De Update #56 - One Year Travelversary

Ja je leest het goed! Een jaar onderweg! We waren het bijna vergeten die dag. En we waren eerlijk gezegd allebei een beetje chagrijnig die dag. Of naja we hadden allebei nergens zin in en waren heel erg moe. We wilde wel wat doen want het weer was prachtig, Jap had zelfs de dag ervoor gedipt in de rivier met glacier water omdat het zo warm was, maar we wisten niet zo goed wat we dan wilde gaan doen. Dus besloten we maar in de auto te stappen en naar canyon creek te rijden om te gaan wandelen. Alleen daar aangekomen stonden we voor het bord, zagen we de afstanden van de wandelpaden en de steilheid ervan, plus een waarschuwingsbord dat er een paar dagen eerder een poema gezien was in het gebied en draaide we snel om. Toen zijn we weer 40 minuten terug gereden met het voornemen nog wel een keer terug te gaan maar dan met de mountainbikes. Hahaha zo raar, in Nederland zou je niet zo snel 40 minuten rijden om ergens te gaan wandelen. En nu rijden we 40 minuten voor niks. We zijn al helemaal gewend aan die grote afstanden. Maar onderweg terug realiseerde we dat we die dag 1 jaar onderweg zijn, en dat maakte ons meteen al een beetje vrolijker en we vonden dat we dat echt even moesten vieren. Dus besloten we heerlijk Indiaas te gaan eten.

Waarom we ons misschien ook een beetje uitgeblust voelde was misschien doordat we gewoon de rest van de week niet echt veel leuke dingen hadden gedaan en vooral lange dagen “gewerkt”. En de werkdagen waren ook een beetje saai geweest, of naja saaier dan andere dagen. We hebben vooral veel opgeruimd in de tuin, de buitentafel opnieuw gelakt, hout gehakt en grote stenen gestapeld. Het hoogtepunt van het werken waren zeker de kippen! Hadden we al eerder geschreven dat we gek zijn op de kippen? We hebben nu buiten hun normale hok en ren een elektrisch hek gemaakt zodat de kippen meer bewegingsvrijheid hebben. Het is echt superleuk ze zo te zien scharrelen en kuilen te zien graven voor hun zandbadje. Ook maakt Jap er een hele sport van om de kippen naar binnen te lokken, hij wil ze graag trainen dat zodra ze hem ’s avonds zien ze netjes naar binnen gaan. Hahah het is een hilarisch gezicht om hem te zien lopen met al die kippetjes op zijn hielen, en zoals al wel meer mensen hem hebben helpen herinneren: zoveel chickies heeft hij nog nooit achter zich aangehad.

Maar na ons etentjes bij het Indiase restaurant besloten we het anders te gaan doen. Meer dagen werken maar korter dagen zodat we iedere dag vroeg klaar zijn maar wel iedere dag tijd hebben om wat leuks te gaan doen als we willen. En we kregen er daardoor meteen weer zin in. De volgende dag pakte we dan ook door met een avontuur op de side by side. We reden alle 3 de valleien nog een keer in om te kijken hoe ver de sneeuw gesmolten was. En we kwamen een heel stuk verder. Waar we een week eerder nog meer ongeveer 1 kilometer vanaf de grote weg konden rijden waren dat nu zeker 4-8 kilometer. Dus dat is een goed teken!

In het weekend deden we ook nog opnieuw een poging om Canyon Creek te gaan ontdekken en dit keer namen we de mountainbikes mee. Maar pff wat is dat bikkelen zeg. Fietsen is echt niet hetzelfde als mountainbiken en mountainbiken in Nederland is ook echt niet hetzelfde als in echte mountains. Vooral het eerste stuk was het echt flink stijl omhoog en we moesten meer lopen dan dat we konden fietsen en het duurde echt een eeuwigheid voordat we uit gehijgd waren. Maar eenmaal boven werd het wat vlakker en ging het wat meer geleidelijke op en neer. En dat was ook maar goed ook want anders waren we er dood bij neergevallen en hadden de poema’s en beren ons op die manier alsnog te pakken kunnen krijgen. Vooral ik heb daar überhaupt erg veel last van… Het gevoel dat (vooral) de beren je overal te grazen kunnen nemen, dat ik aan een paar ogen niet genoeg heb en er liever nog 12 meer zou hebben. Het gevoel dat je steeds van achter beslopen kunt worden en iets je constant achtervolgd. Klinkt naar hea? Dat is het ook en ik heb er moeite mee om dat gevoel naast mij neer te leggen en het zit het genieten hier in de weg. En ook al weet ik dat extra piekeren erover of extra bang zijn mij helemaal niets verder helpt. Het alleen maar in de weg zit en het dus beter zou zijn het gewoon niet te doen, is dat toch makkelijker gezegd dan gedaan. Een van de grootste dingen voor mij is toegeven dat ik bang ben, want ik vind heel erg van mijzelf dat ik niet bang mag zijn om bovenstaande redenen, je hebt er niets aan. Voorzichtig zijn is genoeg maar bang zijn in de mate dat ik bang ben is een probleem, dus stop het. Dus hier ben ik weer, net als een paar maanden geleden heel hard aan iedereen aan het toegeven, en daarbij ook aan mijzelf, dat ik bang ben. Nu moet het vast beter gaan, toch?

Maar genoeg daarover, we waren aan het mountainbiken. We fietste eerst langs Sander Lake en daarna een heel stuk door het bos en ineens was daar de Canyon. Het was een hele grote en mooie vallei die onder ons lag. De zon scheen heerlijk en we waren bek af dus we hebben een hele tijd lekker onder de boom gezeten en van het uitzicht genoten. En daarna rolde we weer bergafwaarts naar de auto. En dat was een verademing, naar beneden is zo veel makkelijker als naar boven!

Tot de volgende.

Heel veel liefs,

Jap en Lon

Uitgave van de Week

Budget per dag €54 en per week €378 en per maand €1700

• 
  De Update #110 – Een Nieuw Landschap26 juli 2023
• 
  De Update #109 – Niet Weer Hea!26 juli 2023
• 
  Video: The Panamericana Chapter 3 Mexico5 juli 2023