De Update #104 - #108 - De Verscheping

Deze keer hebben we een aantal weken bij elkaar gepakt omdat we hierin vooral bezig zijn geweest met het verschepen van onze geliefde Bob. We hebben daardoor wat minder avonturen beleefd, ook al was het verschepen van de bus natuurlijk een avontuur op zich. Maar goed, laten we beginnen bij het begin.

Vorige week lieten we jullie achter in El Valle de Anton waar we nog konden genieten van het koele klimaat, maar het was tijd om naar Panama stad te rijden. We reden direct door naar de Overland Embassy, die ons gaan helpen met het verschepen van Bob. In de week voordat Bob de container in ging hadden we nog flink wat op het programma staan. Als eerste moesten we naar de Politie inspectie, hier werd het VIN-nummer van Bob gecontroleerd en kregen we een OK om Bob uit te voeren naar Colombia. Het was weer een interessant typisch Centraal Amerikaans process. We moesten vroeg in de ochtend bij de inspectie zijn waar we een nummertje kregen en in een rij moesten zijn, wat trouwens weer totaal niet typisch was. Deze meneer was dan weer niet typisch centraal Amerikaans en werkte relatief efficient alle auto’s af. We ontmoette hier ook meteen voor het eerst onze container buddies, een familie uit California. Wel vond de meneer het nog een beetje ingewikkeld dat we de twee kanten van ons kentekenbewijs niet op dezelfde kant van ons A4 kopietje hadden afgedrukt. Maar door een extra kopietje te geven konden we hem toch tevreden krijgen en waren we relatief snel weer klaar. De volgende dag moesten we onze goedkeuring bij het hoofdkantoor van de nationale politie ophalen. We hadden een klein beetje verwacht dat deze papieren al voor ons klaar zouden liggen, maar zo werkt dat hier natuurlijk niet. Ze gingen op het moment dat wij aankwamen pas werken en alles controleren. We liepen dus pas 2 uur later naar buiten met onze papieren.

De rest van de dagen besteedde we met het schoonmaken van de auto, ons aanrecht opnieuw lakken, nieuwe banden kopen en opruimen. Per dag besteedde we hier een aantal uurtjes aan en op het heetste van de dag vluchtte we naar een Starbucks of shopping mall om hier lekker in de airco te kunnen rondlopen. We ontmoette veel verschillende mensen op onze camping die ook allemaal hun camper gingen verschepen. Iedereen heeft wel eenzelfde verhaal en het was leuk om andere reizigers te ontmoette. Maar een iemand had wel een heel bijzonder verhaal. Namelijk Lucie, die uit Australië komt, zij was bezig met een recordpoging om als eerste vrouw van Zuid naar Noord Amerika te wandelen. Te wandelen hè, dat is toch niet normaal. Ze loopt samen met haar hond Wombat en per dag loopt ze gemiddeld zo’n 40 km, VEERTIG!!! Ze heeft net de Dariën gap over gewandeld met een groep soldaten van de border politie en ze had enorm fascinerende verhalen. Op dit moment was haar hond nog in Colombia omdat die niet mee kon door de Dariën gap en om niet met haar hond door de stad te hoeven lopen wilde ze nog een dag door de stad lopen zonder haar hond. Uit enthousiasme stelde we voor om met haar mee te wandelen en dat vond ze helemaal geweldig. Dus liepen we samen met haar een hele dag van onze camping door Panama stad. Het was een hele leuke ervaring om zo samen met haar te wandelen en ondertussen al haar verhalen te horen. We liepen bijna door een iets te spannende wijk, waar we kinderen een tas vol met telefoons aan hun moeder lieten zien in het portiek en sneekte over een bouwplaats voor een kortere route. Ook kregen we uit eerste hand te zien hoe lastig het kan zijn om echt alles te lopen. Ze wil voorkomen dat ze gaten heeft in haar route doordat ze een stuk met een auto of bus heeft gereisd. Daardoor komt ze soms voor situaties te staan die op het eerste gezicht onoverkomelijk zijn. Zo wilde we samen met haar een brug over het panama kanaal oversteken. Maar hier in centraal Amerika zijn ze niet echt ingesteld op wandelaars en was er dus geen wandelpad. We liepen dus, voorzichtig, langs de weg richting de brug, maar voordat we goed en wel bij de brug waren werden we al aangehouden door de politie. Ze hadden op de camera’s ons al gespot en we mochten hier niet lopen en moesten omdraaien. Lucy ging in gesprek met de agent om die te overtuigen dat ze echt deze brug over moest voor haar record poging. Nou lang verhaal kort, via verschillende wegen lukte het haar uiteindelijk om die avond nog een escort te kregen om de brug over te steken. Het was erg leuk en bijzonder om dit zo samen met haar te doen en te zien wat er voor zo’n record poging nodig is.

En toen was het zo ver, de dag was aangebroken dat Lon naar huis vliegt, Bob de container ingaat en ik naar Cartagena vlieg. De avond van te voren waren we nog samen uit eten gegaan om het samen goed en gezellig af te sluiten. Als eerste ging ik Lon naar het vliegveld brengen en was het tijd om, na bijna 2 jaar 24/7 bij elkaar te zijn, afscheid te nemen van elkaar voor 3 weken. Hoe Lon haar tijd in Nederland heeft ervaren zal ze aan het einde vertellen, nu ga ik eerst verder hoe mijn 3 weken verliepen. Na het emotionele afscheid en in mijn eentje terug te zijn gereden naar de Overland Embassy, gingen Bob en ik op weg naar de haven. Hier werd eerst al het papierwerk gecontroleerd waarna we Bob de container in konden rijden. Hiervoor moest ik achteruit op een flat-bed truck rijden waarna die naar de container reed die op een vrachtwagen klaar stond. Vanuit daar kon ik zo de container in rijden. We hadden al gemeten of het zou passen en gelukkig paste het ook zonder moeite. Wat een opluchting. We deden de container dicht en verzegelde hem, daag Bob tot in Colombia. En toen, was ik zonder huis en zonder Lon. Die avond vloog ik naar Cartagena op weg naar het volgende land, Colombia.

In Cartagena hadden Lon en ik een leuk Hostel voor me uitgezocht waar ik een bed had geboekt op een 4 persoonskamer. Het was wel echt even wennen om van reizen met Lon samen in ons huisje op vier wielen te schakelen naar het slapen met 3 vreemde in een hostel. Maar omdat ik nu alleen was was het wel echt de perfecte plek om nieuwe mensen te leren kennen. En daar stortte ik me dan ook volledig op. Ik heb ontelbaar veel nieuwe mensen leren kennen en ik heb bijna iedere lunch of avond eten wel samen met iemand gedeeld. Mijn dagen in Cartagena bestonden uit lekker rustig ontbijten, rondwandelen door de prachtige stad en met mensen kletsen. Ik deed verschillende gratis wandelingen door de stad met een gids, genoot van het heerlijke eten en de kleurrijke straten. Wel was het heel heet in de stad en was ik enorm blij met de airco in de kamer (die soms zelfs te koud stond). Van te voren vond ik best wel spannend of ik wel andere mensen zou ontmoette en hoe ik me de tijd zonder Bob zou kunnen vermaken. Maar daar had ik me echt onnodig zorgen overgemaakt. Het was fijn om te merken dat ik het alleen ook wel red en leuke dingen in een onbekende stad en onbekend land beleefde. Alles is veel leuker met Lon natuurlijk, maar het was ook wel echt empowering. Een dag nam onze container Buddy mij nog op sleeptouw en mocht ik met hun mee op een boot langs een aantal eilanden voor de kust van Cartagena varen. Het was gezellig om hun beter te leren kennen en het is altijd heerlijk om op een boot te zijn. De eilanden waren heel toeristisch en erg gericht op feesten, maar ondanks dat was het een heerlijke dag.

Na 1.5 week wachten kwam dan eindelijk de container met Bob erin aan in Cartagena. Het proces om Bob uit de container en de haven te krijgen kon beginnen. Om alles zo snel mogelijk te laten verlopen moest ik vaak op het laatste moment ergens zijn en was het process redelijk hectisch. Gelukkig was ik hier al redelijk op voorbereid en ging alles redelijk voorspoedig. Nadat op Zaterdag bob was aangekomen in de haven, kon de container op maandag al worden opengemaakt. Waarna op dinsdagochtend al het papierwerk geregeld en getekend kon worden. Het ging allemaal zelfs zo voorspoedig dat diezelfde middag Bob al uit de haven mocht worden gereden. Eindelijk heeft onze geliefde Bob het dan toch echt tot Zuid Amerika gehaald. Het was alleen nog even wachten voordat we echt Colombia konden ontdekken, pas over een week zal Lon weer terug komen. In die tijd ging ik als eerste naar een garage om wat reparaties aan het dak te doen. We hadden namelijk wat roest gevonden op het dak rond de bevestigingspunten van het dakrek. Ik verwijderde zelf, redelijk makkelijk, het dakrek en in twee dagen spotten ze ons dakrek opnieuw zwart en behandelde ze de roestplekken op het dak. Ik mocht gelukkig in Bob op hun parkeerplaats slapen en hoefde Bob niet alleen achter te laten. Toen kon ik beginnen met een kleine eerste verkenning van Colombia.

Ik reed naar Minka een klein berg dorpje waar de temperaturen een heel stuk aangenamer waren. Onderweg was het nog even spannend omdat een hele groep mannen allemaal takken op de weg hadden gelegd als wegversperring. Het ging er allemaal vrij chaotisch aan toe maar gelukkig namen ze mijn kleine donatie aan en haalden ze de bomen voor mij weg zodat ik door kon rijden. Vooral als je dan alleen in de auto zit zijn deze situaties toch wel extra spannend. Gelukkig was er dus uiteindelijk niks aan de hand en kon ik mijn weg vervolgen. In Minka wandelde ik door het dorpje, ging ik vaak koffie drinken, lekkere broodjes en taart eten en wandelde ik naar een waterval. Ook maakte ik nog wat laatste klusje aan de bus af en maakte ook nog iets kapot doordat ik per ongeluk over onze zonnedouche reed, zodat op woensdag alles zo goed als helemaal gereed was voor de terugkeer van Lon. Na drie weken waren we allebei blij dat het voorbij was en konden we niet wachten om weer samen in ons busje te reizen. Ik haalde Lon op van het vliegveld waarna we samen ons eerste nachtje in de bus doorbrachten. De volgende dag liet ik Lon Cartagena zien en speelde ik de gids, ik had zolang hier rondgelopen dat ik haar alle leuke plekjes kon laten zien. En natuurlijk kon laten zien waar ik overnachtte en mijn vaste lunch plekje met Lon kon delen.

Toen waren we klaar om de hitte te ontvluchten en onze weg naar het zuiden te beginnen. Of nja, dat dachten we. Toen we onze slaapplek die ochtend verlieten hoorde we een harde knal, we konden alleen niet achter halen wat dit veroorzaakt kon hebben. We dachten aan een klapband, die waren wel een beetje zacht maar niet schokkend. Na een rondje te hebben gelopen rond de bus gingen we toch maar op weg. Onze eerste stop was een supermarkt en onderweg hoorde we af en toe al een raar geluid. Vooral als we over een hobbel reden, mijn eerste gedachte was dus weer een gebroken schokdemper. Maar toen we bij de supermarkt aan kwamen en toch nog een keer gingen kijken. Of eigenlijk toen Lon nog een keer ging kijken, ik was er vrij zeker van dat het de schokdemper was, bleek onze bladveer door midden gebroken. Oeps, dat is toch wel een iets groter probleem. We reden dus meteen door naar een garage die ons misschien zou kunnen helpen. We hadden het geluk dat we nog niet echt de stad uit waren en dat Cartagena een relatief grote stad is. Helaas konden we het onderdeel niet direct vinden bij de eerste garage, wel maakte die een tijdelijke oplossing zodat we in ieder geval iets veiliger konden rondrijden. Ondertussen was ik naar een andere garage gelopen en vond ik uiteindelijk iemand die zei dat hij het onderdeel had. We parkeerde dus onze auto bij deze garage, of eigenlijk gewoon aan de kant van de weg. En ze gingen aan de slag. Iedereen was super nieuwsgierig wat wij daar deden met onze Nederlandse auto en dan ook nog een camper. Mensen van andere winkeltjes kwamen even een praatje maken en iedereen was heel aardig. Uiteindelijk bleek dat deze garage het onderdeel nog niet in bezit had, maar ze hadden onze kapotte al wel onder de auto uitgehaald dus zaten we hier vast. We moesten maar hopen dat ze het onderdeel op tijd hier konden krijgen. Het blijft toch altijd weer even wennen en twijfelachtig of ze je echt kunnen helpen ondanks dat ze heel overtuigend zeggen dat ze dat kunnen. Het was echt belangrijk dat het gemaakt zou worden vandaag want hier blijven slapen voelde niet als een veilige optie en Bob hier achter laten ook niet. We moesten maar vertrouwen hebben. Uiteindelijk toen we ons echt een beetje zorgen begonnen te maken kwam er een scooter met onze nieuwe bladveer aan rijden. Binnen een half uurtje lag onze nieuwe bladveer er onder, waren we 250 euro lichter en konden we nog een nachtje in Cartagena blijven. We besloten als goedmaker voor deze mislukte dag nog een pizzatje te gaan eten.

En toen was het dan echt zo ver, we gingen op weg. De afstanden zijn hier in Colombia meteen een heel stuk groter en de eerste stop hadden we eerder uitgezocht omdat het een logische tussenstop was dan dat dit hoog op ons lijstje stond. In zo’n 7 uurtjes reden we van Cartagena naar Mompox een plek midden in het rivieren gebied van Colombia wat bekend staat om zijn …. hitte. Het is ook een mooi dorpje maar je hoort toch vooral over zijn ongekende hitte vooral in de nacht. Dit was iets waar we echt niet naar uit keken en dus besloten we een hotel met airco te zoeken. We vonden een mooi hotel met ontbijt voor een schappelijke 37 euro. Hier besteedde we vooral veel tijd in de hotel kamer met de airco aan en belde we met onze vrienden Audrey en Benji. We dronken wijn en aten de kaas die Lon uit Nederland had meegenomen. We liepen nog wel even door het dorpje en bekeken de mooie pleinen en gebouwen. Maar echt genieten konden we eigenlijk niet omdat het zo ontzettend heet was. Ze hadden niet gelogen.

En dan nu natuurlijk nog: Hoe was Lon haar avontuur in Nederland? Het was echt heel fijn om eindelijk thuis te kunnen zijn. Het was erg lastig om steeds vanaf een afstand met het thuisfront mee te moeten leven en ik kon natuurlijk niet wachten om mijn lieve prachtige nichtje eindelijk vast te houden. En naast haar natuurlijk ook Papa, mama en Nienke. Ik had ook wat afspraken gemaakt met vrienden maar had dit expres heel erg beperkt gehouden. Ik kwam niet naar huis voor vrienden maar voor mijn familie en wilde zoveel mogelijk tijd met hen doorbrengen. Bij wie ik wel gezellig langs ging: Machteld en Bruna voor het feest van Bruna’s 30ste verjaardag in een cafe in Amsterdam. Bij Anne en Ozzy, gezellig gewandeld door oudheusde en gezellig gekookt, gegeten en gekletst. Op “kraamvisite en eerste verjaardagsfeest” van Doris. Logeerfeestje bij Bram en Mees en gezellig gegeten bij Peet en Es. Verder was ik vooral zo veel mogelijk bij Nien en Kaatje, om te helpen maar ook gewoon te genieten van dit prachtige lieve meisje. Want MAN WAT IS ZE LIEF EN SCHATTIG! Verder genoot ik extreem van lekker bij papa en mama op de bank kunnen zitten, andijvie stampot, en FIETSEN! Ik had het van te voren niet verwacht maar ik genoot er erg van om weer te kunnen fietsen. Ik had ontzettend geluk met het weer want alle dagen was het buiten heerlijk. Gelukkig had ik steeds veel contact met Jap en ondanks dat ik hem natuurlijk het liefst ieder moment bij had willen hebben hielp het erg dat we elkaar veel spraken en ik zag dat hij het ook naar zijn zin had in Cartagena. 3 weken zonder elkaar voelde in het begin als eindeloos lang en niet te doen, maar de tijd vloog voorbij omdat ik zo opging in het thuis zijn. Toen we weer samen waren had ik ook echt weer tijd nodig om met mijn hoofd weer los te komen van thuis. Voor een week voelde het nog heel sterk dat ik met een voet nog thuis stond en 1 voet al weer in Colombia. Vooral mijn hoofd was nog erg veel bezig met thuis. Voor ons gevoel had de reis ook al heel lang “stilgestaan” met de weken voorbereiden voor de verscheping, de verscheping en mijn tijd thuis hadden we natuurlijk al lang niet meer echt gereisd. Daarom gingen we zodra het weer kon ook volgebak onderweg. Maar omdat ik dus nog zo met twee voeten in twee werelden stond had ik een beetje moeite het bij te benen dus laste we ook meteen weer heel even wat pauze in.