De Update #94 - El Salvador - Mr and Mrs Travel

In het vorige verhaal waren we geëindigd bij Lago Alegria, dit was een mooie slaapplek voor onderweg maar met name omdat we onderweg waren helemaal naar de andere kant van het land. We waren onderweg naar La Union. Een uitzichtpunt waar vandaan je El Salvador, Honduras en Nicaragua kunt zien! Al is dat maar een leuke bijkomstigheid, eigenlijk gaat het gewoon om hoe mooi het uitzicht is. We reden naar het dorpje La Union om daar een truck te regelen. We konden namelijk niet zelf bij het uitzichtpunt komen. Het is te ver lopen en er naartoe rijden kan alleen met een 4×4 auto. We parkeerde Bob in het stadje bij een restaurant. Pakte snel onze spullen in en stapte in de truck. We hadden onderweg veel vertraging gehad in het drukke verkeer dus we moesten haasten om op tijd onze spullen ingepakt te hebben. En we gingen op het uitzichtpunt een nachtje overnachten in de tent dus we hadden wat spullen nodig! We reden omhoog in een grote omgebouwde vrachtwagen met comfortabele vliegtuig stoelen in de laadruimte, een dakje voor de schaduw maar verder helemaal open. En het waren letterlijk oude stoelen uit een vliegtuig, erg grappig! Het was een extreem hobbelige weg omhoog voor ongeveer een uurtje. Daarna kwamen we aan in een compleet andere bosrijke omgeving. Het was er meteen heerlijk koel. We werden naar de plek gebracht waar we de tent konden opzetten en waren meteen onder de indruk van het uitzicht. En we konden de tent opzitten op het uitkijkpunt. Het enige was dat het allemaal op een houten dek was. Niet echt heel handig als je tent alleen maar rechtop blijft staan als die gespannen wordt met haringen. Maargoed daar vonden we al snel een oplossing op toen we plastic touwtjes vonden op de grond, heeft het zwerf afval wat je overal vindt toch nog een functie. Hiermee probeerde we zo goed en kwaad als het ging onze tent te spannen en uiteindelijk waren we best tevreden met het resultaat. Er was ons verteld dat er op de top een restaurant was waar je voor een goede prijs goed kon eten. Dus daar waren we van uit gegaan voor ons eten. Helaas bleek het restaurant alleen precies die avond gesloten… Gelukkig was er nog wel een heel klein winkeltje op de top open die noodle soepjes verkocht en daar heet water over kon gooien voor ons. Ook hadden we een zakje chips meegenomen dus gelukkig hoefde we niet te verhongeren. We genoten de hele avond van het uitzicht en de prachtige zonsondergang. Ook kwamen we weer een frans stel tegen die we al een paar keer eerder hadden gezien waar we mee kletste. We hebben de hele nacht vrijwel geen oog dicht gedaan omdat het extreem hard waaide daar boven op de berg en met vooral hele harde ruk winden die steeds ineens kwamen aanzetten. Als het een constante wind was geweest dan was het anders geweest, maar nu was het stil en dan ineens kwam er zo’n harde ruk aan de tent dat we bang waren dat het zijl kapot zou scheuren. En door de manier hoe die opgezet was stond hij ook niet prachtig mooi gespannen dus was het een geklapper en gezwiep van jewelste. We hadden de wekker om 5 uur gezet om van de nog prachtigere zonsopkomst te kijken vanuit ons tentje en vanaf het dek. Het was echt heel erg mooi.

“s ochtends werden we opgehaald door een truck, helaas was het dit keer niet de comfortabele vrachtwagen maar een gewone pick-up waar we in de achterbak moesten zitten. Dat was een heel stuk minder comfortabel over de hobbelige weg want we werden alle kanten op gestuiterd omdat het moeilijk was om je goed vast te houden. De fransen hadden ons een tip gegeven over een schattige dorpje 10 minuten van La Union. Het hele dorpje was een groot popusa restaurant. Je snapt niet hoe dat lucratief kan zijn maar dat is überhaupt vaak in centraal Amerika. Veel plekken hebben een “specialiteit”, als een winkel dit specifieke hondenhok verkoopt dan hebben alle andere winkels die je ziet precies hetzelfde hondenhok ook in de aanbieding en is dat ook het enige was ze verkopen. En dan niet op 3 plekken, nee zeker 15. Dat was hier met de popusa. Dat wilde wij zien. Helaas waren alleen vrijwel alle restaurantjes nog dicht en zouden ze later die middag pas open gaan. Maar gelukkig was er een open die ons de popusas kon voorschotelen. Popusas zijn het makkelijkst te vergelijken met een vers gevuld pita broodje. Ze maken een platte pannenkoek van het deeg, leggen de vulling in het midden, vouwen het deeg om de vulling heen tot een balletje, maken het helemaal dicht en dan plat. Dat bakken ze op een hele hete bakplaat zodat de kaas, die er altijd in zit ook lekker smelt en de rest van de vulling warm wordt en het deeg gaar. Popusas zijn er te krijgen in heel veel verschillende varianten maar ook altijd heel veel vegetarische opties. Onze favoriete tot nu toe: kaas en knoflook, kaas en spinazie, kaas en pompoen, kaas en de bloem van een wijnrank. Je krijgt er altijd een heerlijke koolsla bij en natuurlijk wat salsa pikante. Om je vingers bij op te peuzelen!

De volgende stop was de kust, voor Jap om weer een aantal dagen te surfen. We hadden niet voor niets onze route omgegooid want we ontmoeten een Amerikaans stelletje op ons overnachtigsstrand en die vertelde dat de golven de afgelopen dagen 0,0 waren geweest en ze op dit strand aan het wachten waren tot de golven weer kwamen. Precies op het moment dat wij ook kwamen. We bleven hier voor 4 dagen. Jap heeft heerlijk gesurft en volgens eigen zeggen zijn beste surf sessie ooit gehad. Ik zat steeds lekker te chillen op de hoge uitkijk terras met overkapping en een zeebriesje, en natuurlijk een verrekijker om jap in actie te zien. We dronken wat kokos water uit cocosnoten uit de bomen boven ons, kletste wat met onze Amerikaanse vrienden, wandelde over het strand bij laagtij naar het dorpje verderop voor wat boodschappen en een ijsje en herhaalde dat een paar keer. Na die 4 dagen werd de surf weer minder en was het tijd voor ons om weer verder te gaan. We hadden namelijk voor 2 februari voor Jap zijn eerste duiken in Utila, Honduras geboekt dus we hadden ergens waar we moesten zijn.

We maakte nog één stop in El Salvador, Suchitoto, een heel klein schattige dorpje. We deden daar wat we altijd doen. Een beetje rondlopen, een kopje koffie drinken ergens. En hier lekker popusas eten. Al deden we ook een nieuwe ontdekking en een zeer geslaagde. Ze verkochten bevroren bananen. Dan hadden ze een bakje waar ze gesmolten chocolade in hadden wat ze over de bevroren banaan schepte en dan mocht je een topping kiezen. Jap koos voor verkruimelde oreo koekjes. Dat schepte ze dan op de chocolade voordat de chocolade stolt. Die stolt namelijk heel snel omdat de banaan bevroren is. En zo heb je een heerlijke simpel maar heel lekker ijsje wat ook nog eens redelijk gezond is vooral omdat de chocolade redelijk puur was. Die gaan we onthouden!

Het was te ver om vanuit Suchitoto direct de grens over te steken dus moesten we het nog even opbreken met een overnachting. We vonden een leuk hotel waar we op de parkeerplaats mochten staan. Ze hadden een restaurant waar we gingen zitten met onze laptops. Jap ging vooral even met Ruud en Felice facetimen en ik ging uiteindelijk mee met de baas van het hotel omdat hij al twee keer was komen vragen of ik mee wilde komen om naar de ceramiek te kijken. Ik dacht: als jij daar blij van wordt kom ik wel even kijken. Ik gebaarde tegen Jap dat ik even met hem mee was niet wetende dat ik vervolgend een uur weg zou zijn helemaal aan de andere kant van het terrein, verstopt in de jungle op de heuvel. Jap was heel erg ongerust en wist niet goed hoe hij aan het personeel in het Spaans zou moeten uitleggen dat hij mij kwijt was en niet goed wist waar ik naar toe was. Na een hele tijd kon ik mij losmaken uit hun enthousiasme met als reden dat Jasper het vast ook allemaal heel graag zou willen dus dat ik hem heel even zou gaan halen en dan snel weer terug zou komen. Ik had namelijk in de tussentijd een rondleiding gekregen, zelf achter de draaischijf gezeten om zelf een potje te maken samen met de twee leerling pottenbakkers. Het lukt echt heel erg goed om met ze te spreken in het Spaans. De eigenaar was ooit in Nederland geweest en legde heel trots uit aan hen dat wij zo’n revolutionair dijken systeem hebben om het water buiten te houden, wat ik natuurlijk heftig knikkend kon bevestigen. Het was allemaal echt super leuk maar ik was al bang dat Jap ongerust zou zijn. Uiteindelijk toen we elkaar weer gevonden hadden en ik hem mee had genomen, MOEST Jap natuurlijk ook een potje maken achter de draaischijf. Gelukkig was Jap toen direct zijn zorg weer vergeten en had hij ook de grootste plezier. Erg grappig hoe je soms ineens een vrij onverwachtse maar leuke ervaring kunt hebben, en allemaal gratis. We mochten het bakje mee naar huis nemen wat nu heel onhandig plek in neemt.. We zijn er nog niet uit wat we er mee gaan doen.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg om de grens over te gaan. Het was samen met Belize de meest ontspannen grensovergang. Iedereen was heel lief en vrolijk. Vooral aan de kant van Honduras. Bij de immigratie stonden ze op een gegeven moment met 6 man over het paspoort van Jap heen gebogen en waren ze allemaal aan het lachen. Wij keken elkaar aan en haalde onze schouders op, waren ze hem nu aan het uitlachen? We hoorde ze een paar keer zeggen: antonius, hahaha, antonius… Wij hadden geen idee waarom ze lachte en besloten het ook maar niet te vragen. Maar uiteindelijk toen we weg wilde lopen vroeg nog een vrouw of we Jaspers naam eens uit konden spreken, en dan met name zijn tweede naam, Antonius dus. We moesten het een paar keer herhalen en toen zeiden ze: aha.. Toen was het misschien toch iets minder grappig als ze dachten maar wij begrepen er niets van maar grappig was het wel, vooral om te zien dat zij zo’n lol hadden.

Bij het regelen van het permit voor de auto waren we de enige en op een gegeven moment waren ze ook daar met tien man (niet overdreven) bezig om ons formuliertje in te vullen. Dit werd met het nodige geklets en gelach gedaan en het duurde maar liefst 45 minuten voor de alles hadden ingevuld. Maar zij hadden lol gehad en wij ook met het kijken naar hun. Veel gezelliger als een chagrijnige brompot.

Over onze Honduras avonturen lezen jullie in ons volgende verhaal.

Veel liefs,

Jap en Lon