Wauw, ik heb net puntsgewijs opgesomd wat we allemaal gedaan hebben deze week. Wat een Week. Echt een Week om met een hoofdletter te schrijven. We hebben zo veel gave en bijzondere dingen gezien en gedaan en vooral zo veel verschillende dingen gedaan. Mexico is echt zo divers! Het gebied waar we nu zijn is zo compleet anders als waar we tot nu toe geweest zijn. Het is hier zo groen en jungleachtig echt compleet anders als de droge dorren woestijn waar we een paar weken terug nog waren en ook weer zo anders als de met palmboom gevulde stranden. En wij houden van diversiteit dus mexico is echt een feest!
Het vorige verhaal stopte dat we aankwamen in Xilitla. En het was de 31ste van oktober. Er zijn al weken feesten en voorbereidingen bezig voor dia de los muertes. En officeel draait het om de 1e en 2e van november maar hier in Xilitla is er de 31ste een parade die we niet wilde missen. Geen idee of Jap dit al verteld heeft in zijn verhaal maar als voorbereiding op Dias de los Muertes keken wij de Disney film Coco. Die film gaat over een jongetje die de betekenis van Dia de los Muertes niet goed begrijpt en kan waarderen en dan uiteindelijk allerlei avonturen beleefd en daarin zijn voorouders ontmoet en leert over zijn geschiedenis. Het is echt een hele leuke film om te leren over de dag van de dood en hoe ze die in Mexico vieren en ook echt heel leuk om allemaal hele leuke culturele dingen terug te zien. Het beeld wat wij hebben van Mexico wordt heel mooi weergegeven in de film. Verder hebben we ook heel lang getwijfeld waar de Dia de los Muertes wilde vieren. Maar we zijn echt heel blij dat we voor deze dorpsviering hebben gekozen. Er waren nauwelijks toeristen, de sfeer was heel gemoedelijk en vrolijk en het was absoluut niet te druk en daardoor eng. Ik had verwacht dat echt iedereen verkleed en geschminkt zou zijn of maskers zou dragen en dat we heel erg uit de toon zouden vallen als wij dat niet zouden hebben. Maar tot vooral Jap zijn grote opluchting, die had echt geen zin in een verkleedpartijtje, was dit absoluut niet het geval en was het grootste deel van de mensen in gewone normale kleding. We waren al op tijd in het stadje, we wilde de wandeling er naartoe in het licht maken zodat we ons beter konden oriënteren op de omgeving. Ze zeiden dat de parade om 18:00 uur langs de Plaza zou komen maar dit werd uiteindelijk 21:00 uur haha. Het was geen straf om te wachten. Het was heerlijk mensen kijken en we hebben heerlijk foto’s kunnen maken van alle mooie versieringen en de mooie mensen. En de parade was al het wachten waard het was echt fantastisch en er leek geen einde aan te komen. De muziek was leuk, iedereen was vrolijk en aan het dansen en iedereen zag er prachtig uit. De foto’s zeggen waarschijnlijk meer dan nog een paar honderd woorden van mij ;).
We waren voor Dia de los Muertes naar Xilitla afgereisd maar ook voor Los Pozas, de fantasie tuin van Edward James. We maakte een wandeling door de tuin met een gids. De gids vertelde de meest fantastische verhalen over Edward James, hij is al ruim 40 jaar dood maar deze man was tien toen hij overleed en zijn ouders waren zijn hoofdbediende en hij woonde met zijn ouders op het land en in de fantasie tuin. En dat kon je echt merken aan hoe deze man vertelde over Edward James. Hij kwam in zijn verhalen helemaal tot leven en we kregen een goed beeld bij deze uiterst excentrieke man maar die op zijn manier veel goed deed voor de gemeenschap in Xilitla. De verhalen waren maar een klein onderdeel van de bijzondere ervaring, want de tuin was gewoonweg prachtig. De gebouwen waren kunstwerken en er zit heel veel detail in zoveel kleine dingen. En de planten waren echt heel erg mooi, zo groot, zoveel, zo groen en zo divers echt een feest om naar te kijken. We zagen doorzichtige vlinders en proefde balletjes die groeien onder de grond aan de wortels van een visgraadvaren. Deze balletjes kunnen volgens de gids je leven redden als je verdwaald bent in de jungle omdat ze elektrolyten bevatten. Het was echt heel erg leuk. We liepen daarna nog even het dorp in om wat boodschappen te doen bij de Mercado Local. De locale groenteboer. We hebben ontdekt dat de groenten en fruit hier veel beter en heel veel goedkoper zijn als bij de gewone supermarkt. Naast de groenteboer zit vaak ook de torteleria waar we ons gebruikelijke kilotje taco’s kopen. We lunchen hier als echte Mexicanen, geen boterhammen maar taco’s. Zodra de taco’s een beetje oud worden maak ik er geen tosti van maar een quesedilla, wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt. Maar hier doen we er in plaats van alleen tomaat en kaas ook lekker avocado en jalapeno’s op. Heerlijk!
De volgende stop was Sotano Huahuas. Sotano staat voor sinkhole, ik heb dit woord geprobeerd te vertalen naar het Nederlands maar krijg dan zinkgat wat ondanks dat het een letterlijke vertaling is naar mijn gevoel de lading niet dekt. We stonden om 5:00 uur op om rond 5:30 uur te starten met wandelen. Het was vanaf de parkeerplaats waar we hadden geslapen een half uurtje lopen naar de Sotano en we moesten daar zijn voor de zon op kwam. Toen we aankwamen was het nog donker maar al snel werd het licht en begon het wachten. Zodra het licht werd begonnen de geluiden uit de grot te komen. Eerst een geluid wat meer hoorde bij een uil of een duif maar al snel hoorde we ook gekwetter van papegaaien. Na een tijdje kwamen deze steeds in groepen naar buiten. En we konden ze prachtig bewonderen want ze vlogen nooit recht naar boven, alsof dat te stijl was en niet mogelijk was. Ze vlogen alsof ze en spiraaltrap op vlogen steeds in cirkels maar steeds net een beetje verder naar boven. Soms waren het er 5 en soms waren het er 40. Op deze manier hebben we honderden kleine groene papegaaien de grot uit zien vliegen. Soms namen ze even een pauze in de boom naast ons en vlogen ze daarna weer verder. Dit was al fantastisch maar dit was zeker nog niet de hoofd act. De hoofd act was weggelegd voor de zwaluwen. In de grot wonen 10 duizenden zwaluwen. En zodra ze wakker worden en het weer ze buiten aanstaat vliegen ze met zijn alle naar buiten om op zoek te gaan naar eten om dan bij zonsondergang weer terug te keren en hun nacht door te brengen in de grot. Het weer was alleen slecht, het regende af en aan maar miezerde vrijwel de hele tijd en de zwaluwen hadden daarom niet zo’n zin om naar buiten te komen. Maar uiteindelijk om 10:30 uur hoorde we een geluid aanzwellen waar we oprecht bang van werden. Het klonk als iets wat we nog nooit gehoord hadden en we konden de vibraties ervan voelen. Het weer was al de hele tijd heel goed maar net op dat moment zakte er een grote wolk in het gat, net alsof hij erin gezogen werd. Wij schrokken ontzettend want we waren bang dat die wolk ieder moment uit elkaar kon klappen in een grote bliksem zo onheilspellend voelde de vibraties en het aanzwellende gegons. Maar het waren de vogels. De vogels creëerde een tornado want ook zij vlogen net als de papegaaien op hun onzichtbare wenteltrap naar boven in cirkels. We hadden ons nooit voor kunnen stellen hoe veel zwaluwen er tegelijk daar vlogen en hoe bijzonder het was om ze zo die grot uit te zien vliegen. Het geeft ons nog iedere keer de rillingen en kippenvel als we er aan terug denken. Het was echt extreem bijzonder (ik heb het woord fantastisch volgens mij al meer dan gemiddeld vaak gebruikt in dit stuk dus nu dan maar even bijzonder). Oh en had ik al gezegd dat wij de enige waren die hier waren om dit wonder te aanschouwen? Bij dit dekt geen enkele foto of video of beschrijving de lading, dit was echt een ervaring zoals we die nog niet gehad hebben. En is dit echt de reden waarom wij zo houden van de wereld ontdekken.
De volgende stop was een tegenvaller. We wilde heel graag Cascada Tamul zien. Maar wel op onze voorwaarden. Het valt ons tot nu toe echt heel erg tegen dat bij alles wat het bezichtigen waard is er een hek omheen staat en er minimaal een entree kaartje gekocht moet worden en ook 9 van de 10 keer iets extra’s verplicht is waardoor je boven op je entree nog iets moet betalen. Of dat nu parkeerkosten, een zwemvest of een gids zijn, het liefst hebben ze het allemaal. Maar naar ons gevoel doet dit afbreuk aan onze ervaring. We weten wel dat wij geen ontdekkingsreizigers zijn die een nieuwe plek voor het eerst op de wereld ontdekken en we vinden het helemaal niet erg om een plek te moeten delen ook met andere mensen en ook het steunen van de lokale gemeenschap of bijdragen aan het onderhoud van een plek vind ik echt helemaal niet erg. Maar alles krijgt meteen de sfeer van een attractiepark en dat is gewoon zo zonde. Ook al is het er heel erg rustig en helemaal niet mega toeristisch het doet naar ons idee afbreuk aan de authenticiteit van de plek. Maargoed Cascada Tamul. Deze prachtige waterval kun je op twee verschillende manieren zien. Of je gaat met een groep in een bootje en vaart 1,5 uur om bij de waterval aan te komen, ziet de waterval van onder neemt wat foto’s en gaat weer terug. Of je rijdt een hele lange zandweg naar een camping, steekt met hulp van hun de rivier over wandelt naar de bovenkant van de waterval en klimt met behulp van een trap met touwen langs de waterval naar beneden. Je kunt dan dus je eigen tempo bepalen, je kunt zwemmen en naar verschillende uitzichtplekken opzoek om vanaf verschillende hoeken van de waterval te genieten. Kun je raden welke optie wij verkozen? Er was alleen 1 probleem. De mensen uit het dorp waar die zandweg begint hebben een ketting gespannen bij het begin van die zandweg en dwingen je om 50 euro te bepalen om die weg te mogen rijden en willen met je mee als gids… 50 euro om een waterval te zien, of naja bij die 50 euro begint het, want zodra je daar bent moet je nog je entree betalen en je parkeerkosten betalen. We hadden gelezen dat het mensen lukt om deze weg te omzeilen of om af te dingen op de prijs en te zeggen dat ze alleen maar naar de camping gingen en nu niet naar de waterval gingen en dus geen gids wilde. Wij hebben het geprobeerd maar er was geen millimeter speelruimte. Duizend peso’s of gewoon weer omdraaien.. Dus dat was wat we deden. We vonden het erg jammer en hebben nog even overwogen of we dan toch de boottocht zouden doen maar we hebben al zoveel prachtige watervallen gezien, op deze manier hoefde er niet perse nog een bij op het lijstje.
We hadden in ieder geval op een hele leuke camping gestaan waar de eigenaren met hun familie Dia de los Muertes aan het vieren waren door lekker samen te koken, en er werd regelmatig op de bus geklopt, met brood, empanadas, tamales en een karaf met Jamaica water (Hibiscus water). Echt super lief! En als klap op de vuurpijl zaten we met Bob ’s ochtends vast in de modder. Het had erg geregend en we stonden geparkeerd in het gras en dat was veranderd in een modder landschap. Dus we konden voor het eerst onze oprijplaten voor onszelf gebruiken en ze stelde niet teleur! We moesten ze een paar keer verplaatsen omdat we opnieuw weer vast kwamen te zitten maar het werkte perfect en we hadden onszelf in een mum van tijd en zonder stress weer bevrijd uit de modder.
En hoewel we een beetje baalde van onze mislukte poging bij Tamul, zorgde onze volgende plek dat we dit meteen weer vergeten. Coen en Saskia hadden ons namelijk een prachtige camping aangeraden waar zo veel watervallen waren dat het onmogelijk was ze allemaal te ontdekken. Al hebben we wel echt ons best gedaan. Op aanraden van de camping eigenaar pakte we de sup en peddelde we de rivier stroomopwaarts. Om de paar honderd meter kwamen we weer een waterval tegen waar we een weg vonden om er tegen op te klimmen en peddelde we weer verder. Echter naar 3 grote watervallen konden we onze weg niet meer omhoog vinden toen we aankwamen bij de 4e grote waterval en maakte we rechtsomkeer. Het idee was dat we bij het volgen van de rivier uit zouden kunnen komen bij Puente de Dios. Maar aangezien dit niet gelukt was pakte we Bob en reden we er naar toe. Puente de Dios was een soort sinkhole waar een hele grote waterval op uitkwam maar waarbij allemaal kleine grotten en tunnels zijn ontstaan waar nog heel veel meer water uitkomt en doorheen stroomt. Hier kochten we ook weer het hele pakket, parkeerkosten, entree tickets, zwemvest, helm en gids. Maar hier was het het ook wel waard. De gids bracht ons hier op plekken waar, in tegenstelling met veel andere plekken, we anders zelf niet zouden kunnen of durven komen. Jap deed een strong van 10 meter om in het water te komen. Ik nam de “gewone” manier al vond ik dat ook al vrij heftig want ik moest er ook inspringen vanaf de kant. Bovendien was de stroming van de grote waterval al zo extreem krachtig dat ik meteen meegespoeld werd tot ik bij de touwen was die over het water gespannen waren. Hieraan kon je je vasthouden om op een plek te blijven. Maar onze gids nam ons mee allemaal mooie grotten in. Het water was kraak helder en de weerspiegeling van het licht op de verschillende ingangen in de grot maakte voor een mooi schouwspel onderwater. Net als de mooie vleermuizen die met zijn honderden tegen het plafond geplakt zaten en lekker hingen te slapen. We klommen en klauterde we lieten ons meespoelen en Jap klom door allerlei gaten met de waterval weer mee naar buiten. Ik deed niet alles want ik liet me intimideren door de kracht van de stroming maar ik genoot erg van het gewoon zijn in de grotten en tunnels zonder al die gekke sprongen. Het duurde niet heel lang maar het was echt een leuke ervaring en het was echt een prachtige plek.
De volgende ochtend zwommen we nog even en genoten we nog even van de plek waar we geparkeerd stonden met bob, want ja hoe vaak kampeer je nu direct aan een waterval? Maar later gingen we toch op weg naar Santa Maria de Coco het dorpje waar vandaan je Sotano del Barro kunt zien. Opnieuw een Sotano, maar nu om de zeldzame groene Ara’s te zien die daar wonen. Het was een heel klein dorpje helemaal weg gestopt in de bergen. Er was geen echte infrastructuur voor toeristen behalve bij het vertrekpunt voor de Sotano. Het was duidelijk dat er iets van een vvv-achtig kantoor was maar er was niemand te bekennen. We liepen een klein winkeltje in waar een jongen was van een jaar of 12 en zeiden hem: Nosotros nesecitamos un giua por visita el Sotano del barro, para la officina es cerrado. Waarop er een reactie kwam waar we allebei niets van begrepen buiten dat hij zei nee het is open. Waarop wij zeiden, Si para no es un persona. Ons Spaans verdient nog steeds geen schoonheidsprijs maar hey we redden ons. De jongen verdween en kwam terug maar met nog steeds dezelfde boodschap, het is open. Oké, dachten wij dan wachten we wel of er misschien zo iemand komt. En vrijwel direct kwam er een oud omaatje aangelopen die ons opnieuw zei dat het open was. Ze liep met ons naar binnen maar kwam gelukkig net als wij tot de conclusie dat er niemand was. Ze hing een heel verhaal op waar wij vrij weinig van begrepen. We probeerde ook haar weer wijs te maken wat we wilde en wat we nodig hadden waar leuk ja op werd geknikt. We kregen een heel schouwspel waar de oude vrouw, als ik het op looks moet doen schat ik haar zeker in de 90, een show gaf waarin ze met veel gestamp, gehijg en virtueel zweet af deppend naspeelde hoe wij morgen de berg op aan het zwoegen zouden zijn en dat we heel heel erg moe zouden worden en onze benen voort moesten slepen. Het was echt heel grappig en leuk maar ook erg frustrerend dat wij maar zo’n 50% van wat de vrouw zei begrepen. Maar ze nam alle tijd en vermaakte zich duidelijk kostelijk met haar toeristen. Ze vond het al helemaal leuk worden toen ik google translate op de telefoon er bij pakte om wat woorden die ze maar bleef herhalen vertaalde. Dat vond ze wel leuk dus gaf ze me nog een paar meer woorden die ik moest vertalen. Maar haar boodschap was wel duidelijk. We moesten gewoon wachten en dan zou het goed komen.
Na echt een hele tijd geëntertaind te zijn door de oude dame vertrok ze toch weer naar haar huis onder aan het dorp en gingen wij wachten. Daar zijn we niet heel erg goed in blijkt want we hebben regelmatig nog besproken of we verwachten dat er nou echt nog iemand zou komen. En wat als er niemand komt, staan we dan alsnog midden in de nacht op om te kijken of er dan toch een gids voor ons klaarstaat?
Jap gebruikte zijn tijd om onze zonnepaneel setup eens goed te controleren. We hadden namelijk nu al een weer grote problemen met onze stroom. Het paneel lade zo gemiddeld 30 watt per dag en zei dat hij dan vol was om de volgende ochtend wel vrijwel helemaal leeg te zijn. Ondanks dat we geen lamp meer aan durfde te doen en dus binnen zaten met hoofdlampjes op, de koelkast vrijwel uitstond en we alles opladen met externe opladers. We hadden de dagen gebruikt om in de app goed bij te houden wat er nu gebeurde om zo hopelijk achter het probleem te komen. En we waren er achter, de solar charger kreeg op een of andere manier steeds tussen de normale spanning, een hoge piek spanningen binnen waardoor hij dacht dat de batterij vol zat en uitschakelde. Het probleem leek hem duidelijk rond de solar charger te zitten dus Jap dook achterin om te kijken wat er mis was, we hoopte dat we met wat aanpassingen aan de bekabeling er uit konden komen en dat niet de hele solar charger kapot zou zijn. Maar op een of andere manier was de verbinding van de solar charger wat los gekomen waardoor die een soort kortsluiting maakte, de solar charger was ook erg warm dus Jap maakte nieuwe verbindingen met zijn goede elektriciteitstang die hij nog niet had toen hij deze verbinding in eerste instantie maakte en daarmee is het probleem opgelost! Echt super fijn! Uiteindelijk kwam er nog een vrouw langs die de leiding had over het vvv kantoor en kwam bevestigen dat ze gehoord had wat we wilde en dat ze een gids voor ons had geregeld en dat we de volgende ochtend om 4 uur konden vertrekken. Hahah zo leuk hoe dat werkt in zo’n klein dorp.
De volgende ochtend om 4:00 uur stonden we naast de bus klaar voor vertrek, onze gids was er ook klaar voor en we vertrokken voor onze klim omhoog. De vrouw had maar een klein beetje overdreven maar het was inderdaad een pittige steile klim omhoog en we waren 2 uur aan het klimmen. De klim werd nog even onderbroken omdat de gids zijn ezel de dag eerder langs het pad had achter gelaten maar die was nu verdwenen dus daar moest naar gezocht worden maar helaas voor de gids was de ezel nergens meer te bekennen. Na twee uur klimmen kwamen we aan bij de sinkhole. We vonden de vorige al groot maar deze was echt nog vele male groter. Het uitzicht was prachtig omdat we boven op de berg waren en we heel mooi de zon zagen opkomen. Op dat moment zei ik tegen Jap, stel we zien helemaal geen ara’s dan maakte dit uitzicht het al waard. Niet wetende dat dit eigenlijk ook vrijwel het geval zou zijn en ik achteraf toch wel zou balen. Want ja we kwamen toch ook wel echt om de ara’s te zien. Net nadat we zon op was gekomen kwam er namelijk nog een redelijk grote groep aan, met honden. En een van de honden had zo genoten van de wandeling dat hij extreem ongeduldig werd van dat wachten en door wilde met hiken. Hij was de hele tijd aan het piepen en blaffen. En omdat het zo in de bergen is en met zo’n extreem groot gat, galmt dat geblaf extreem hard. Heel erg ver in de verte hebben we een koppeltje ara’s zien vliegen. We hebben een foto van hun schimmen kunnen maken maar de mensen met de hond hebben het voor ons helemaal verpest. We hebben daar een paar uur gewacht maar de hond werd steeds ongeduldiger en blafte steeds weer opnieuw en de mensen met de hond deden er vrijwel niets aan. We kregen ook niet echt het idee dat die mensen de ara’s nu zo graag wilde zien. De ara’s lieten zich helaas niet meer zien. Honden zijn ook verboden in het gebied maar de gids van de andere groep nam het niet zo nauw met de regels.. Helaas pindakaas. Op de weg terug vonden we walnoten die onze gids met een steen voor ons opende en zogen we heerlijke zoete nectar uit bloemen. Overal werden ons planten en bloemen aangewezen en de een was nog mooier als de ander. Het was natuurlijk weer een leuke ervaring maar toch jammer van die hond.
Omdat de hike al zo vroeg was begonnen hadden we nog een hele dag voor ons op het moment dat we terug kwamen bij Bob en startte we vast met wat kilometers maken onderweg naar onze volgende bestemming. Die was te ver weg om die dag nog te kunnen bereiken dus maakte we een stop in het plaatsje Bernal waar we een heel fijn hotel vonden waar we onze auto op een grasveldje konden parkeren. Het was een prachtige plek en op een paar minuten lopen van het centrum. We verwachte er niet zo veel van maar het was prachtig. Op de achtergrond van het dorp was een hele mooie puntige rots en het dorpje was heel levendig omdat het weekend was. We aten lekkere Gorditas die ze ook lekker in vegetarische varianten maken. We probeerde er dit keer zelfs eentje met een schimmel/champion die groeit op maiskolven, Jap bestelde er nog twee bij omdat ze zo lekker waren! Het dorpje staat bekent om zijn kaas en in de regio wordt er veel wijn gemaakt, dus we gingen weer terug naar de bus met een volle maag en wat kaas en wijn.
De volgende ochtend was er gratis Cafe de Olla, wat een mexicaanse manier is om koffie te zetten die Jap ook erg lekker vind. En liepen we nog even het dorp in voor een andere locale specialiteit, pan de queso. Een heel heel heel zoet maar heel lekker klef kaasbrood. Het is meer een soort Deense kaneelbrood maar dan heel zoet en met roomkaas er tussen. Jap vond het heerlijk maar ik was na een paar hapjes klaar met die zoetigheid. Dat was een lekkere snack voor onze verder reis richting de Grotas. We maakte nog een stop in het dorpje Tequisuiopan, dat was leuk om even de benen te strekken maar verder niet heel bijzonder.
Over onze volgende bestemming vertellen we je in het volgende verhaal meer. Want dit verhaal is ondertussen wel lang genoeg vind je ook niet? Ik zei toch dat we veel gedaan hadden!
Veel liefs,
Jap en Lon
Menu van de week
| Maandag | Mislukt prutje pindakaas |
| Dinsdag | Rijst met Broccoli |
| Woensdag | Empanada’s & Tamales |
| Donderdag | Zuurkool meets hutspot stamp |
| Vrijdag | Pasta met Soya Chorizosaus |
| Zaterdag | Gordita’s |
| Zondag | Empanada’s a la Lon |
Route
Gereden kilometers: 592
- De Update #110 – Een Nieuw Landschap
- De Update #109 – Niet Weer Hea!
- Video: The Panamericana Chapter 3 Mexico
EN 
NL
Hoe oud was die man van de tuin? (10)
Haha, volgens mij was hij iets van in de zeventig ?