De Update #97 - Vulkanenweek - Mr and Mrs Travel

We verlieten jullie vorige week aan de bodem van vulkaan Telica nadat we de zon vanaf de vulkaan hadden zien op komen. Vanuit deze vulkaan reden we door naar de volgende vulkaan. Want ze hebben hier een vulkanen in Nicaragua. Tijdens het rijden zie je om je heen in het vlakke landschap allemaal vulkanen oprijzen, heel bijzonder. Onze volgende vulkaan was vulkaan Cerro Negro. De jongste vulkaan van Nicaragua, met zijn slecht … jaar oud. Dit is de enige plek op de wereld waar je kan vulkaan boarden. Eigenlijk heel erg vergelijkbaar met sandboarden, maar dan van een vulkaan. Bij de ingang van de vulkaan was het nog een beetje onduidelijk wat nu wel en niet kon. De volgende ochtend zou namelijk een fransman met een fiets van de vulkaan rijden om een wereldrecord te breken. Maar hierdoor zou de vulkaan de hele ochtend dicht zijn en mochten we in eerste instantie zelf niet kamperen bij de vulkaan. Echter nadat een aardige meneer de tijd nam om het ons uit te leggen konden we toch alle spullen huren en onderaan de vulkaan slapen. We moesten alleen wel die dag nog naar beneden met onze boards en konden de volgende ochtend niet naar beneden. De meeste mensen bezoeken deze vulkaan met een tour, als je dus pech hebt komen er net wat tour bussen aan en is het ineens heel erg druk. Wij hadden die pech en moesten daardoor in een keer heel erg op schieten om al onze spullen te pakken. Hoe het werkt is dat je een board huurt met een overal, handschoenen en een bril. Met deze spullen loop je 45 min naar boven de vulkaan op waarna je naar beneden zoeft. Er zijn drie verschillende ‘banen’ naar beneden die van langzaam naar snel gaan. Maar omdat er per baan maar 1 persoon tegelijk naar beneden kan het soms lang duren voor je aan de beurt bent vooral als er net een grote groep voor je is. Vandaar dat we in een keer haast kregen. We liepen snel naar boven en haalde beide groepen tijdens de klim naar bovenin. Het was nog een hele uitdaging om op je benen te blijven staan want het waaide heel erg hard. En met zo’n board in je armen heb je net een grote vlieger vast. Gelukkig lukte het ons om op de berg te blijven staan en niet al vroegtijdig naar beneden te vliegen. We trokken onze overalls en handschoenen aan en zette onze bril op. We legde onze plank neer, gingen zitten en zoefde naar beneden. De enige manier om te remmen is door je voeten op de grond te zetten, maar daardoor vliegt er wel allemaal vulkaan gruis om je oren. Doordat de vulkaan zo hoog is zoef je bijna een minuut lang naar beneden. Omdat ik niet zo goed wist wat ik moest verwachten was ik best wel gespannen maar het was echt super leuk en helemaal niet spannend. Je voelde dat je veel controle had over je snelheid en het was gewoon echt super gaaf. Het uitzicht hielp zeker ook mee want die was ook fantastisch. Door de klim van 45 min ga je niet snel nog een keer maar morgen gaan we zeker weer.

De slaapplek onder aan de vulkaan was gewoonweg FANTASTISCH. Het uitzicht met de zonsondergang was heel mooi en we stonden helemaal alleen midden in deze prachtige natuur. Dat was heel lang geleden dat we zo hebben kunnen kamperen. In centraal amerika is er weinig natuur waar geen mensen wonen en we merkte dat we dit gemist hadden. We keken onze ogen uit naar de sterren aan de hemel en werden overweldigd door de schoonheid van deze kampeerplek. De volgende ochtend konden we dus niet meteen weer naar beneden omdat die gekke frans man op zijn fiets naar beneden wilde rijden. Natuurlijk besloten we wel om even een kijkje te gaan nemen en zagen nog net hoe hij als een speer naar beneden reed. Toen begonnen de eerste tour groepen alweer te arriveren en pakte wij dus snel weer onze boards om voor een tweede keer naar beneden te zoeven voordat er meer tour groepen zouden komen. De tweede keer gingen we beide nog sneller naar beneden, wat gaaf is dit. De rest van de ochtend en middag bleven we bij de auto hangen, steeds verplaatsend om maar in de schaduw van Bob te kunnen blijven. De zon was namelijk genadeloos. De tour groepen bleken alleen in de ochtend rond 10 uur te arriveren en in de middag rond 15 uur, buiten die tijden was het heerlijk rustig en stonden we alleen aan de voet van deze vulkaan. Toen de middag tourgroepen arriveerde gingen wij op weg naar onze volgende vulkaan, El Hoyo. Na wat onderzoek en navraag te hebben gedaan, bleek het goed te doen te zijn om hier naar toe te lopen zonder gids voor de zonsondergang en daarna weer terug te lopen. Het pad was inderdaad makkelijk te volgen en in 2 uurtjes liepen we naar El Hoyo. We waren even vergeten dat we naar een vulkaan liepen omdat hij er meer uitzag als een heuvel, maar toen zagen we de krater. En die was anders dan alle andere vulkaan kraters die we ooit hadden gezien. Deze krater is namelijk ontstaan door een implosie in plaats van een explosie. Hierdoor ziet hij er meer uit als een perfect ronde sinkhole. Het verraste ons enorm en bevestigd maar weer dat het soms goed is om niet te weten hoe iets eruit ziet. Na in de krater te hebben getuurd liepen we op aanwijzing van een gids van een tour groep naar een sulfur geiser, waar dikke rookwolken uit op stegen. Daarna vertelde hij ons dat er nog een ander mooi punt zou zijn om de zonsondergang te kijken. Deze bleek alleen nog best ver weg en halverwege besloten we af te hakken en vonden we een prachtige plek om de zonsondergang te kunnen kijken. Om ons heen zagen we nog meer vulkanen en verschillende meren, wat een uitzicht. Na bijna de afslag te hebben gemist voor onze terug wandeling verliep de terugweg in het donker heel soepel. In iets meer dan een uurtje waren we weer terug bij onze Bob en stonden we weer aan de voet van de Cerro Negro te genieten van de sterren. Wat een prachtige en unieke omgeving is dit.

Mijn pijn in ons hart verlieten we de volgende dag deze plek, dit is toch wel waarvoor we deze reis maken. Het ontdekken van deze prachtige plekken. En zijn we enorm gelukkig met ons campertje die het ons mogelijk maakt op deze plekken te slapen en hier op ons eigen houtje naar toe te gaan. Toch een andere ervaring dan als we met zo’n tour groep hadden mee gemoeten. We gingen op weg naar onze laatste vulkaan in Nicaragua, de Masaya vulkaan. Dit is de enige actieve vulkaan in de wereld waar een parkeerplaats aan de krater is gebouwd en je dus helemaal tot boven aan kunt rijden. Nu is dat natuurlijk niet heel bijzonder, maar vanaf die parkeerplaats kun je de krater in kijken en lava zien borrelen. Ook hier gingen we weer met zonsondergang naar toe zodat we nog beter de gloed van de lava konden zien. Het was enorm druk met toeristen en we moesten zelf een tijdje in de rij staan om binnen te komen. Ook zagen we meteen al drie andere campers, waarvan we er twee al een keer eerder hadden ontmoet in Guatemala. Uiteindelijk stonden boven aan de berg met wel 7 andere europese campers. Waarvan we de helft al een keer eerder hadden ontmoet. Buiten de mensen die we eerder in Guatemala hadden gezien zagen we ook een stel die we voor het laatst op Baja California waren tegengekomen 4 maanden geleden, heel grappig. Het was dringen bij de uitkijkpunten om de vulkaan goed in te kunnen kijken. Maar we zagen de lava bubbelen en hoorde het ook. Zo bizar om te bedenken dat dit dus gesmolten gesteente is. Helaas was het niet toegestaan om op deze parkeerplaats te kamperen, maar wel konden we bij de ingang blijven slapen. Natuurlijk deden alle andere dat ook en sloten we de avond af met een drankje en kletste we met iedereen over hun plannen en avonturen.

Om even bij te komen van alle vulkanen gingen we naar een meer. Maar om toch een beetje in het thema te blijven was dit wel een kratermeer. We sliepen op de parkeerplaats van een mooi hostel en konden gebruik maken van alle faciliteiten. Ze hadden een eigen strandje met strand stoelen en banden om in te drijven. We wisselde werken op de computer af met een duik in het meer. Het was heerlijk om hier even twee nachtjes bij te komen even lekker te douche om al dat vulkaan stof van ons af te spoelen. Vanuit hier reden we een klein stukje naar Granada. Dit zou een leuk stadje zijn met een goede mengeling van lokaal en toeristisch. Het was zeker het leukste stadje van Nicaragua maar ondertussen beginnen alle stadje in centraal amerika toch wel een beetje op elkaar te lijken. Ze hebben alle mooie gekleurde huizen en kerken en vaak eenzelfde opbouw. We liepen een middagje door het stadje wat voldoende tijd was om het te bekijken. Wel aten we hier bij TostoMetro een bananenburger. In plaats van brood werd er een gebakken bakbanaan gebruikt met daartussen heerlijk verse geroosterde groente. Op het bord lag nog meer verse groente en alles was overgoten met een heerlijke saus. Als ik het zo opschrijf krijg ik er weer water van in mijn mond, hahah. Het was zo lekker dat we de volgende dag voor de lunch nog een keer terug gingen.

Onze laatste stop in Nicaragua was aan de kust bij Playa Popoyo. Een geweldig mooi strand waar je ook nog eens goed kan surfen. Drie dagen deden we niet veel meer als relaxen, surfen, een beetje wandelen en genieten van de prachtige zonsondergangen. Zoals dat hoort aan het strand.

Tot de volgende.

Heel veel liefs,

Jap en Lon