De update #75 - Tegen de muur gelopen

En toen was het tijd voor ons laatste nationale park in de USA. En daar hadden we gemengde gevoelens over. We vinden het jammer om weg te gaan, we hebben het echt MEGA naar ons zin gehad. De nationale parken waren alles wat we gehoopt hadden en we zijn van het ene prachtige naar het andere prachtige park gereden. We hebben zoo veel diversiteit gezien en alles kunnen zien wat we wilde. Maar, we hadden nu ook alles gezien wat we wilde en roepen al zo lang dat we graag uit onze comfort zone willen treden. Want het is allemaal zoooo makkelijk in Amerika, zo comfortabel. En we wilde avontuur. En daar komen de andere gevoelens, want ja we voelde heel erg veel enthousiasme om Mexico in te gaan. Iedereen die er is geweest is super enthousiast en blijft langer als verwacht en blijft ernaar teruggaan. Echter, alle mensen die er niet zijn geweest bestoken je met horrorverhalen waardoor we ook niet anders konden als ook spanning en zelfs wat angst voelen voor wat er komen gaat. We wilde buiten die comfort zone toch?

Maar eerst Joshua tree. Het was een prachtig park. Er waren heel veel korte wandelingen en we hebben er zo veel mogelijk proberen te doen. We zagen prachtige bomen, cactussen die licht leken te geven en ook vooral veel mooie rotsen. We verbleven op een prachtige camping omringt door de Joshua trees en rende vanaf daar over een prachtige route. Het was alleen zelfs vroeg in de ochtend eigenlijk al te heet om te rennen en ik kreeg een bonkende hoofdpijn die ik de rest van de dag niet meer kwijtraakte. We hadden alleen nog een wandeling op de planning staan naar een oase midden in de woestijn. Maar die deed Jap alleen wat hij eigenlijk wel een cool avontuur vond. Het was erg bijzonder om midden in de woestijn ineens een plek te vinden waar het groen is vol met palmbomen en allerlei andere mooie groenen planten. We bleven 2 nachten in het park aangezien het maar een klein park is en gingen toen door.

We hadden nog een aantal dagen te overbruggen omdat we onze Mexicaanse verzekering per vrijdag afgesloten hadden. We bezochten in die dagen Palm springen en San Diego. Met name Palm Springs was een erg leuk dorp. Er zaten leuke winkeltjes en veel leuke restaurantjes. Helaas voor ons waren alleen veel van die zaken gesloten omdat het daar laag seizoen is en ze alleen open zouden gaan in het weekend. We vonden alsnog wel een leuk restaurant en wandelde er wat rond en gluurde nog even onder de rok van Marlin Monroe. Het was alleen ruim 40 graden dus lekker ronddwalen is dat niet. Dus gingen we door naar San Diego. Van San Diego zelf hebben we eigenlijk niet echt iets gezien. We waren daar vooral om nog wat laatste dingen te regelen en ons vooral mentaal voor te bereiden op onze overgang naar Mexico. Wat we vooral zagen en wat diepe indruk maakte was de “Trump muur”. Ik vind het onzin om hem zo te noemen want daardoor krijgt Trump te veel “credit”, hij heeft namelijk maar een paar meter van deze muur laten bouwen, de rest stond er al. Maar zo noemen de locals hem. Het was echt bizar om zo’n rare scheiding te zien tussen de landen en het voelde heel nep. Maar vanaf onze camping hadden we er volop uitzicht op. Ik weet niet goed wat er ik over moet zeggen buiten dat het allemaal heel verkeerd voelde en weer een reminder is in wat voor rare wereld we wonen.

En toen was het zo ver! We hadden van veel mensen tips gekregen over de grens overgang en verschillende stap voor stap uitleggen gelezen op internet over de grens en we gingen er voor. We gingen vroeg, want ja je weet maar nooit!

Stap 1 was helemaal de rechterbaan aanhouden en rijden naar de parkeerplaats van “ iets aan te geven”. Want als je wat meer naar links zou zitten dan zou je ineens al de grens over zijn zonder het nodige papierwerk te hebben gedaan en dan is het doen van het papierwerk allemaal wat ingewikkelder. Nou dat was gelukt! Daarna moesten we ons toeristenvisum regelen. We hadden een foutje gemaakt met het invullen van het formulier, het was een Engels formulier dus we hadden in het Engels ingevuld: The Netherlands en als nationaliteit: Dutch. Maar dat was niet goed, het moest precies zijn zoals op ons paspoort, dus in het Nederlands. Dus dat moesten we opnieuw doen maar daarna was het goed en kregen we een stempel voor 180 dagen in Mexico. Daarna moesten we nog onze import vergunning voor Bob regelen. Dit kon niet tegelijk met het regelen van het visum, daarvoor moesten we opnieuw in dezelfde rij gaan staan bij dezelfde balie. Want ja waarom zou je het snel maken als het ook langzaam kan. Dus wij weer achteraan in de rij staan die ondertussen een stuk langer was geworden en nu buiten stond. En uiteindelijk voor niets. Ze kon/wilde ons namelijk niet helpen omdat ze het te ingewikkeld vond met ons Nederlandse kentekenbewijs. Ze zijn aan heel veel informatie gewent en gewent dat een kentekenbewijs verloopt, die van ons is aan de auto gekoppeld en verloopt pas als de auto ook “verloopt” dus wij hebben geen einddatum. Ook staat bij ons niet je volle naam op het kentekenbewijs, alleen je initiale en je achternaam. Dit komt dus niet precies overeen met het paspoort. En ook al is JAJ vrij specifiek en kun je er best van uitgaan dat die combinatie samen met de achternaam vrij zeker dezelfde persoon is als het paspoort, maar ze wilde er niet aan geloven en stuurde ons naar een “hoofd” kantoor midden in de stad waar we het opnieuw mochten proberen. Er zouden ook in het zuiden nog mogelijkheden zijn om dit te regelen we hebben die vergunning namelijk nog niet nodig voor dit schiereiland, pas als we naar het vasteland van Mexico gaan, maar toch. Het is toch fijn het vast te hebben. Dus wij naar het andere kantoor. Daar mocht maar een persoon naar binnen, en omdat het op Jap’s naam staat mocht Jap eraan geloven. Er is geen woord Engels gewisseld en vooral heel veel met handen en voeten gepraat, Google translate gebruikt en vooral door de vrouw achter de balie, heel heel heel veel en hard gezucht. Maar na een paar keer heen en weer te zijn gestuurd naar verschillende balies en 2 uur later was het gelukt! En dat we heel snel heel veel beter moeten worden in het Spaans spreken is wel echt duidelijk!

Onze reis door Mexico kon nu echt beginnen. Dit gingen we vieren op onze eerste bestemming, namelijk het Mexicaanse wijngebied, Valle de Guadelupe, met een wijn proeverij. We konden op de parkeerplaats van de wijngaard blijven slapen. En waren super blij! Laat het Avontuur maar beginnen! Wij zijn er klaar voor!