De Update #96 - De Smokkel - Mr and Mrs Travel

Daar gaan we dan op naar het volgende land, Nicaragua. De grensovergang om dit land in te komen was toch wel echt eentje waar we erg tegenop zagen. Heel veel mensen beschreven deze overgang als een van de meest lastige, chaotische en langdurende grensovergangen in Centraal Amerika. Nou dan kan je vast begrijpen dat we niet stonden te springen voor deze grens. Bovendien hebben wij zoals jullie weten een drone en laat het nou het geval zijn dat ze het daar niet echt op hebben in Nicaragua. Nicaragua kan je een dictatuur noemen en meestal zijn dictators nogal gesteld op hun privacy binnen hun landsgrenzen en vermoeden wij dat ze drones toch net iets te bedreigend vinden voor hun privacy. Er was zelfs nog heel even spraken dat ze hun privacy nog iets verder wilde beschermen en zelfs camera apparatuur aan banden wilden leggen. Gelukkig kwam de dictator snel bij zinnen en bedacht dat toeristen vaak camera’s hebben en het geld wat die het land opleveren toch ook wel erg prettig is. We hoefde ons dus gelukkig alleen maar druk te maken om de drone. Op zich hadden we redelijk snel een goede verstop plek gevonden voor de drone. Ik haalde het halve kastje uit elkaar zodat we de drone met al zijn onderdelen achter de koelkast konden verstoppen. Waarna ik alles weer netjes in elkaar zette. Als ze onze bus overhoop zouden halen dan zouden ze in zijn lang zal ze leven die drone niet vinden. Het enige spannende was dat er een mogelijkheid was dat onze bus door de x-ray scanner zou moeten. En ja, wat kunnen ze daarop ontdekken. Wij hadden beredeneerd dat omdat in de koelkast en rond de koelkast al zoveel elektrische draden lopen ze lastig kunnen zien dat het een drone is die daar verstopt zit. We zouden ze kunnen wijsmaken dat het een onderdeel is van de koelkast en dat wij het verder ook niet wisten. We hoopte maar dat die scan niet nodig was en dat we zonder problemen de grens zouden overkomen. Het verlaten van Honduras ging voorspoedig en toen begon het spannende gedeelte. Maar de politie agent keek alleen even door onze achter deuren naar binnen en daarna via de zijdeur en keurde het allemaal goed. Wij hadden zijn krabbeltje en konden daarmee de rest regelen. Alles verliep relatief soepel en binnen 2 uurtjes waren wij Nicaragua in, met drone. Wat een opluchting. Het grappig was ook nog dat wij eigenlijk een hele relaxte grensovergang hadden gehad, een van de makkelijkere tot nu toe. Grappig hoe je ervaring zo kan verschillen. We waren wel allebei helemaal gesloopt van de spanning maar hoefde gelukkig niet ver te rijden voor onze eerste slaapplaats.

Onze eerste stop in Nicaragua was Leon, een wat grotere stad met een mooie kathedraal. Hier deden we de was, genoten van het uitzicht op het dak van de kathedraal en dronken een biertje op een mooi dakterras. We voelde ons allebei niet echt top fit en gecombineerd met de warmte maakte dat onze beleving in Leon niet echt geweldig. Maar er waren wat dingen die geregeld moesten worden en we maakte ook plannen voor de rest van Nicaragua en alvast voor Costa Rica.

Toen vluchtte we de stad uit en de bergen in op weg naar onze eerste vulkaan. Onze vrienden Coen en Saskia die voor ons uit met hun bus door Central en Zuid Amerika reizen hadden ons de Telica vulkaan aangeraden. Zij zijn midden in de nacht naar de top van deze vulkaan gaan lopen en hebben hier de rode gloed van de lava in de krater kunnen zien en kregen zelfs nog een uitbarsting toen ze aan de rand van de krater stonden. Wij wilde dit ook graag zien maar voelde ons niet op ons gemak om door het donker drie uur naar boven te lopen. Er was ook heel weinig informatie te vinden en konden niks vinden over andere mensen die dit gedaan hadden. Waarschijnlijk was het wel veilig maar helemaal zeker was dit niet. We wisten nog niet helemaal hoe we het gingen doen, maar we hoopte een pick-up te kunnen regelen om ons in de nacht naar boven te brengen. De meneer op wiens land we konden slapen zou wellicht wat kunnen regelen, maar de communicatie liep nog wat stroef. We gingen dus op weg met nog niet een heel duidelijk plan, maar ach. De weg naar onze slaapplek was al een avontuur op zich. De weg was meer een karrenspoor en bestond uit stof en zand. We moesten soms flink doorrijden om niet vast te komen zitten en als er tegenliggers kwamen was het spannend om elkaar te passeren. De meeste tegenliggers bestonden trouwens vooral uit mensen te paard of met een paardenkar dan uit scooter of auto’s. Maar het lukte om zonder vast te komen zitten bij onze slaapplek aan te komen. Uiteindelijk kwam de meneer rond 20.00 uur s’avonds nog even bij ons langs en konden we met behulp van een vriend die een klein beetje Engels kon duidelijk maken wat we wilde en voor welke prijs. Hij zou ons met zijn neef om 3 uur snachts komen ophalen en ons voor 30 dollar een uur naar boven rijden naar de basis van de vulkaan.

Om 2.30 uur ging de wekker en om 3 uur stonden we klaar voor de pick-up. Het blijft toch altijd even spannend of ze dan daadwerkelijk komen opdagen, maar 15 min later kwam de pick-up aan rijden. Wij stapte achterin en we gingen hobbelend op weg naar de vulkaan. Het was een flink uur achterin de pick-up naar boven, maar elke meter die we niet over deze stoffige weg hoefde te lopen was winst. Uiteindelijk werden we om 4.30 afgezet bij het begin van de echte wandeling, het was nog pikke donker maar de aardige meneer wees ons waar we moesten beginnen met lopen. Dus was het hoofdlampjes op en gaan. Het duurde een half uurtje om bij de krater te komen maar doordat het donker was was het lastig te zien. Hierdoor was het best wel spannend, vooral ook omdat de krater enorm rookte en het best hard waaide. Maar waarvoor we naar boven waren gelopen midden in de nacht was het zien van de lava in de krater en daarvoor moest je toch echt een stuk dichterbij komen. Dus voorzichtig schuifelde we dichterbij de rand om even over het randje te spieken. Maar helaas, de rook wolken die uit de krater kwamen waren zo dicht dat we niks konden zien. Ook was de zwavelgeur van de rook wolk heel overweldigend, je snapt meteen waarom het niet goed voor je is om te lang bij deze krater te blijven hangen. Dus gingen we snel door op zoek naar het uitzichtpunt om de zonsopkomst te kijken. Coen en Saskia hadden beschreven hoe we hier moest komen, maar in het donker en met, wat later bleek, de verkeerde locatie op maps.me was het toch heel moeilijk te vinden. We liepen maar in het donker en de wind en liepen steeds verder van de vulkaan. Iedere keer zei ik nog een klein stukje totdat we bij een huisje kwamen en we achter een rots beschutting zochten tegen de wind. Hier zagen we de zon opkomen en zagen we ook waar we eigenlijk hadden moeten zijn. Een andere groep zagen we met hoofdlampjes een berg oplopen en met het licht wisten we, daar hadden we moeten zijn. Dus toen ze zon boven de hemel was gekomen gingen we op weg naar deze plek. En inderdaad het uitzicht hier was prachtig en nu konden we pas zien hoe enorm de krater was. We hadden wel een idee gekregen in het donker maar nu… Wauw, wat een geweldig gezicht. Nadat we nog weer even bij de krater hadden gekeken gingen we op weg naar beneden, we hoopte dat we misschien een lift terug konden vinden zodat we niet het hele stuk over de weg terug hoefde te lopen. Maar zo niet dan was het in ieder geval naar beneden. Terug bij het beginpunt hadden we alleen geluk, er zat een groepje wandelaars te wachten en toen we een gesprekje aan knoopte werd het duidelijk dat ze aan het wachten waren op hun ‘taxi’. En natuurlijk konden we een lift krijgen geen probleem. Dus klommen we weer achter in een pick-up en werden we ‘thuis’ bij bob weer afgezet. Wat een geweldige ochtend. Ondanks dat we geen gloed hebben gezien hadden we de zonsopkomst voor geen goud willen missen!