De Update #101 - Zijn we op een Eiland

Na onze tijd bij Centro Manu kon onze tijd in Costa Rica niet meer stuk, alles wat nu nog zou komen voelde al bijna als een extraatje. Na nog een keertje te hebben gekeken naar alle vogels die in de ochtend langs kwamen stapte we weer in Bob om verder te gaan. Het was tijd voor onze volgende locatie in ons Bob tours Costa Rica tour. Helaas kon alleen naar deze locatie Bob himself niet mee, hij moest achter blijven in La Pavona. We gingen namelijk naar het Tortuguero NP waar je alleen met een boot kan komen. We hadden hier weer een leuke AirBnB bij het strand geboekt voor ons drieën en er stond al iemand klaar om ons op weg naar de boot te helpen. We pakte dus al onze spullen sloten Bob goed af en stapte op de boot. Hier begon eigenlijk al onze fun, deze boottocht voelde namelijk al als een gratis tour door het park. Het water in de rivier, waarover we richting Tortuguero gingen, stond namelijk erg laag. Hierdoor moest onze boot heel langzaam varen om niet vast te komen zitten, spoiler dat gebeurde toch, waardoor wij heerlijk de tijd hadden om van de omgeving te genieten. Vanuit de boot konden we al ontzettend veel wildleven spotten, ook nog eens geholpen door een meneer die alles aanwees. Hij was een gids voor kano tochten door Tortuguero en dit was zijn manier om mensen voor zijn tour te rondselen. Wat hij erg goed deed want al snel gaven we aan dat we graag met hem de volgende ochtend in een kano Tortoguero wilde gaan verkennen. Tortuguero is namelijk vooral goed met de boot te verkennen en het leukste is dan ook om in de ochtend een boottocht door de rivier te doen. En dan is het allerleukste om dit in een kano zonder motor te doen omdat je dan beter wildleven kan spotten. Onze tour voor morgen is dus geregeld. Oja en zoals ik al zei, we kwamen dus ook nog vast te zitten. Hierdoor moest de captain uitstappen en moesten we ook met zijn alle naar de achter kant van de boot zodat hij ons weer los kon duwen. Het was een hele leuke ervaring om zo bij onze bestemming te komen. Vanaf de aankomst plek van onze boot naar huisje werden we nog begeleid door een kennis van onze verhuurder, die vanalles vertelde over het dorpje en ons tips gaf waar we konden eten. Natuurlijk wilde die ook graag zijn tours verkopen. Maar toen hij hoorde dat wij al een tour hadden geboekt voor de volgende dag was zijn interesse snel verloren en was hij ook zo weg. Haha, heel grappig hoe dat hier weer werkt, iedereen kent elkaar en vrienden gunnen elkaar natuurlijk alle toeristen. De rest van de dag hebben we weinig meer gedaan, het was erg heet en zweterig en dus niet erg uitnodigt om op verkenning te gaan. We aten bij een leuk restaurantje die de meneer ons had aangeraden en gingen op tijd naar bed want de volgende ochtend moesten we om 5.30 al uit de veren om op tijd te zijn voor onze kano tocht.

De kanotocht door Tortuguero was een erg leuke ervaring. We moesten zelf ook mee peddelen en zo voeren we rustig over de riviertjes van het park. We zagen verschillende vogels en zelfs een kaaiman. Ook hadden we het geluk dat we een privé tour hadden omdat er verder geen andere toeristen met de meneer wilde mee gaan vandaag. Zo voeren we 2 uur door de rivieren. Het was wel een klein beetje anders dan we ons hadden voorgesteld, niet meer leuk maar anders. We hadden verwacht dat we door kleine stroompjes zouden gaan peddelen omdat we dus een kleine boot hadden zonder motor. Maar eigenlijk voeren we met alle andere bootjes ongeveer dezelfde route. Ook werd er natuurlijk naar elkaar geroepen, gebeld, geappt om door te geven waar er bijzondere dieren (zoals kaaimannen zaten) waardoor het dan snel vol en bijna verstopt raakte met andere bootjes. We waren natuurlijk niet de enige toerist die dit wilde zien. Toch bleef het heel leuk en bijzonder om hier zo door het water te varen. En konden we ons ook helemaal voorstellen dat de Amazone er ook zo uit zou kunnen zien. Om 9 uur waren we alweer terug bij de kant en hadden we nog een hele dag om de rest van het park te bezoeken. Heel veel rest was er niet want er was eigenlijk nog maar 1 wandeling die we konden doen, maar die wilde we natuurlijk wel zien. We besloten deze wat verder aan het einde van de dag te doen en relaxte voor de rest vooral. De hitte hier maakte dat je weinig actief wilde zijn. Tegen het einde van de middag staken we toch onze voeten in onze wandelschoenen en gingen op weg naar de wandeling. We liepen mooi door de jungle en het pad was verrassend droog. Bij de ingang van het park verhuurde ze laarzen en werd je voorbereid op een extreem modderig pad, maar niks van dat alles. Halverwege draaide Mama alvast om en ging op weg naar het huisje, maar wij zette stug door. We hadden namelijk nog een vogel op ons lijstje staan om te zien, de Scarlett Macaws. Ondanks dat we deze dieren al veel hadden gezien blijven ze enorm bijzonder. Ze hebben zulke mooie kleuren en zijn zo enorm groot dat het echt magisch is om ze voorbij te zien en vooral horen vliegen. We hadden al gehoord dat ze op dit moment vooral in de amandel bomen bij het strand zaten. En laat de wandeling nou net langs veel van deze bomen komen. We zagen ze dus al snel in de boom zitten en konden ze heel mooi bekijken. Er kwamen ook nog een groep apen voorbij gerend dus het was weer een leuke wandeling door de jungle van Costa Rica.

Op onze laatste dag in Tortuguero hadden we niks gepland en dus deden we rustig aan. Zoals we al een paar keer genoemd hebben was het heet en zweterig. En Lon en ik gaan daar niet erg goed op, onze reactie hierop is altijd hangen en niks doen. Dat is dus wat we vooral deden, wel vierde we mijn moeders verjaardag nog met een lekker stuk bananen brood en gingen we lekker uit eten. Of naja het leek lekker om dat moment, maar dit etentje zal ons nog even blijven achter volgen. Vooral mijn mama en ik hebben hier nog even van na kunnen genieten met een lichte voedselvergiftiging. Maar toen was het tijd om onze weg terug te maken, we konden in de boot nog een laatste keer genieten van de omgeving en op zoek naar dieren aan de kant. Bob stond gelukkig netjes op ons te wachten om ons naar onze volgende bestemming te brengen. We hadden namelijk voor onze laatste paar nachten samen met mama een AirBnB geboekt in de jungle met een eigen waterval en zwemmeertje. Het was een schitterend huisje waarbij de grote schuifdeuren zover open konden dat binnen buiten werd en buiten binnen. Het waren heerlijke laatste dagen waarbij we wat zwommen en wandelde over het terrein van het huisje. Waarbij voor Lon haar verjaardag een heerlijke appeltaart maakte en lasagne aten. En natuurlijk lekker spelletjes speelde. Helaas begon voor mijn mama hier de voedselvergiftiging en waren het niet de meest fijne laatste dagen. Maar we hebben er het beste van gemaakt en hebben de tijd samen, volgens ons, heel goed af kunnen sluiten. Na twee weken was het tijd om mijn mama weer bij het vliegveld af te zetten. We hebben in deze twee weken heel veel tijd en mooie herinneringen kunnen maken wat niemand ons meer af pakt. Het was heel bijzonder dat Mama het aan durfde ons hier om te komen zoeken in haar eentje.

Maar nu weer tijd om terug te gaan naar het normale camper leven in Bob. We hebben zoveel in AirBnB’s geslapen dat we eigenlijk Bob wel heel erg gemist hebben. Begrijp ons niet verkeerd het was enorme luxe om in een echt huis met airconditioning te kunnen slapen, maar Bob is in de afgelopen 2 jaar toch wel echt ons thuis geworden. Na Mama op het vliegveld te hebben afgezet sliepen we weer op de gratis slaapplek waar we eerder hadden geslapen toen we mijn Mama net hadden opgehaald. Het is een bizarre plek omdat we naar een in gebruik zijnde treinrails slapen, geparkeerd langs een grind weg. In eerste instantie klinkt dat niet echt heel erg veilig, maar deze plek is tussen 2 verschillende hotels, een casino en een auto verhuur bedrijf in die allemaal 24/7 bewaking hebben en ook nog bij een ander bedrijf met bewaking. Het kan eigenlijk niet veiliger en niemand lijkt er ook maar een enkel probleem van te maken dat we hier staan. Zoals ik al zei een bizar veilige plek vlak bij het vliegveld en de hoofdstad. De volgende dag gingen we op weg naar Lon haar cadeau. We geven elkaar altijd ervaringen cadeau en deze zou 4 dagen duren. Maar daarvoor moesten we wel onze weg naar het zuiden maken. We stopte als eerste in Uvita, bekent om zijn walvissen die er nu helaas niet waren. Hier vonden we een slaapplek bij een aardige meneer waarvandaan we zo naar het strand konden lopen. We maakte een strand wandeling en genoten van de mooie omgeving. S’avonds gingen we nog lekker Indiaas eten om het begin van Lon haar verjaardag week te vieren. Het was heerlijk. Helaas sloeg voor mij toen de lichte voedselvergiftiging in, maar dat hield ons natuurlijk niet tegen om onze weg te maken naar Lon haar verjaardagsverrassing. Maar daar vertellen we volgende week meer over.

Heel veel liefs,

Jap en Lon