De Update #65 - Probleemoplossend vermogen

We hadden jullie een beetje met een cliffhanger laten zitten afgelopen week. Het was waarschijnlijk wel al duidelijk dat Bob kapot was en dat hij niet meer zou gaan rijden. Maar toen konden we nog niet overzien hoe erg de schade was en hoe we dit konden oplossen. Deze week was vooral een week van creativiteit en het opzoek gaan naar ons oplossend vermogen.

De problemen ontstonden op Zaterdag toen alle garages al dicht waren. Maar met hulp van onze monteur vriend Gijs konden we redelijk snel achterhalen wat het probleem was. Zodra we de auto weer wilde starten en de koppeling ingedrukt was spoot er letterlijk rem/koppeling vloeistof uit de onderkant van Bob. Daardoor was het onmogelijk om Bob nog in de versnelling te krijgen en dus onmogelijk om verder te rijden. Waarschijnlijk was onze druklager kapot en konden we het beste ook meteen onze koppeling laten vervangen. Slik…. We zaten echt even met onze handen in het haar, wat moeten we nu doen.. Hoe lang gaat dit duren voordat we het kunnen laten maken? Buiten dat morgen ook alle garages dicht zouden zijn was het Maandag ook nog eens de 4de Juli, independence day, en zouden dus alle garage dicht zijn. Gelukkig stonden we op een plek waar we mochten slapen en waren er winkels op loop afstand.

Na verder op onderzoek te zijn uitgegaan op internet kwamen we toch nog een mechanic tegen die open was en die bereid was om langs te komen. Het was onder tussen al 19.00 uur, maar deze meneer werkte tot 22.00 uur s’avonds volgens de website dus misschien kon hij onze eerdere diagnose bevestigen of nog beter nog een snelle oplossing voor ons verzinnen. Terwijl we op de wacht zaten voor de monteur probeerde we uitzoeken of we in de buurt onderdelen konden krijgen mocht inderdaad de koppeling vervangen moeten worden. Toen wij Bob kochten was het plan er al om met hem de Panamarican Highway te gaan rijden en hadden we wel nagedacht over de vraag hoe makkelijk het is om onderdelen te krijgen. Maar we hadden hier nooit uitgebreid onderzoek naar gedaan, we namen aan dat omdat Opel onderdeel is General Motors, die ook gewoon auto’s in Amerika verkoopt, onderdelen niet heel moeilijk te verkrijgen zouden zijn. Maar nu dat we daadwerkelijk onderdelen nodig hebben, komen we erachter hoe ingewikkeld dit lijkt te gaan worden. Opel wordt in Canada en de USA niet verkocht en is daardoor voor Amerikanen ook meteen totaal onbekend. Maar in onze naïviteit hadden we gedacht dat auto’s toch ook gewoon auto’s blijven en dat er vast ook onderdelen zijn die hier in Amerika in auto’s worden gestopt die voor ons ook bruikbaar zouden zijn. Dit was alleen echt een te optimistische gedachte, elke auto heeft weer zijn specifieke vereiste voor een onderdeel.

Terwijl we zo aan het wachten waren hadden we de motorkap opengezet zodat de monteur ons makkelijk zou herkennen als hij zou aankomen. Maar dit zorgde er ook voor dat er verschillende mensen hulp aan boden en een praatje met ons aanknoopte. Gratis tip, mocht je ooit pech hebben zet gewoon je motorkap open dan komt de rest vanzelf. Buiten dat mensen dit vaak al doen om ons kenteken was een geopende motorkap een extra aansporing voor mensen om een praatje met ons te maken. Al snel stonden er twee mensen met hun neus onder de motorkap en kwam ook de monteur aanrijden om zijn plasje erover heen te doen. Deze behulpzame mensen bleken een sleutel tot onze snelle oplossing voor ons probleem. Maar daar later meer over. Het eerste koppel wat ons te hulp schoot waren Wade en Angela, Wade was een monteur bij John Deere (tractoren etc.) en wist wel wat van auto’s. De tweede behulpzame persoon was Russel, voordat we het wisten hing hij al aan de telefoon met een vriend die een autobedrijf had om te kijken of hij aan onderdelen kon komen of ons op een andere manier kon helpen. Vooral door het gebrek aan kennis over Opel en het gebrek aan onderdelen hiervoor liep dit voor nu op niks uit. Maar Russel gaf ons zijn kaartje en als we ook maar iets nodig hadden dan moesten we het laten weten. De monteur kwam redelijk snel tot dezelfde conclusie als Gijs, kapotte druklager en misschien ook koppeling, dat moest vervangen worden. Maar onderdelen….tjaah. Hij belde nog met een onderdelen bedrijf waarmee ik nog een hele tijd aan de lijn heb gehangen. Wat voor auto heeft u? Een Opel Movano? Nog nooit van gehoord. Ondertussen boden Wade en Angela ons aan om ons de volgende dag te komen ophalen zodat we mee naar de kerk zouden kunnen. Het was een heel lief gebaar, maar we bedankte toch heel vriendelijk voor het aanbod. “Oké, nou dan komen we jullie in ieder geval morgen even opzoeken. Hebben jullie nog iets nodig? Water, eten, een douche?” We gaven aan dat we eigenlijk alles wel hadden, maar dat wat extra water geen kwaad zou kunnen. Ze zouden een jerrycan van ons vullen en morgen weer langs komen brengen, de rest van de avond hebben we nog met Wade en Angela over van alles en nog wat gesproken.

Omdat we Dinsdag pas weer verder zouden kunnen gaan met het zoeken naar een oplossing voor ons probleem, besteden we de tussen gelegen dagen vooral door bezoeken aan Starbucks en werken op onze laptops. Op Zondag namen Wade en Angela ons nog mee uit lunchen en lieten we samen de hun puppy uit langs de rivier. Want hadden we al gezegd dat zij een heel schattige puppy golden doodle genaamd spud hadden? Het was heel fijn om door Wade en Angela op sleeptouw te worden genomen en konden zelfs gebruik maken van hun douche en zwembad. Ja hoor, bij hun appartementen complex zat ook nog een buiten zwembad. Hoe kunnen wij zoveel geluk hebben dat we deze mensen tegen het lijf lopen? We vinden sowieso al dat we heel veel geluk hebben, ondanks de autopech, want we kregen geen pech in de middle of nowhere maar in een plaats met verschillende garage, met auto-onderdelen winkels, supermarkten, Starbucks en heel veel aardige mensen. Op independence day konden we vanaf onze parkeerplaats ook nog genieten van het vuurwerk. Ondanks dat we natuurlijk liever in Yellowstone waren geweest hadden de omstandigheden niet heel veel beter kunnen zijn.

En toen was het tijd om ons probleemoplossend vermogen echt tot het uiterste te testen. Op dinsdag gingen we opzoek naar een garage die ons kon helpen. En dat was een heel stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik denk dat we wel 20 garages in de buurt hadden gebeld en geen van alle hadden in de komende 3/4 weken tijd om ons te helpen. Daarnaast waren er ook genoeg garage die het niet zagen zitten om aan een Opel Movano te werken. We kregen het idee dat ze van onze Bob allemaal een heel exotische auto maakte, terwijl het naar ons idee toch echt gewoon een auto is met dezelfde onderdelen als de auto’s hier. Ondertussen was het wel gelukt om een vervangend onderdeel te lokaliseren bij een webshop die vanuit Litouwen voor 140 euro verzendkosten ons onderdeel binnen 1-4 werkdagen hier in Amerika zou kunnen krijgen. Oké, maar nu nog iemand die het er dan ook echt in kon zetten. Toen de moed ons in de schoenen begon te zaken en we ons al gingen voorbereiden op 3 tot 4 weken in Idaho falls, belde we als laatste optie Russel. We legde ons probleem voor en hij zou even wat rondbellen want hij had wel een idee. Na 15 min stond hij met zijn auto voor ons voor de deur en nam hij ons mee naar een garage die ons wel op korte termijn kon helpen. Bij de garage legde we ons probleem uit en gaf ik aan dat ik de onderdelen vanuit Europa kon laten overkomen. Zij konden het onderdeel voor ons erin zetten zodra het binnen zou zijn. Ook konden we Bob naar de garage laten slepen dan zouden zij ook nog even kijken of het inderdaad de koppeling was en mochten wij tot het onderdeel aankwam bij hun op de parkeerplaats slapen. Wat een geluk, wat een mazzel. We begonnen haast te geloven dat het gebed van de mevrouw van vorige week dan toch ergens goed voor was geweest.

Uiteindelijk duurde het een week voordat de onderdelen aan kwamen en de garage ze erin konden zetten en we weer op weg konden. In de tussentijd hielden we ons bezig met werken op de laptop in de Starbucks, hier was airco wat de enige manier was om de hitte hier te overleven. Verveelde we ons soms te pletter, leende we een auto van de garage om Idaho falls een beetje te verkennen, gingen we nog een keer langs bij Wade en Angela om van hun gastvrijheid en wasmachine gebruik te maken, gingen we onbeperkt pizza eten in een restaurant en namen Wade en Angela ons 1 dag op sleeptouw. Van 7 uur s’ochtends tot 12 uur s’nachts namen Wade en Angela ons mee naar Twin Falls en lieten ze ons alles in de omgeving zien. Wat een helden. We zagen balancerende rotsen, watervallen, gingen zwemmen in een hotspring en droegen spud in onze rugzak toen hij te moe werd.

Na 10 dagen was ons avontuur hier voorbij, Bob was weer gerepareerd en wij stonden te popelen om nu dan echt naar Yellowstone te gaan. Het was een test voor ons probleemoplossend vermogen maar we hebben aan onszelf bewezen dat we samen alles aankunnen en met positiviteit en vertrouwen altijd tot een oplossing komen. En dat wanneer je ze nodig hebt er altijd de juiste mensen langs komen zolang je daar voor openstaat. Voordat we weggingen bedankte we Wade en Angela uitgebreid voor al hun gastvrijheid en hulp en namen zij ons nog 1 keer mee uit eten voor Pizza. Maar nu kan het avontuur echt weer verder gaan en is de weg naar Yellowstone ingezet.