The Update #51 - Package Delivered

Hoe langer je er over nadenkt hoe gekker het gaat voelen. Bob is op een boot de oceaan overgestoken. Gewoon omdat wij hem met ons mee wilde hebben op ons avontuur. Nu we hier zijn, zo ver weg van huis voelt het ineens als iets heel groots. We voelen nu hoe ver en hoe lang hij op de boot heeft gereisd om hier te komen en hoe speciaal dat is. Want we zullen er niet langer omheen draaien Bob is aangekomen in Canada en alles zit er nog op en aan.

Ik heb geen idee meer wat we allemaal verteld hebben over de afweging waarom Jap Bob alleen op ging halen, dus hier komt die: met het boeken van de vluchten naar Canada wilde we in eerst instantie direct door vliegen naar Halifax aangezien we daar Bob op moesten halen. Maar de tickets naar Halifax waren vrij prijzig. We onderzochten waarom en kwamen erachter dat de vlucht van Amsterdam naar Toronto bijna even duur was als van Toronto naar Halifax. En dat vonden wij wat onzinnig. Dus besloten we een workaway in de buurt van Toronto te zoeken en vanuit daar wel uit te zoeken hoe we op een andere goedkopere manier naar Halifax konden komen. In eerste instantie dachten we aan een bus of trein, maar ook die waren vrij prijzig. Liften leek ons ook wel wat aangezien we dat nog nooit gedaan hebben en omdat we toch de tijd hebben maar omdat het in Canada nog vrij koud is leek dit ons ook niet zo’n goed idee. Nu hadden we gezien dat je al vanaf 30 euro van Toronto naar Halifax kunt vliegen zolang je maar geen bagage meeneemt. Nu hadden we allebei naar Halifax kunnen vliegen zonder bagage en onze bagage weer kunnen ophalen in Toronto bij de familie, maar Jap zei al vrij snel dat hij het ook wel en uitdaging vond om het alleen te gaan doen. Dus zo gezegd zo gedaan, Jap ging alleen op avontuur. En hoewel Jap graag dat solo avontuur wilde kreeg Lon daarmee ook direct haar solo avontuur. Jap vloog namelijk vanaf het vliegveld 2 uur rijden vanaf het huis van de familie. En zijn vlucht was ’s ochtends om 6:45 uur dus hij moest daar om 4:45 uur uiterlijk zijn. Maar juist voor die ochtend waren er allerlei waarschuwingen voor noodweer uitgegeven en Lon moest natuurlijk ook weer de twee uur terug rijden. Dus kozen we voor het zekeren voor het onzekeren en vertrokken we om 00:30 uur in de nacht zodat we er vrij zeker van konden zijn dat Lon terug zou zijn voor het noodweer. Maar Lon zag er alsnog als een dijk tegenop. Van allerlei kanten zag ze vrijwel letterlijk beren op de weg. Want Emma en Patrick gaven niet alleen allerlei tip wat ik moest doen bij het noodweer maar waarschuwde ook dat ’s nachts het wildleven actief is en dat je super alert moet zijn voor grote beesten op de weg. Daarnaast was Lon bang om in slaap te vallen achter het stuur aangezien ze vrijwel de hele nacht onderweg zou zijn… Naja zoals ik zei, Jap wilde avontuur maar Lon kreeg ook haar portie. Alles ging goed hoor het noodweer kwam uiteindelijk pas veel later in de middag ipv de ochtend en ze zag onderweg 2 reeën, een konijn en een wasbeer op de weg maar niemand werd aangereden of viel in slaap dus dat was perfect. Maar zodra ze ‘s ochtends om 5 uur weer veilig in bed kroop had het solo avontuur van Jap al wel weer lang genoeg geduurd. Wat is het saai en ongezellig zonder hem. Al was ik heel blij dat ik niet echt alleen was maar gezellig de familie had om mij af te leiden.

Ok, Lon had me afgezet bij het vliegveld en we hadden gedag gezegd. Het voelde echt heel gek om zonder Lon ergens heen te gaan, vooral zoiets groots als het ophalen van Bob en ik zal haar zeker erg missen onderweg. Maar ergens had ik ook zin in een avontuur in mijn eentje en zo voelde het ook echt wel, als een avontuur. Het vliegveld waar Lon me had afgezet was echt heel heel erg klein en er zouden die dag maar 4 vluchten gaan, waarvan de mijne de eerste was. Buiten de bewaker waren er maar 2 andere mensen op het vliegveld en de balie voor het inchecken zou voorlopig niet open gaan. Ik hoopte maar dat de 2 uur eerder die we waren vertrokken genoeg waren voor Lon om naar huis te komen voordat er problemen met het weer zouden ontstaan op de weg. Ik besloot het mezelf comfortabel te maken op de banken van het vliegveld en even mijn ogen te sluiten. Een voor een druppelde ondertussen de medewerkers van het vliegveld binnen. Ik ben normaal altijd gewend dat op een vliegveld alles 24 uur per dag door gaat, maar hier was dat wel anders. Na een uurtje wat gedut te hebben en naar muziek te hebben geluisterd waren de balie medewerkers aangekomen en kon ik inchecken. Het online inchecken was niet helemaal goed verlopen dus ik hoopte dat ze me hier zonder moeite konden inchecken. Gelukkig was dit zo, maar nadat ik mijn boardingpas had gekregen vertelde de medewerkster dat de security naar de vertrekhal nog niet open was en ik dus nog even moest wachten. Ik maakte het mezelf dus weer comfortabel en deed nog even mijn ogen dicht. Doordat het zo’n klein vliegveld was ging alles erg snel, toen ik mijn ogen weer opende ging ik snel door de beveiliging en kon ik redelijk snel daarna ook boarden. Ondertussen had Lon al laten weten dat ze veilig terug was gekomen. Het vliegtuig was echt bijna leeg en ik had de hele rij voor mezelf. In het vliegtuig sliep ik nog weer even verder en binnen no time was ik op het vliegveld van Halifax. Doordat ik zo goed als geen bagage had, alleen een rugzak met het hoog nodige stond ik al snel buiten. De eerste taak was om een afspraak te regelen met onze forwarder, zij zou mij ontmoeten bij het douane kantoor. Gelukkig kon ze mij daar al snel ontmoeten en regelde ik een uber naar het kantoor. De omgeving hier is heel anders dan in Toronto, veel bergachtiger en met mooie bomen langs de weg. Het was maar een relatief kort ritje en daarom was ik iets te vroeg voor de afspraak. Het was buiten nogal koud, dus besloot ik om een stukje te gaan lopen zodat ik warm kon blijven en natuurlijk om even wat te drinken en een donut te halen hahah. Je kon de donut met verschillende toppings samenstellen en was nog heerlijk warm. De forwarder was echt heel erg aardig en overhandigde mij de papieren die ik nodig had en nam nog even het proces met mij door. Ze vertelde ook dat er de laatste tijd weer heel veel mensen hun bus verschepen, vooral doordat het nu eindelijk weer kan en dat sinds zij dit werk deed ze nog maar 1 keer had gehoord van schade aan een bus na het verschepen. Dat was toch wel weer een opluchting om te horen, want we blijven het allebei wel echt reten spannend vinden. Hopelijk is onze bus niet de tweede in haar carrière. Bij de douane moest ik een aantal vragen beantwoorden en werden mijn papieren afgestempeld. Ondanks dat alles heel snel en soepel was verlopen, was het ondertussen toch al bijna 12 uur en de forwarder had verteld dat ze op de haven tussen 12 en 1 uur lunchpauze hadden en ik dus de bus niet kon ophalen in die tijd. Met een uber zou ik net na 12 uur bij de haven arriveren, dus besloot ik om wat geld te besparen en omdat het toch heerlijk weer was naar de haven te lopen. Precies een uurtje lopen en ook wel lekker om wat te bewegen na al dat hangen op het vliegveld en het vliegtuig. Het was een heerlijke wandeling en ik genoot van het zonnetje op mijn bolletje. Toen ik bijna bij de haven was kon ik een glimp opvangen van Bob en kreeg ik meteen kippenvel. Het was zo raar om die bus van ons ineens hier in Canada te zien. Ik besefte ineens wat voor reis ons te wachten stond, wat voor avonturen we zouden gaan beleven. Op dat moment kwam alles even samen en kwam het besef. Het was heel jammer dat ik dat moment niet met Lon heb kunnen delen, ook al zal ze dat besef zelf hebben als ik aan kom rijden met Bob bij de familie. Met een wat stevigere pas liep ik de laatste meters naar de haven. Bij de ingang moest ik mijn hesje aan en kreeg ik een bezoekerspas waarna een meneer mij richting een volgend kantoor reed. Onderweg kon ik Bob iets beter bekijken en zag ik dat de zijdeur op een kier stond en…f*^&#@$… de rode T-lock die we op onze trekhaak hadden zag ik niet. Die kun je altijd van verre al zien, maar ik zag hem er niet op zitten shit.. Mijn stress level schoot direct omhoog. Bij het kantoor moest ik de papieren van de douane laten zien en moest ik buiten wachten terwijl zij gingen verifiëren met de douane of Bob vrijgegeven kon worden. Buiten tijdens het wachten, wat wel een aantal uur leek te duren, schoten alle mogelijk scenario’s door mijn hoofd. “Ze hebben de bus toch leeggehaald, ze hebben gewoon alles opengeslepen en al onze spullen gejat. Zie je nu wel er zit niks meer in de bus. Hmm maar misschien hebben de douane dat gedaan om de inhoud van de bus te kunnen bekijken. Maar dan hadden ze toch wel gebeld want volgens de papieren van Seabridge mochten we alles op slot doen en de sleutels meenemen. Aah mensen schiet op ik wil weten of alles goed is met Bob”. Waarschijnlijk duurde het hoogstens een minuut of 5 maar het duurde mij allemaal veelte lang. Eindelijk kwam er iemand naar buiten en mocht ik de bus inspecteren. Ik zag meteen dat er stickers over alle deuren zaten als een verzegeling wat me iets wat geruststelde en toen ik de achterdeuren openmaakte en alle spullen nog in de bus lagen ging er een golf van opluchting door mij heen. Ze hadden de trekhaak van de auto geschroefd en er was niks kapot of verdwenen, waarschijnlijk moest de douane de inhoud gewoon checken. Na een paar rondjes om de auto en alles te hebben geïnspecteerd, verklaarde ik dat alles in orde was en er niks kapot was waarna ik Bob mocht meenemen. Meteen belde ik Lon om het goede nieuws te vertellen, pff wat een opluchting. Na alle zekeringen weer op zijn plek te hebben gedaan en het hoog nodige uit te hebben gepakt ging ik op weg. De eerste stop, de supermarkt. Het was wel even wennen met Bob over de Canadese wegen te rijden, maar dat wende snel. Na boodschappen te hebben gedaan, ging ik nog op zoek naar een plek om de gastank te vullen die ik bij de supermarkt had gekocht. Toen dit alles geregeld was ging ik op weg, op weg naar Lon. Die middag reed ik nog 3 uurtjes tot bij een Truck stop waar ik bedacht de nacht door te brengen. Hier kwam meteen een Nederlandse trucker met mij kletsen, het valt namelijk wel op zo’n NL kenteken. Hij woonde al zo’n 16 jaar in Canada en reed met zijn truck iedere keer hetzelfde rondje naar Amerika en terug. Het gaf me nog een aantal tips, zoals niet direct tussen de truckers parkeren want de meeste laten gewoon hun truck draaien om hun vracht te blijven koelen en hoe je ijsregen kunt herkennen (zolang het water op je zijspiegel nog stroomt is alles goed). Helaas bleek de gastank nog wat te groot voor de huidige plek en kon ik die niet meteen installeren en werd het onderweg dus fastfood ipv van een eigen klaar gemaakte prakkie. Die nacht zou het -10 worden en dat heb ik geweten, ik heb het zelden zo koud gehad in de bus en heb midden in de nacht nog de heater een tijdje aan gehad om weer wat op de warmen. Maar ik overleefde het en de rest van de twee dagen bestonden uit dagen van 10 uur rijden, bij iedere stop even met Lon bellen en heel veel luisterboeken. Op vrijdag, 2.5 dag nadat ik Bob had opgehaald, was ik terug bij Lon en de familie. Ik was gesloopt van al het rijden, maar ik was maar wat gelukkig dat Lon, ik en Bob nu weer samen waren.

In de laatste dagen bij de familie hebben we ervoor gezocht dat wij en Bob weer helemaal klaar waren voor het echte avontuur. En verder heeft Lon heel veel achter de naaimachtine gezeten om kleding te repareren of te vermaken waar ze niet aan toe komen en is er heel veel gekookte en gebakken. Hebben we weer veel met de hond getraind en zijn we verder gedaan met het opruimen van de schuren. Vooral met die laatste twee hebben we heel veel vooruitgang geboekt. De schuur was voor een redelijk groot deel een stuk overzichtelijker. En Moona was in het begin heel erg bang van ons en raakte steeds in de stress als we haar te veel aandacht gaven. Maar op het laatst was vooral Lon haar veilige haven en had ze haar allemaal trucjes geleert zoals: zit, lig, rol, poot, 8tjes tussen haar benen lopen en op haar schoot springen met haar voorpoten als Lon op haar benen klopte en nog wel het prettigst, niet trekken aan de riem tijdens het wandelen. Verder genoten de kinderen er erg van om te kijken en mee te doen met het trainen van Moona, dit zorgde er ook voor dat de kinderen veel meer een band kregen met de hond en meer uit zichzelf met haar gingen spelen. Dat is toch fantastisch?

Op een avond wilde we met Patrick mee naar zijn werkplaats om te zien hoe hij daar het aanrechtblad maakte. Echter voordat we in de auto stapte stonden er twee prachtig grote reeën in de tuin. Ze zijn echt een flinke slag groter als hoe we ze thuis kennen en ze hebben een prachtige witte lange staart!

Iets anders wat we die week deden en echt een hoogtepunt was van ons verblijf bij de Fam was op visite gaan bij Jeanet, de moeder van Patrick. We hadden haar al een paar keer kort gezien als ze even op visite kwam en steeds zei ze wel dat we langs moesten komen om haar huis te bekijken. Patrick en zijn broer hebben dat namelijk jaren geleden voor haar gebouwd, een zogenaamd strobalen huis. En beleeft als we zijn zeiden we dat als dat zo uit zou komen we zeker graag langs wilde komen maar we zagen niet persee de noodzaak van. Maar op een ochtend vroeg Patrick of we met hem mee wilde naar zijn moeder omdat zijn moeder maar bij hem bleef zeuren wanneer hij nou een langs kwam met ons. Jap en ik verwachte er helemaal niets van tot we de oprijlaan opreden. Ik weet niet hoe ik dit op kan schrijven zonder dat het raar klinkt, het is een gevalletje, je had er bij moeten zijn. Maar zodra jap en ik binnen waren keken we elkaar aan met allebei tranen in onze ogen. We voelde en dachten precies hetzelfde. Dit is ons droomhuis. Dit is PRECIES ons doomhuis. We hadden niet precies een huis van strobalen in gedachten maar de indeling, de ruimtes, de inrichting, de ligging, de sfeer alles klopte. Naja het huis is van Jeanet en niet van ons en het is in canada maar dat is ook het enige wat niet klopte. Het was echt heel leuk om in dat huis te zijn en het verbaasde ons volkomen. We hebben daarnaast heel gezellig met Jeanet gekletst en kregen heel lief van haar een beeldje van een buffel. Jeanet spaart alles wat met buffels te maken heeft omdat dit dier haar inspireert, de buffel is in de cultuur van de native amerikanen de beschermer van het noorden en staat voor: wijsheid, dankbaarheid, overvloed en gedenken. We namen na ons bezoekje afscheid van haar omdat we niet wisten of we haar daarna nog zouden zien, maar die week is ze nog twee of drie keer langs geweest om nog heel even te kletsen, ze woont maar op 45 minuten afstand haha, en wij vonden het heel erg leuk haar nog een paar keer te mogen zien. We hebben erg genoten van de ontmoetingen met haar. We sloten onze tijd bij de Fam heel erg goed af. We gingen nog naar een muziek concert en maakte een kampvuur met hotdogs en marshmallows. We hebben echt een fantastische tijd gehad bij de Fam Portmann en we zijn ze super dankbaar dat ze ons zo warm ontvangen hebben in hun familie. Het was alles waar we op gehoopt hadden en meer. We zullen de leuke gesprekken, de kinderen en de heerlijke chaos in het gezin missen. We zullen echt niet alles een op een kopiëren maar de liefde en vrijheid die ze hun kinderen geven kan niet anders dan heel inspirerend zijn.

Heel veel liefs,

Jap en Lon

Uitgave van de Week

Budget per dag €54 en per week €378 en per maand €1700

Wat/Waar	Kosten [CAD (€)*]
Camping	–
Uit eten	25,60 (€ 18,72)
Parkeren	–
Activiteiten	–
Boodschappen	142,16 (€ 103,94)
Diesel	490,28 (€ 358,47)
Overig	221,79 (€ 162,16)
Totaal	879,83 (€ 643,29)