De Update #95 - Duik, Eet, slaap, herhaal

Weer een nieuw land met nieuwe avonturen. De grensovergangen beginnen zich steeds sneller op te volgen, het volgende land op ons programma is Honduras. Er zijn eigenlijk niet heel veel dingen die we willen gaan bezoeken. Honduras is een land met een aantal plekken die iedere camperaar of backpacker eigenlijk af gaat. De eerste van deze plekken zijn de Copan ruinen. We hebben lang getwijfeld of we deze ruine wel wilde gaan bezoeken. Na alle ruïnes in Mexico en Tikal in Guatemala vroegen we ons af wat Copan ons nog zou gaan brengen. Op een gegeven moment gaan ze toch allemaal wat op elkaar lijken. Maar Copan heeft iets bijzonders, je kan hier namelijk heel goed Scarlett Macaws spotten en fotograferen. Zoals jullie je misschien nog wel kunnen herinneren hebben deze al eerder kunnen zien in Mexico, maar hebben we ze nog nooit kunnen fotograferen. Toch een gemis, dus besloten we om toch deze ruïnes ook te bezoeken.

Het blijft grappig om te merken dat elke keer dat een land grens over gaat alles toch net weer een beetje anders is. Het is heel opvallend dat hier in Honduras heel veel koffie langs de kant van de weg ligt te drogen. En ook dat er heel veel, hip uitziende, koffie tentjes langs de weg zitten. Het kostte ons de rest van de dag om bij de ruïnes te komen waar we bij een hotel konden slapen en stroom konden gebruiken.

De mevrouw van het hotel had ons al verteld dat er nestkasten voor de Macaws op het terrein waren, maar we hadden niet verwacht de volgende ochtend wakker te worden met het geschreeuw van de Macaws. Lon was zo enthousiast dat ze bijna niet wist waar ze het zoeken moest. Ze rende met verrekijker al tegen haar ogen gedrukt de camper uit op zoek naar de Macaws. Al snel zagen we een paartje in een boom zitten bij een nest kast en konden we ze al goed fotograferen. Wat een prachtige beesten en wat een geweldig begin van onze dag. Nadat we waren uitgekeken sprongen we vol adrenaline weer in de camper en gingen op weg naar de ingang van de ruïnes. En daar hadden we de auto net geparkeerd toen we het volgende paartje Macaws alweer in de boom zagen. Natuurlijk sprong Lon weer met haar verrekijker aan de ogen gedrukt de camper uit. Deze zaten zelfs nog dichterbij en konden we ze echt prachtig fotograferen. Ondertussen kwamen er nog meer overgevlogen en zaten er op een gegeven moment wel 6 in de boom. We konden echt prachtige foto’s maken en waren onwijs blij met onze beslissing om toch naar de ruïnes te gaan. Wel vroegen we ons nu af of we nog wel naar binnen hoefde en dus de entree moesten betalen. We hadden gezien waar we voor gekomen waren en dat nog wel op de parkeerplaats. Al bonus zagen we ook nog een motmot een vogel die familie is van Quetzal en al even prachtig is. Hij heeft een hele mooie lange staart met twee pluimpjes aan het uiteinde. Na een uur foto’s te hebben gemaakt en heel veel besluiteloosheid besloten we toch om voor de entree te betalen en nu we er toch waren de ruïnes te bezoeken. Eenmaal binnen kwamen we er heel snel achter waarom er hier zoveel Macaws bij elkaar waren. We wisten dat er een opvangcentrum zat in de buurt die ook Macaws weer in het wild uitzette. We waren ons ook bewust dat hier de Macaws gevoerd worden, maar wat bleek nu de Macaws worden ook hier in de ruïnes gevoerd. Ze krijgen s’ ochtends hier voer en dan in de middag bij het opvangcentrum. En Macaws zijn ontzettend slim dus die kijken even op hun horloge en weten precies waar het eten te halen valt. Het deed iets af aan de ervaring en de Macaws hier zijn dus semi-wild. Maar ondanks dat hebben we fantastische foto’s kunnen maken. Een Macaw konden we van heel dichtbij fotograferen en doopte we om tot burgemeester van de ruïnes. De ruïnes waren zoals we hadden verwacht niet heel indrukwekkend, er waren een aantal hele mooie gedetailleerde beeldhouwwerken maar voor de rest was het niet heel indrukwekkend. We waren dus snel uitgekeken en gingen op weg naar onze volgende bestemming in Honduras Utila.

Doordat er maar een paar dingen te zien zijn hier in Honduras zijn de afstanden tussen de bezienswaardigheden een stuk groter. Het lukte ons daarom niet om in een dag naar La Ceiba te rijden vanaf waar we de boot naar het eiland Utila zouden nemen. Daarom maakte we een tussenstop in San Pedro Sula, niet een stad die we wilde bezoeken en dus alleen als slaapplek om de volgende dag weer verder te rijden. We sliepen hier bij een brouwerij waar we op de parkeerplaats mochten slapen als je wat zou gebruiken in het restaurant. Dat was geen straf want het bier was er heerlijk en je kon er ook nog pizza krijgen. We spendeerde de hele avond bij het restaurant. We speelde spelletjes en kletste gezellig met de eigenaar van de brouwerij. Een amerikaan die al sinds de jaren 90 hier in San Pedro Sula woont. We spraken over de Amerikaanse kijk op de wereld, de veiligheid van Honduras en vergeleken de immigranten situatie van de USA met die van de EU. Hij bood ons gratis bier aan, nam ons mee naar een uitkijkpunt over San Pedro Sula in zijn ATV en stelde ons voor al verschillende van zijn vrienden. Het was een hele gezellig avond, waarbij we uiteindelijk nergens voor hoefde te betalen en ik, Jap, redelijk beschonken mijn bed in ging.

Daarna was het weer een flinke dag rijden om naar La Ceiba te komen, we vertrokken vroeg om te zorgen dat op tijd bij de boot zouden zijn. We haalde de boot met heel veel tijd en doordat we onze tassen al hadden ingepakt konden we nog even relaxen voordat we de boot op moesten. En toen was het tijd om Bob achter te laten voor de komende week en onze weg naar het eiland te maken. We hadden nog even een rare ervaring voor we de boot op gingen. In de wachtkamer van de boot kwamen er twee medewerkers heel gericht naar ons toe en zeiden dat ik mijn camera tas niet mee kon nemen op de boot als handbagage omdat hij te groot zou zijn. Het zou niet kunnen op de boot en er zou geen ruimte voor zijn. We hielden natuurlijk vol dat we hem niet konden meegegeven aan hun omdat er camera spullen in zaten en we hem dus echt niet gingen ‘inchecken’. Ze bleven lang volhouden dat het allemaal niet zou kunnen en dat ze nog terug zouden komen met de baas. Dit gebeurde uiteindelijk niet en toen we op de boot waren viel bij ons het kwartje. Er was enorm veel ruimte op de boot, de tas kon makkelijk onder de stoel en de boot zat misschien voor een kwart vol. Het was dus volledige onzin dat mijn tas niet op de boot zou passen en ingecheckt moest worden. We waren vrij zeker dat als we hem hadden meegegeven hij nooit op Utila was aangekomen en waarschijnlijk ‘kwijt’ zou zijn geraakt. We waren heel blij dat we onze poot stijf hadden gehouden en toch altijd op letten zijn voor dit soort dingen. Gelukkig hebben we pas een keer eenzelfde soort ervaring gehad waarbij we achteraf zeker wisten dat we hier net niet waren opgelicht. De boottocht naar het eiland was redelijk ruig, er waren flinke golven die van de zijkant op de boot buikte. Om ons heen werd er flink wat overgegeven, maar gelukkig konden wij het binnen houden. Ons hotel had ons een upgrade gegeven toen we aankwamen. We hadden namelijk de deluxe cabin gekregen, we hadden twee tweepersoonsbedden, een grote zithoek, een hele grote veranda en … airco. Het was heel erg luxe en keken er naar uit om dit de komende week als ons thuis te beschouwen.

Utila staat volledig in het teken van duiken en dat was dan ook de reden waarom we hierheen waren gekomen. In vijf dagen zou ik elke ochtend twee duiken gaan doen. Het werd daarmee een intensieve week waarbij ik, Jap, elke dag om 7.30 al bij de duikschool was om mijn spullen klaar te maken voor het duiken. Er werd van de boot gedoken en ik heb heel veel verschillende duikplekken rond het eiland bezocht. Ik was flink onder de indruk van het koraal en de duikplekken. Het bracht me terug naar mijn duik tijd op het great barrier reef in 2016. Ondertussen heb ik al op veel andere plekken gedoken maar niks heeft dicht in de buurt kunnen komen van het great barrier reef tot nu toe. Het was zeker nog niet hetzelfde maar kwam in de buurt. Het koraal was echt prachtig en mooi gekleurd, ik zag veel kreeften en mooie garnalen. Ook kwamen er nog een paar spotted eagle rays voor bij gezwommen en kon ik zelf snorkelen met dolfijnen. Ook dook ik voor het eerst naar een schip wrak wat een hele leuke afwisseling was van de rif duiken. Naarmate de week vorderde ging het duiken steeds weer een beetje makkelijker en merkte ik dat ik nu echt op mijn gemak ben tijdens het duiken. Lon ging ook nog twee middagen samen met mij mee op de boot en gingen we samen snorkelen. Het was heel leuk om zo ook samen van het rif te kunnen genieten en dat Lon ook kon zien wat ik die ochtenden aan het doen was. De rest van de ochtenden relaxte Lon vooral bij het hotel op onze veranda. We snorkelde ook samen nog een middagje vanaf de kant en verkende het eiland een beetje te voet. Het eiland is een stuk groter van Caye Caulker in Belize, in tegenstelling tot wat we verwacht hadden. Alle wegen zijn ook bestraat en het is er best druk met scooters en tuktuks wat het niet echt een relaxte wandelplek maakt. Onze tijd op Utila was echt een mini-vakantie in onze reis. We gingen elke dag uiteten, aten hamburgers en Balearas en childe heel wat af. Ook de airco in onze kamer was een geweldige bijkomstigheid en daar genoten we ook met volle tuigen van. We hadden zelfs ontbijt bij ons hotel, hier hadden we allebei erg naar uit gekeken. Helaas viel het wat tegen in de keuze en ging het maken van het ontbijt ook op eiland snelheid (slakkengang) waardoor ik niet vaak heb kunnen genieten van het ontbijt voor het duiken. We hadden makkelijk nog een paar dagen lange hier op het eiland kunnen relaxen en miste eigenlijk Bob niet heel erg (sorry Bob). De airco en de geweldige kamer deden ons Bob even vergeten. Maar uiteindelijk na zeven dagen was het tijd om de ferry weer terug te nemen en terug te gaan naar Bob.