De Update #59 - Op het Verkeerde Spoor

Het is deze week de laatste week van onze tijd bij de workaway. We zouden eigenlijk tot 5 Juni blijven, maar we kwamen erachter dat onze verzekering voor de camper maar een half jaar geldig is in zowel Canada als de USA en dat deze alleen per half jaar te verlengen is. We waren zo bezig met onze visum beperkingen dat we deze over het hoofd hadden gezien. We willen graag de maximale 3 maanden (langer kan niet visum vrij) in de USA blijven. Dan blijft er dus automatisch nog maar 3 maanden over voor Canada en we zitten ondertussen al bijna aan twee maanden hier in Canada. Dus willen we hier nog wat mooie dingen zien, dan moeten we toch wel echt gaan beginnen aan onze rondreis en de workaways gedag zeggen. Bovendien word het weer hier met de dag beter en kunnen we ondertussen al in onze korte broek buiten werken.

We wilde op zaterdag vertrekken en hadden al een hele lijst gemaakt met dingen die we nog af wilde maken voor het vertrek. Ook moest er natuurlijk nog gewoon gewerkt worden. Het werk deze week bestond vooral uit het afmaken van het hek en heel veel stenen verplaatsen in de moestuin. De hoeveelheid stenen die ze hier in de aarde hebben liggen en die dus eerst moeten worden weggehaald voordat er goede aarde kan worden geplaatst is echt enorm. We konden aan het einde van de week bijna geen stenen meer zien. Daarnaast zijn we dus veel bezig geweest met het voorbereiden voor vertrek. Iets wat met stip boven aan onze lijst stond was het afmaken van onze film over de Canarische Eilanden en zoals jullie vast al wel hebben gemerkt is dat gelukt en we kunnen toch wel met enige trots zeggen dat hij weer goed gelukt is. Een van de hoofdrollen in de film was wel weggelegd voor Enzio en Rianne met wie we de film samen via Whatss app hebben gekeken. Het was heel leuk om hun reactie op de film live te kunnen zien. Ook hebben we Bob nog even een opfris beurtje gegeven, we hebben de nieuwe banden van achter naar voren verplaatst. Volgens de bandenwinkel moesten de nieuwe banden op de achter velgen omdat het nog zou kunnen vriezen. Maar juist onze voorbanden slijten hard en daar wilde we dus de nieuwe banden op. Gelukkig kon ik Mark zijn tools lenen om het allemaal heel snel om te kunnen zetten. Trouwens over tools lenen gesproken, Mark heeft een hele mooie 600 mm lens die ik af en toe mag lenen om wat foto’s te maken. En nu blijkt dat er kolibries voorkomen in Canada, dat had ik dus echt nooit verwacht. Dus daar wil je natuurlijk een geweldige foto van hebben en dat kan dus perfect met zo’n lens. Het vergde wat geduld maar het is gelukt om verschillende kolibries te kunnen fotograferen en wauw wat zijn het een prachtige beesten. Helaas was er een kolibrie die niet zo handig was en naar binnen was gevlogen in het huis. Herinner je onze dieren red helden actie van vorige week nog? Wij wilde dit beestje weer redden. Volgens Mark konden we er weinig aan doen en moest hij zelf weer naar buiten vliegen, hij had het zelf een keer geprobeerd om er eentje te redden maar die was toen dood gegaan van de uitputting. Na het een tijdje aan gekeken de hebben konden we het toch niet over ons hart verkrijgen om niks te doen en gingen op zoek naar een net. De kolibrie zat hoog in het dak van het huis maar gelukkig op een plek die we zonder al te veel moeite konden bereiken. En het lukte ons heel makkelijk om toen hij aan het uitrusten was rustig het net over hem heen te leggen, een boek onder hem door te schuiven en hem buiten los te laten en weg te zien vliegen. In gedachte hoopte we dat de kolibrie die twee grote wezens dankbaar was voor zijn redding en hij opgelucht verder kon vliegen. Verder hebben we Bob nog even een wasbeurt gegeven en alle spullen weer ingeruimd.

Nadat we terug waren gekomen van onze trip vorige week was Flore, onze host, weer teruggekomen uit Frankrijk en had ze haar ouders ook meegebracht. Daarmee kwam de teller van het aantal mensen in het huis op 11 en we merkte dat dat toch wel erg veel was in dit huis. Ondanks dat het huis redelijk groot is, is met 11 mensen in de keuken rond rommelen tijdens het eten toch wel echt veel. Ondanks dat we het heel erg naar ons zin hadden op de Workaway zagen we daarom ook erg uit naar ons vertrek en daarmee de voortzetting van onze rondreis. En dat was op Zaterdag, we hadden alles weer in Bob in gepakt en hadden afscheid genomen van Mark, Flore, de kinderen en alle andere mensen, maar daarnaast natuurlijk ook van alle kippen, de honden en alle plantjes die in onze tijd hier waren uitgegroeid tot volwaardige planten. En toen zetten we onze tocht in naar het westen, met als eerste stop Revelstoke. Hier moesten we de hoognodige boodschappen doen, de koelkast en onze voorraad kastjes waren namelijk nog akelig leeg. Ook maakte we nog een stop bij de franse bakker die we nog kende van de vorige keer dat we hier waren. Hierna tufte we de 3 uur verder naar Myra Canyon. Onderweg konden we de verleiding niet weerstaan om nog even een pitstop in de value village te maken, een tweedehands winkel met van alles en nog wat. Jap wilde graag nieuwe whiskey glazen en vond een shorty (een wetsuit met korte pijpen) voor bijna niets en Lon vond wat bolletjes wol om haar collectie uit te bereiden. We vonden een slaapplek in het bos en vielen snel in slaap. Allebei voelde we ons niet honderd procent fit en waarschijnlijk hadden we bij ons afscheid helaas nog een cadeau meegekregen van de familie. Zowel Flore als haar ouders liepen namelijk al tijdje snotterend en hoestend door het huis en helaas hadden we niet kunnen voorkomen dat het naar ons oversprong.

Na een flinke nacht rust voelde we ons gelukkig fit genoeg voor een flinke fietstocht. In de Myra canyon kan je namelijk fietsen huren en 12 km heen en terug over een oude trein route fietsen die over wel 18 houten bruggen voert. Via instagram had iemand dit als tip gestuurd. Natuurlijk bleek de eigenaar van de fietsverhuur Nederlands te zijn, hoe kan het ook eigenlijk anders, en raakte we een tijd met hem aan de kletst. Hij was hier in 2005 naartoe verhuist en had dit bedrijf al snel opgezet, hij was van 30 fietsen al snel naar 300 fietsen op geschaald. Het ging hem erg goed. Onze fietstocht voerde over een mooi pad langs een vallei en over prachtig mooie bruggen. Om een beeld te geven, de bruggen waren zo smal als een treinwagon breed is, dus niet breed genoeg om met twee fietsers te passeren en liepen over diepe valleien. Tussen de bruggen fietste je over een breed gravelpad met aan weerkanten mooie bomen. Het was heerlijk weer en we fietsen op ons gemakt de 12 km heen en weer.

Na dit uitstapje was het tijd om weer even wat meters te maken en flink gas te geven richting Vancouver. Onze eerste slaapplek was meteen echt een geweldige en beloofd heel veel goeds voor Vancouver. We sliepen in Deep Cove wat een baai was met uitzicht op prachtig groene heuvels en eilanden. Het zag er zo idyllisch uit, er waren heel veel kayakers en SUP’pers in het water en een extra groot plus punt was dat er een gratis douche was die we konden gebruiken. We stonden op een parkeerplaats aan een heel groen park en in de buurt waren leuke cafeetjes en restaurants en natuurlijk voor nope. Je hoort het al, bijna te mooi om waar te zijn. En dat was het ook een beetje, in de avond fietste namelijk een stel agenten langs die eerst vroegen of we misschien ook een voorste kenteken hadden. Toen ik zei dat die er als het goed is op moest zitten, begreep de agent dat we niet uit Canada kwamen en het kenteken dus Europees/Nederlands was. Niet iets wat ze dagelijks zien natuurlijk. Ook vroegen ze aan ons of we hier van plan waren om te blijven slapen. Toen we dat bevestigde en vroegen of dat ok was, zeiden ze eigenlijk meteen nee. Maar nadat we aan de praat raakte, vertelde over onze plannen en onze reis tot nu toe, vertelde ze ons dat er waarschijnlijk geen politie meer zou langs komen en dat als we netjes zouden gedragen en geen overlast voor de buurt zouden veroorzaken het waarschijnlijk geen probleem zou zijn als we een nacht zouden blijven slapen. Dat was een hele opluchting we hadden namelijk geen zin om weer verder op zoek te gaan naar een slaapplek en omdat we ons allebei toch al niet lekker voelde wilde vooral vroeg ons bed in duiken. Wat we dan ook deden.

Dat was hem weer voor deze week. De tijd vliegt, we zijn ondertussen al 2 maanden hier in Canada en hebben de afgelopen 5 weken in een prachtige omgeving ons werk mogen doen. We waren omringd door prachtige hoge met sneeuw bedekte bergen en hebben heel veel nieuwe dingen mogen doen en leren. Maar er is nog heel veel dat we willen zien in Canada en we kunnen niet wachten wat we allemaal nog gaan ontdekken.

Heel veel liefs,

Jap en Lon