De Update #70 - Het draait allemaal om verwachtingen

De vorige keer waren we gebleven bij de vraag of het de rit over de urenlange washboard weg het waard was geweest om naar Peak-a-boo en Spooky canyon te rijden.

We gingen de volgende ochtend vroeg op en met een rugzak vol met water op weg. De wandeling zou niet heel ver zijn maar overal stonden waarschuwingen voor de hitte en dat hitte dood en dat je goede voorzorgsmaatregelen moet nemen waaronder veel water meenemen. Minimaal 4 liter per persoon. Dus daar gingen we onderweg met een klotsende rugzak. We hadden beide geen idee wat we ervan moesten verwachten en hoe avontuurlijk het zou zijn. Bij de eerste tekenen van licht waren wij bij de ingang van de canyon. We hadden gelezen dat het een klim zou zijn om de canyon in te komen maar ik denk dat we beide niet hadden verwacht hoe letterlijk dat klimmen was. We waren blij met onze blauwe maandag ervaring in de klimhal want we konden alles en eigenlijk wel meer gebruiken. We moesten 4 meter tegen een steile wand omhoogklimmen met kleine richeltjes of uitstulpinkjes waar je je kon vasthouden of grip kon krijgen met je voeten. Maar zodra we boven stonden was onze eerste reactie: Wauw. Het overtrof al meteen onze verwachtingen en achteraf was dat bijna het minst mooie zicht wat we kregen in de canyon. Vooral over het eerste stuk hebben we echt extreem lang gedaan. Om ieder hoekje leek het nog mooier en moesten er opnieuw weer uitgebreid foto’s gemaakt worden. Ik noemde het net een wandeling maar een wandeling kon je het eigenlijk niet noemen. Het is een prachtige natuurlijke speeltuin voor volwassenen. We hebben vrijwel geen normale pas kunnen zetten. Het was echt continu klimmen en klauteren of zo smal dat je niet goed wist hoe je je voeten moest plaatsen omdat het eigenlijk niet pasten. Het klimmen en klauteren was steeds echt een uitdaging, voor mij iets meer dan voor jap omdat sommige dingen vrij hoog waren en ik soms moeilijk grip kreeg met mijn schoenen. Op een moment resulteerde dit in een allesbehalve galante snoekduik. Het is onmogelijk om uit te leggen hoe belachelijk het eruitzag, gevalletje had je bij moeten zijn maar het zal jap en mij vast voor altijd bijblijven. We hebben er nog lang om nagelachen. Ook kwamen we op een punt dat we eigenlijk niet goed konden ontdekken hoe we nu naar beneden moesten. Want dat we naar beneden moesten was duidelijk maar waar we verder moesten was zeker 4 meter onder ons zonder duidelijke aanwijzingen hoe dan. We hebben daar heel lang staan nadenken en kwamen tot de conclusie dat de enige manier was door onze rug schrap te zetten tegen de ene kant van de muur en onze voeten tegen de andere en ons zo voetje voor voetje naar beneden laten zakken de enige manier zou zijn. Achteraf vroegen we aan de Luxemburgers hoe zij dat stuk hadden aangepakt en of zij nog een makkelijkere weg hadden gevonden. Maar zij hadden ook alleen hetzelfde punt gevonden als wij, alleen hadden zij niet zo veel actiefilms gezien als wij en konden ze die superhelden truc dus niet bedenken. Hij heeft zichzelf naar beneden laten vallen wat goed afgelopen was maar waarvan hij zelf ook erg geschrokken was en hij heeft haar naar beneden weten te helpen. Haha.

Het is denk ik een van de avontuurlijkste dingen die we ooit gedaan hebben maar het is op geen enkel moment te spannend geweest. In combinatie met hoe prachtig de canyon was, is het echt een van de beste ervaringen op deze reis tot nu toe. Ik had het zo nog een keer willen doen, het was echt jammer dat het over was ook al was het ook echt vermoeiend en hadden we allebei flinke spierpijn de dagen daarna.

Op de terugweg vanaf de canyon terug naar de auto’s haalde de Luxemburgers ons in. We kletste weer gewoon verder waar we de avond daarvoor gebleven waren en vertelde natuurlijk vol enthousiasme over onze fantastische ervaringen in de canyon. We dronken met zijn vieren een kofje koffie bij Bob waarna we de weg terug over de urenlange washboard weg weer ingezette. Jap zag er echt tegen op, dus die kreeg een kopje koffie en een taartje in het vooruitzicht beloofd. Echt in de laatste 10 minuten van de heen rit zei ik tegen jap: “had het eigenlijk niet geholpen als we wat lucht uit onze banden hadden laten lopen? Dat deden we in Fuerteventura toch ook steeds als we langer over een dirtroad reden?” We konden ons wel voor ons kop slaan maar besloten het voor de terugweg wel te doen. Het was nog steeds een irritant lange rit, maar nu was het wel wat beter en wisten we dat het dubbel en dwars waard was geweest.

Na de koffie en taart reden we door naar het volgende nationale park. Bryce Canyon national park. De afgelopen dagen was het overal best wel heel rustig geweest. En überhaupt vonden we de drukte erg meevallen. Maar hier in Bryce, maar later bleek het nog veel erger in Zion, was het echt heel erg druk. Normaal gesproken kun je die drukte wel achter je laten als je gaat hiken en al helemaal als je heel vroeg of juist heel laat op de dag begint. Echter was dat hier echt niet het geval. Vaak hebben wij de voorkeur voor het eind van de dag, vooral als het lang licht blijft. Maar hier onweert het vrijwel iedere dag in de loop van de middag en is wandelen dus geen optie meer. Maar alsnog zijn we mega enthousiast over Bryce canyon. En het ziet er helemaal niet uit als de klassieke canyon maar het gaat veel meer om de bijzondere pilaren die gevormd zijn in de canyon. Het was echt heel bijzonder. We bekeken de zonsopkomst vanaf het zogenoemde amfitheater, Je staat boven op de vallei rand en kijkt de canyon in naar zijn rotsformaties. En omdat de vallei rand rondloopt voelt het inderdaad als een amfitheater. Daarna begonnen we aan de wandeling het was een lange wandeling die 3 wandelingen combineerde en waarmee je de mooiste dingen van het park zou zien. En dat klopte ook. Het was echt fantastisch, mooie vergezichten wisselde zich af met hoge pilaren waar je tussendoor liep. We maakte daarna met de auto nog wat stops langs de scenic drive in het park maar we hadden echt het mooiste van het park al gezien op onze wandeling. We hadden het net andersom moeten doen en het mooist voor het laatst moeten bewaren want nu waren die uitkijk punten dus een beetje saai. We hadden erg genoten van Bryce. Maar aangezien het maar een klein park is, hadden we het na een volle dag ook wel gezien en reden we door naar Zion. Onderweg zorgde we nog voor nieuwe koplampen want die waren allebei vrijwel tegelijk kapotgegaan. Gelukkig verkopen ze die wel en zijn die wel universeel, hahah.

In Zion aangekomen maakte we een stop bij de (buurt)supermarkt. Die was echt extreem pijnlijk, de winkel hete notabene “happy campers”, nou happy campers waren we zeker niet toen we het eindbedrag bij de kassa zagen. Maargoed we moesten toch eten en hadden eters voor die avond en die hadden verse pasta besteld. Hahah. Er is al algemeen bekent onder de “vanlifers” dat wij reizen met een pastamachine in de bus dus er werd gehint dat ze dat wel graag zouden willen proberen. We hadden die avond afgesproken met Jord, Tessa en Marlee (hun teckeltje) a.k.a. Wester de Van. We hadden al een lange tijd contact via instagram maar elkaar nog nooit in het echt ontmoet. Zij zijn namelijk ook Nederlanders, ongeveer even oud en reizen ook de panamricana. Zij zijn alleen in het zuiden begonnen maar door omstandigheden hebben ze besloten Zuid-Amerika te verlaten en alleen nog maar in Noord-Amerika verder te reizen. We hebben heel gezellig twee avonden samen gekampeerd, de eerste avond kookte wij pasta voor hun en zij maakte nasi goreng voor ons de volgende dag! Erg leuk! En ook lekker dat er die avond voor ons gekookt werd want wij hadden een pittige wandeling op de planning staan. Wij wilde heel graag de Angels Landing lopen. Dit is echter een hike waarvoor je ingeloot moet worden om met name het laatste stuk te mogen lopen, en wij waren ingeloot!

In Zion kun je je alleen maar verplaatsen met de shuttle en niet met je eigen auto rijden naar de start van een wandeling. Dus om 5:15, nog helemaal in het donker zaten we samen met andere hikers in de bus onderweg naar de start. Het was juist een hele leuke ervaring, iedereen zag er fit en goed voorbereid uit. Klaar voor deze uitdaging. Voor deze wandeling wordt je ook weer goed bang gemaakt en is het algemeen bekent hoeveel mensen er dood zijn gegaan op de trail in de afgelopen jaren. Wij begrijpen niet hoe dat heeft kunnen gebeuren anders dan dat die mensen hele stomme/roekeloze keuzes moeten hebben gemaakt of dat ze overvallen zijn door slecht weer. Maar voor mij had het een voordeel. Omdat iedereen er zo extreem over deed en je dus ingeloot moest worden had ik bedacht dat het dan ook echt wel heel spannend zou moeten zijn. In mijn hoofd zouden we over een richel lopen die zo smal zou zijn dat je alleen maar zijwaarts kon lopen met je gezicht naar de rotswand waar je je aan kettingen moest vasthouden en waar achter je een honderden meter diepe afgrond zou zijn. Nou het kwam nog niet eens in de buurt van dat. Maar omdat ik het dus groot had gemaakt viel het achteraf reuze mee, in Noorwegen hebben we veel spannendere dingen gedaan zonder alle kettingen en railingen die hier wel waren. Maar alsnog zagen we op de wandeling meer dan de helft van de mensen halverwegen omdraaien omdat ze niet meer verder durfde.. Die waren dus blijkbaar te bang gemaakt. Voor ons liep een vrouw die ons voor liet gaan en nogal twijfelachtig keek. Ik bood aan dat als ze het spannend vond ze wel met ons mee mocht lopen en dat we dan samen zouden kletsen als afleiding. Iets wat ze met beide handen aangreep, en van kletsen hield ze ook wel. Ze was super aardig en we hebben de rest van het “spannende stuk” aan een stuk door gekletst. Of dat nou maakte dat ik het helemaal niet spannend vond, of het de extreme verwachtingen waren of dat we nu gewoon al mega ervaren en mega stoer zijn. Ik weet het niet. Het zal vast een beetje van dat alles zijn maar het was echt prachtig. Jap en ik hebben even overlegt over hoe ik zou kunnen uitleggen hoe dat laatste stuk van die wandeling er uit zag. We vonden de vergelijking met een split ijsje wel een goede vergelijking waarbij wij liepen over de bovenste ronding van het ijsje met de rechte extreem hoge afgrond naast ons. Maar juist omdat je uitzicht had over die rotswand naast je aan twee kanten was het uitzicht echt spectaculair. Boven op de punt vlogen er 10tallen zwaluwen om je heen die dicht langs je heen gecrost kwamen, ze maakte de mooiste bochten en salto’s in de lucht en het zag er heerlijk vrij uit. We picknickte met onze nieuwe vriendin Lauren Beth met een energiebar boven op de punt, genoten volop van het uitzicht en gingen toen weer op de weg terug.

Het “spannende” stuk was maar één kilometer heen en één kilometer terug. Maar al het andere bestond vooral uit haarspeldbochten steil omhoog zwoegen, en voor de terug weg dus weer naar beneden. Op de terug weg was het echt extreem druk, dus we waren extra blij dat we vroeg waren gegaan. Voor zowel de warmte als de drukte. En het is altijd een heerlijk gevoel om mensen omhoog te zien zwoegen terwijl jij “lekker” naar beneden loopt. Eenmaal terug bij ons kampeer plekje, zo’n 45 minuten rijden vanaf de parkeerplaats om het park uit te komen, stonden Jord, Tessa en Marlee op ons te wachten met een bordje nasi en gezelligheid! We namen die avond afscheid van elkaar, De westers ging de volgende dag onderweg richting Colorado en wij zouden de volgende ochtend weer vroeg weggaan om weer vroeg te gaan hiken.

We hadden alleen weer dezelfde fout gemaakt als in Bryce, we hadden het mooiste eerst gedaan en daardoor viel de volgende wandeling een beetje in het niet. We deden de emerald pools wandeling, het was een lekker rondje en we hebben weer even bewogen maar het was eerlijk gezegd een beetje saai. We hadden ook nog graag de Narrows hike gedaan. Dit is een hike waarbij je door een canyon loopt, echter is de cayon niet droog dus loop je vrijwel het hele stuk door het water. Maar we besloten, dat we deze wandeling niet konden en wilde doen. Er was al dagen een hoge waarschuwingsgraad voor Flash floods en dat zou de komende dagen ook nog zo blijven. Lopen in een canyon is dan het meest onverstandige wat je kunt doen. De rangers raden sterk af om het te doen en wij zijn ons leven alles behalve beu dus wij besloten het niet te doen. Overal door het park hangt “reclame” en waarschuwingen met uitleg waarom je een flash flood waarschuwing niet te licht op moet nemen. Het weer kan namelijk prachtig zijn op het punt waar jij bent, maar als er kilometers verderop veel regen valt, kan dat jou bereiken als jij in de canyon bent. En het probleem is dat je tussen die steile rotsen niet kunt vluchten. Het is er plots en het is niet alleen water maar vooral modder, boomstannen, rotsen en alles wat het water onderweg maar mee kan nemen. Ja ook hiervoor waren we bang gemaakt, maar wat ons betreft in dit geval terecht. De rangers zeiden dat we wel het eerste deel van de wandeling konden lopen, want dan loop je nog niet in de rivier maar ernaast en dit is wel veilig. Dus dat gingen we doen. En tot onze verbazing stond het water vol met mensen die begonnen aan hun hike door het water… Wij hebben een paar keer naar elkaar uitgesproken en ons afgevraagd of wij nou over voorzichtig zijn of dat zij onderschatten in wat voor gevaar ze zichzelf brengen… Wie zal het zeggen, gelukkig is er die dag geen flash flood gekomen en was er niets aan de hand. Maar het zou maar eens anders zijn… Wij genoten alsnog wel van de wandeling en vooral van een ontzettend schattige eekhoorn die wij bezig zagen zijn nestje te bouwen. Hij stak steeds het voetpad over om blaadjes en takjes te verzamelen in zijn bek, om vervolgens weer voor onze voeten over te steken naar zijn huisje toe. Achja, niet zo groots als de spectaculaire narrows trail maar achja het zit hem soms in de kleine dingen.

De volgende stop op de route was Page. Het plaatsje waarvandaan we nog weer een andere canyon konden gaan ontdekken. Namelijk Antelope canyon. Hiervoor hadden we van tevoren moeten boeken en we waren “wat te vroeg”, twee dagen. Die dagen brachten we door in een koffietentje omdat het buiten veelte heet was. We hadden nog geprobeerd om een permit te krijgen voor de wave wandeling, maar we waren helaas uitgeloot. Dus bestede we onze tijd aan wat bijwerken op de computer, boodschappen doen en kletsen met Joyce en Bernard. Over dat boodschappen doen, Jap werd op de parkeerplaats door een Nederlands gezin aangesproken over het Nederlandse kenteken. Ik was druk bezig onze vriezer wat te ontdoen van heel veel ijs. Echter voelde Jap het op het moment even niet. We krijgen heel, echt heel erg vaak vragen over de bus en onze reis wat wij 99 procent van de tijd super leuk vinden. Mensen tonen interesse in je dus dat is leuk. Echter was dit voor Jap even die 1%. En dat lag niet aan hun, het was gewoon warm, we wilde verder en nog belangrijker, hij had honger. Ik hoorde al meteen aan zijn eerste reactie dat hij er geen zin in had en dat hij als een geïrriteerde 16 jarige puber reageerde op hun vraag. Hahaha. Dus ik kwam uit de vriezer gekropen en nam het gesprek van hem over. Gelukkig maar want we lachen er nu nog steeds iedere dag om. Deze mensen waren echt heel aardig en het is geen oordeel over ze, maar toen ze vertelde waar ze allemaal geweest waren en waar ze nog naar toe gingen spraken ze alle plaats namen zo extreem Nederlands uit dat het vrijwel onverstaanbaar was wat ze bedoelde en we bijna in onze broek pieste van het lachen. We hebben de nieuwe benamingen er in gehouden. En mensen waar we het meteen 200% wel bij voelde waren Joyce en Bernard. We gingen bij een camping douchen en zag op de camping een camper staan met een Nederlands kenteken! Dus wij deden hetzelfde als al die mensen bij ons doen met de hoop dat wij niet voor hen in de 1% zouden vallen. Ze bleken ons al gespot te hebben en volgden ons al op instagram! Wat grappig, ze vonden het superleuk dat we even kwamen kletsen en even kletsen werd uiteindelijk de bus bij hun op de campeerplek parkeren en bij ze blijven logeren! Het was super leuk om met ze te kletsen en hun ervaringen en plannen te horen! Zij hebben wat minder tijd als wij en hebben daardoor een flink tempo er in. Hopelijk zien we elkaar nog een keer onderweg!

Dat was hem weer,

Veel liefs,

Jap en Lon

Menu van de week

Maandag	Restje Zoete aardappelstoof met Naan
Dinsdag	Chili sin carne
Woensdag	Zelfgemaakte pasta met wortel tomatensaus
Donderdag	Nasi Goring a la WesterdeVan
Vrijdag	Zelfgemaakte pasta met aubergine saus
Zaterdag	Restje zelfgemaakte pasta
Zondag	Snackplankie