukkig” klaarde het snel op, en ja hoor het was zo ver. Er was gelukkig een instructeur die prima Engels sprak en ons alles goed uit kon leggen. En hij riep ook meteen mijn naam op dat ik als eerste aan de beurt was.

Ik kon het niet helpen maar heb toch even geroepen: oh nee toch, nee ik wil helemaal niet. Maar hij had door dat ik het echt spannend vond en stelde mij gelukkig gerust. Ik was echt heel blij met hem als instructeur omdat hij de enige was die Engels sprak en het is toch wel prettig is om goed te kunnen communiceren. Ons Spaans is ondertussen best goed maar toch gaf dit rust. Alles werd nog een keer herhaald, ik werd aan hem vastgeklikt en daar gingen we, of naja toch nog niet, we hadden twee pogingen nodig om het parachute goed omhoog te krijgen omdat de wind even afgezwakt was. En ik moet je zeggen dat hielp niet voor de zenuwen. Het wachten tussen de pogingen door was echt vreselijk. Mijn hartslag ging te keer, mijn mond was kurkdoor en mijn benen pudding. En het enige wat ik moest doen was rennen op het moment dat hij zij dat ik moest gaan rennen en pas stoppen met rennen op het moment dat hij zij dat ik mocht stoppen. Maar ik was zo zenuwachtig dat ik echt niet wist of mijn benen mij wel gingen gehoorzamen als ik moest gaan rennen. Maar dat deden ze, en ik nam het blijven rennen ook heel serieus. Hij vergat namelijk een tijd te zeggen dat ik mocht stoppen, op de foto’s kun je dan ook leuk zien dat ik nog een tijd terwijl we al in de lucht zijn nog fanatiek met mijn benen aan het rennen ben, hahah! Zodra we eenmaal goed en wel de lucht in waren kon ik de opluchtingskreetjes niet onderdrukken. Even al die zenuwen van mij af roepen. En toen bleek, het was eigenlijk helemaal niet zo eng. Het was prachtig! En leuk! Maar het concept dat je vliegt is ook wel heel raar om te bevatten. In het begin bleven we lekker laag vliegen, wat ik heerlijk vond, maar de instructeur wilde mij zo veel mogelijk uitzicht geven en dat betekent hoger. En aangezien we al boven een canyon vlogen was de afgrond onder ons zo’n 800 meter. Best eng kan ik je zeggen. Om hoger te komen moest hij zoeken naar de juiste thermiek en vooral veel rondjes draaien om hoger te komen. Op het hoogte punt zag ik al een beetje groen en toen ging hij filmen en wilde hij ook nog dat ik mijn blik van de omgeving afhaalde en lief in de camera zou kijken. Nou daar werd ik al helemaal kots misselijk van. Dat in combinatie met alle adrenaline maakte dat ik er daarna wel een beetje klaar mee was en het van mij afgelopen mocht zijn. En oke oke, dat hoge stuk was ook gewoon echt heel erg eng. Dat had van mij echt niet gehoeven. De landing was super soepel en ik was blij om weer met twee benen op de grond te staan maar het was een prachtige ervaring. De vlucht duurde uiteindelijk 23 minuten en het hoogste punt wat we bereikt hadden volgens zijn meter was 2008 meter boven de zeespiegel. We begonnen op 1500 meter en we stonden op de bovenrand van de canyon. Jap was ongeveer 15 minuten nadat ik vertrokken was ook opgestegen met zijn, alleen Spaanssprekende instructeur. Ik kon dus nog een tijd genieten van het uitzicht dat Jap daar vloog en hem toejuichen na zijn iets minder zachte, lees een plof op zijn billen landing. Ook Jap had er erg van genoten maar had ook dat hele hoge deel kunnen missen. We reden, na iets gegeten te hebben en de adrenaline wat te hebben laten zakken, door naar een andere plek aan de canyon waar we weer een heel ander maar een prachtig uitzicht hadden over de canyon en heel mooi aan de rand konden overnachten.

Voor de volgende dag hadden we niet echt een avontuur gepland maar die werd ons in de schoot geworpen… Een iets minder leuk avontuur wat we konden missen als kiespijn… Problemen met de bus. Er gingen twee lampjes branden op het dashboard en bij het uitlezen bleek dat er een foutmelding was in de gloeipluggen en de zuurstof sensoren… Er was geen paniek nodig maar we gingen wel direct op zoek naar een automonteur die ons hierbij kon helpen. We merkte niets aan hoe Bob reed maar we wilde het toch oplossen. We vonden een automonteur op iOverlander met hele goede reviews daar. Helaas was onze ervaring iets minder positief. Deze automonteur zal vast makkelijke dingen aan kunnen en kan de basis uitvoeren, tot het anders loopt als gepland. En dat gebeurde bij ons. Hij had ons prima kunnen helpen om de gloeipluggen te vervangen als dat volgens plan zou zijn verlopen. Maar waarschijnlijk zijn de gloeipluggen in deze 16 jaar oude auto nog nooit vervangen en ze zaten muur en muur vast. Wij hadden op internet wel gelezen dat je maar een maximale hoeveelheid tork kracht mocht zetten op de pluggen om te voorkomen dat ze zouden breken. Maar wij vertrouwde er te veel op dat deze man wist wat hij aan het doen was. En ondanks dat we tegen elkaar zeiden: “ gaat dit wel goed? Hij gebruikt wel veel kracht?” grepen we toch niet in. Lesje geleerd, er braken namelijk 2 van de 4 pluggen af. Een kwam er uit en bij de laatste hebben we aangegeven dat we liever niet hadden dat hij daar iets aan deed. We baalde als een stekker. We hadden echt het gevoel dat we nu een groot probleem hadden. Er zaten twee kapotte onderdelen vast in onze motor, hoe krijgen we die er ooit weer uit. En onze monteur had hier ook geen antwoord op. Na veel onderzoek op het internet kwamen we er achter dat dit vaker voorkomt. Er waren manieren geweest waarop dit mogelijk voorkomen had kunnen worden als de monteur wat meer geduld en kennis had gehad maar dat daargelaten. Het gebeurd automonteurs vaker dat de pluggen zo vast zit dat de enige manier om ze er uit te krijgen is: uitboren. Hiervoor heb je een speciale kit nodig maar dan kan het klusje prima geklaard worden. Wij vonden deze informatie vrij snel op internet en hadden het idee dat onze monteur ook over ons probleem met zijn handen in het haar zou zitten. En net als wij op onderzoek zou gaan naar: hoe dit op te lossen. Dit bleek echter niet zo te zijn. De volgende ochtend kwam hij met geen ander verhaal als de dag ervoor en wij hadden geen behoefte meer om nog met deze man samen te werken. Hij was best heel aardig maar duidelijk niet goed/ervaren genoeg en gemotiveerd om ons echt verder te helpen. We hadden zelf al met onze automonteur Gijs van thuis gesproken en met een andere automonteur uit Bogota, de grote stad. We kwamen tot de conclusie dat we voor nu verder konden rijden als de auto zou starten en dat we onze route zouden aanpassen om in Bogota onze auto te laten maken. Want de auto start wel, maar met name de eerste keer starten in de ochtend, vooral als het wat kouder is, gaat erg moeizaam. Maar gelukkig konden we nog wel verder rijden om voor nu de dingen te zien tussen hier en Bogota en hoefde we niet met scheurende banden naar de volgende automonteur. Heel eerlijk: we hebben een paar keer tegen elkaar gezegd: zullen we naar huis gaan? Jap heeft in Cartagena natuurlijk een tijd bij de autospuiter gestaan om het roest op het dak te behandelen. Daarna de bladveer en nu dit?! Pfff. En vooral omdat we zo afhankelijk zijn van ons huisje op wielen en het echt niet gemakkelijk is om (goede) hulp te vinden, kost het ons bakken energie en stress.

Wat wel heel leuk was van het verblijven bij de automonteur was dat we samen met hem het spelletje Tejo hebben gespeeld. Een soort jeu de boule maar dan met buskruit. Klinkt spannend hea? Dat was het ook maar vooral ook heel leuk! We speelde in twee teams, Jap en ik tegen Andy. Wie het eerst 20 punten had werd door de ander getrakteerd op een biertje (0,40 cent). Helaas verloren wij. Gelukkig zijn de prijs voor werkuren bij de garage goed te overzien. Andy heeft ons van 14:00 in de middag tot 19:00 savonds non stop (geprobeerd) te helpen en hiervoor vroeg hij nog geen 30 euro.

De volgende stop was Barichara. Iedereen had het hier al tijden over, de mooiste camping op misschien wel de hele reis. De verwachtingen waren hoog, en ze werden helemaal waargemaakt. Weggestopt tussen de bergen hebben Joep en Juul, twee Nederlanders die al 14 jaar in Colombia wonen een prachtige camping gemaakt. Ze zijn bezig met een groot herbebossingsproject en Juul is architect en dat is te zien aan hoe prachtig alles gemaakt is. Buiten dat de camping supermooi groen is, heeft het een FANTASTISCH uitzicht en kun je vanuit de camping twee wandelingen naar twee leuke dorpjes maken. We kletste uuuuren met Joep en Juul over onze dromen en het was echt heel leuk om te merken hoe erg onze interesses overlapte en hoe makkelijk het contact ging. De wandeling naar Barichara was echt superleuk! We liepen langs en over een berg en kwamen uiteindelijk aan in het dorpje. Onderweg zagen we nog een kleine slang! Het was een heel leuk dorpje met leuke winkeltjes en restaurantjes. Colombia is gek op koffie, Jap ook en kwam het nou toch toevallig zo uit dat er in het dorpje een hele leuke winkel was met hele goede en lekkere koffie om te proeven en te kopen. Jap was blij. We kochten ook nog een lekker kaasje, een flesje wijn en aten ergens een heerlijke lunch. Jap hielp Joep ’s middags nog even met het kaal maken van een stuk grond op het land omdat ze daar een watertank willen gaan plaatsen.