De Update #71 - Route 66 en zoveel meer

Het heeft even geduurd maar het was eindelijk tijd om naar Antelope Canyon te gaan. We hebben heel erg lang getwijfeld of we wel naar Antelope Canyon wilde gaan. We hadden zoveel verhalen gehoord over hoe druk het hier kon zijn. En dat het daarmee ook heel erg afdeed aan de ervaring. Daarnaast hoorde we van heel veel mensen dat het ook minder indrukwekkend was dan ze hadden verwacht. Het was ook geen goedkopen excursie want voor een uurtje door de canyon moesten we 50 euro per persoon betalen. Maar na veel wikken en wegen en omdat we al een heel gaaf avontuur hadden gehad in een andere canyon besloten we het toch gewoon te doen. Alle foto’s die we hadden gezien waren zo mooi, dat wilde we gewoon met onze eigen ogen zien. We hadden allebei heel veel zin in en hadden er hoge verwachtingen van. Nou ik kan jullie vertellen onze hoge verwachtingen zijn uitgekomen. Wat was het prachtig. We liepen in groepjes van 10 personen door de Canyon. Antelope canyon ligt in de Navajo Nation en valt daarmee ook onder hun regering. De canyon is voor hun een heilige plek omdat dankzij de canyon hun stam zich heeft kunnen verstoppen voor de Amerikanen en daarmee heeft kunnen overleven. Door Covid is helaas 1/3, ongeveer 100.000 mensen overleden. Hierdoor zijn de maatregelen die gelden in de Canyon wat strenger dan in Amerika zelf. We moesten daarom allemaal een mondmasker dragen en werd er met de halve capaciteit van normaal gewerkt. Dit was echt een geluk want daardoor was het een heel stuk rustiger en hoefde we niet bang te zijn voor de mensen menigtes die we op foto’s hadden gezien. We werden rondgeleid door een gids en die liet ons alle mooie foto plekjes in de canyon zien. We liepen een uur lang door de canyon en om elke hoek had je wel weer een nieuw mooi uitzicht. Het was echt super leuk en mooi.

Toen was het echt tijd om Page te verlaten en verder te rijden richting de Grand Canyon. We maakte eerst nog even een stop bij Horseshoe bend een hele bekende plek waar de rivier in een super scherpe bocht loopt. Het is moeilijk op de schrijven hoe het eruit ziet dus kijk voor al even naar de foto en grote kans dat je het wel herkend. Toen we terug liepen naar de auto begon het aardig snel dicht te trekken. En de rest van de dag trok het ook niet meer bij. Het was super donker en we reden door een zware storm met de auto, waarbij er bliksem schichten links en rechts in sloegen. Het was heel spectaculair maar toch ook wel spannend. We bereikte de grand canyon gelukkig ongedeerd en vonden een fijne slaapplek net buiten het park.

We hadden gister al wel wat glimpen opgevangen van de canyon en dat zag er al indrukwekkend uit maar voor vandaag hadden we de wandeling langs de rim op de planning. Hier kon je langs de top van de grand canyon wandelen over een 20 km lang pad, maar hier langs reed ook een shuttle waardoor je op verschillende momenten kon besluiten dat het wel mooi was geweest en de bus terug nemen. Dit vonden we ook een fijn idee omdat er voor die middag weer flinke onweer was voorspeld. Het was een relaxte wandeling waarbij je beeld op de canyon aan de ene kant heel veel veranderde maar aan de andere kant ook helemaal niet. We hadden het idee dat we toch wel erg ver gewandeld hadden langs de canyon, maar als je naar het geheel keek stelde het eigenlijk niks voor omdat de canyon zo enorm groot is. Wel krijg je elke keer net een ander uitzicht op de canyon wat de wandeling leuk en afwisselend hield. Uiteindelijk namen we tussendoor nog een klein stukje de bus omdat het wel erg donker begon te worden en eindigde we met 16 km wandelen op de teller.

Na de Rim wandeling van gister was het vandaag tijd om de Canyon in te lopen. We hadden gister al ervaren hoe warm het kan worden hier. En we besloten dus weer om voor zonsopkomst op te staan om aan de wandeling te beginnen. We liepen naar Skeleton Point wat 5 km naar beneden was en daarna dus weer 5 km omhoog. Het is heel raar om een wandeling te beginnen naar beneden, normaal gesproken lopen we altijd eerst naar boven naar een uitkijkpunt. De hele weg naar beneden waren we dan ook bezig met de tocht naar boven. Wat waarschijnlijk ook nog eens pittig heet zou worden. Het was heel indrukwekkend om zo die enorme immense canyon in te lopen. Het gaf zo’n goed beeld en gevoel bij hoe enorm de canyon is. Bij Skeleton Point genoten we een tijdje van het uitzicht waarna we redelijk snel besloten om terug naar boven te gaan lopen. Het was pas 8 uur, maar het begon echt al aardig warm te worden. Uiteindelijk viel ons de tocht naar boven alles mee, we hadden ons mentaal voorbereid op een hele zware strijd, maar het ging ons eigenlijk best gemakkelijk af. Waarschijnlijk beginnen we nu echt profijt te krijgen van alle wandelingen die we elke week doen. Wel was heel duidelijk dat we hier op het verkeerde moment in het jaar waren, zoals we al wel vaker hebben gehad. Maar dit keer niet door de sneeuw, maar door de hitte en het moesson seizoen. We wisten niet dat dit een ding was in de Grand Canyon maar juist de maanden Juni, Juli, Augustus zijn heel nat, warm en vol met onweersbuien. Onderweg kwamen we ook Bernhard en Joyce tegen, zij waren nog met de weg naar beneden bezig maar we spraken af om die middag/avond samen te eten en er weer een gezellige avond samen van te maken.

Ik had in mijn hoofd gehaald dat ik heel graag als we terug zijn een Trail Marathon wil lopen in Nederland. Op reis zijn we al lekker aan het hard lopen en we genieten ervan om heerlijk over trails door de natuur hard te lopen. Maar om eens te kijken hoe het is om verder dan 10 km hard te lopen wilde ik graag de rim walk van 2 dagen geleden hardlopen. Dan zou ik aan het einde de bus weer terug naar Lon nemen. Het was een fijn idee dat ik op elk moment voor het einde ook weer de bus terug kon nemen mocht het niet meer gaan. Maar het lukte me om helemaal tot het einde hard te lopen. Het was echt heerlijk om zo langs de Canyon hard te lopen, wat een prachtig uitzicht en ik had het pad zo goed als voor mezelf doordat ik weer met zonsopkomst was begonnen. Toen ik weer terug was bij Lon, die hele geheimzinnige dingen aan het doen was voor mijn verjaardag, gingen we op weg naar Route 66. We wilde heel graag een stuk over deze legendarische roadtrip route rijden. Deze loopt van Chicago naar LA en langs de weg zijn de gekste stops en restaurants ontstaan. We stopte er bij verschillende en aten een burger in een Amerikaanse Diner. De grappigste stop was Oatman een oud mijndorp waar nu de ezels, die ze gebruikte in de mijnen, los rondliepen door het dorp. Het was echt een hele grappige plek. We ervaarde ook nog wat een Flash flood kan doen, toen we uit de diner kwamen na het eten was de straat voor de diner echt volledig ondergelopen.

We hadden al een dag problemen met het startten van de auto en nu lukte het helemaal niet meer. We stonden op een parkeerplaats van een restaurant waar we ook hadden geslapen. En we stonden weer eens stil. Gelukkig konden we snel achterhalen wat het probleem was en wisten we ook hoe we het konden oplossen. Heel toevallig vond Lon hulp bij Nederlanders die 6 jaar geleden naar de USA waren geëmigreerd. Met hulp van hun bakbeest van een auto kregen we Bob weer aan de praat en gingen we op naar een onderdelen winkel. Een nieuwe accu voor onze Bob dat moesten ze toch wel hebben. Toch? En ja hoor, nadat ik de oude accu er had uitgehaald en we nog even de grote van de accu hadden geverifieerd stopte we de nieuwe erin en starte Bob weer als een zonnetje. Wat een opluchting en we hadden alles binnen 30 min kunnen oplossen. Om het te vieren en omdat het zo verschrikkelijk warm was, kochten we een ijsje en gingen we op weg naar de Valley of Fire. Dit is een natuur gebied in de buurt van Las Vegas, helaas was het hier ook verschrikkelijk heet. Hierdoor was het alleen te doen om het gebied te verkennen rond zonsopkomst. Maar voor ons vroege opstaan werden we wel getrakteerd op een spectaculaire show. Tijdens onze wandeling kwamen we namelijk berggeiten tegen waarvan de mannetjes aan het vechten waren om dominantie. We hadden van veraf al een aantal harde klappen gehoord, die leken op geweerschoten of vallende rotsblokken. Uiteindelijk bleek dus dat het deze twee rammen waren met enorme hoorns die elke keer tegen elkaar op klapte. Het was echt een heel indrukwekkend gezicht. Ook al was het ook wel spannend omdat ze ons af en toe heel indringend aan keken. Gelukkig hielden ze het bij hun koppen tegen elkaar aan rammen en hielden ze ons er buiten.